Triomf. Marlene van Niekerk

gesien nie,” sê Hangpens, “hierie kole is net reg!” Hy vat ’n lang sluk van sy bier. Lambert sien net hoe lig die elmboog en kom nie weer af nie. Grootblom loop weer weg.

      “Ma, gaan kyk of Ansie die aartappelslaai onthou het,” sê Hangpens vir Kleinblommetjies.

      “Ai, Johnny, ek sit dan nou so lekker,” sê Kleinblommetjies, maar sy staan op. Sy vat aan die plasticstoel se arm om op te kom.

      Lekker getrek ok al, die ou ding. Hy weet dis die ou lady van Fort Knox. Dis sy wat die slag toe hy sy ma met die mes in die wang gesteek het vir Pop kom sê het hulle moet vir hom wat Lambert is in ’n verbeteringskool sit. In ’n verbeteringskool of in ’n malhuis, het sy gesê. Fokken ou poes.

      Dis Treppie wat die naam Fort Knox uitgedink het. Hy sê met al daai swart tralies en hekke voor die huis en al die Spanish diefwering voor die vensters en al die spikes op die dakrant, lyk dit of hulle langsaan op goud woon. Soos in Amerika. Daar is ’n safe vol goud onder die grond by Fort Knox. Fokken grap. Al wat hulle het, is drie smouskarre en agt T-bones sover hy kan sien. En muurpapier.

      “Hierie vleis is nou gáár!” roep Johnny Hangpens. “Bring die bakke! Waar’s die pap en goed!” skree hy.

      Hier kom Grootblom. Sy’t twee mae. Een bo die middel, dan ’n diep keep, dan een onder die middel. Haar rok vou in die keep in. Sy dra ’n groot, swart pot vol pap. Bo-op die pap balance sy ’n bakkie rooisous.

      “Kiepie,” sê sy vir Kakieshorts, “loop haal die bakke vir Johnny. Op die tafel in die kombuis. Die platte vir die vleis en die diepe vir die wors.”

      Kiepie Kakiebroek sit sy bier neer en loop weg en kom terug met die bakke, die platte en die diepe.

      Bloubikini en Speedo staan nader. Speedo se hand sak af tot op haar boude. Hulle staan by Johnny wat die T-bones van die vuur af haal. Kiepie hou die plat bak vas.

      “Dis darem ’n lekker stukkie vleis dié!” sê Speedo en maak Bloubikini se boud in sy hand bymekaar en druk-druk dit.

      “Ja-nee,” sê Johnny. Hy vat-vat die vleise met die tang, “by Roodt-Broers gekry vanmiddag. Hulle ken hulle storie.”

      “Veertig Jaar Vleistradisie,” sê Kiepie, “die beste in Triomf.”

      “Net so,” sê Johnny, “hieries was op special.”

      “Special, sowáár!” sê Speedo en skuif sy hand oor na Bloubikini se ander boud. Lambert sien hoe vat hy die boud vas.

      “Véry special,” sê Speedo en glip sy hand onder die bikini se rek ín en woel-woel ál affer en affer tot hy in is tussen die boude, láág af.

      “Wel,” sê Bloubikini en probeer die hand uitwurm, “ék’s weer lus vir daai wórsie.”

      Pienkbikini giggel.

      “Jirre,” sê Grootblom wat agterom kom met die slaaibakke, “kan julle twee nie vir julle inhou nie?”

      “Los die kinders, Ansie,” sê Kleinblommetjies, “jags is jags. Niks aan te doen nie.”

      “Hy kan ten minste vir hom ordentlik gaan aantrek,” brom Grootblom.

      “Antie, antie!” sê Speedo, “lat ek nou vir antie sê, ek kry te wárm om aan te trek. So kry ek ten minste kans om af te koel.”

      Almal lag.

      “Kom, lat ons geëet kry,” sê Kleinblommetjies, “kyk hoe laat is dit al! Anners is daai vleis te swaar op my maag om te slaap.”

      “Okay, Ma, ons wag net vir die pap en sous om ’n bietjie warm te word hier,” sê Johnny.

      “Kyk lat dit nie aanbrand nie,” sê hy vir Kiepie, “ek gaan kry nog biere.”

      “Check sommer of die baby nog slaap,” sê Pienkbikini. Bluejeans gee haar ’n vryfie oor die skouer.

      So kyk Lambert vir langsaan. Hy luister vir hulle met die maan wat blou skyn tussen sy blaaie. Hy kyk hoe Fort Knox se mense almal hulle sit kry op hulle plasticstoele. Hy sien hoe Grootblom almal se borde volskep by die stoeptafel. Daar is drie bakke slaai. Een met piesangs in geel sous, een met tamaties en blare en een met aartappelslaai. Dan nog ’n T-bone en ’n stuk wors op elkeen se bord. En nog ’n homp pap met sous oor. Almal druk hulle goed op hulle borde rond om plek te maak, want dit wil afval.

      “Nou, lat ons eers drink op Fanus en Yvette,” sê Hangpens.

      “Happy first anniversary!” sê Kleinblommetjies. Bluejeans en Pienkbikini se bolywe draai na mekaar toe oor hulle borde kos op hulle skote.

      Lambert hoor hoe soen hulle mekaar.

      Nou sien hy net die bolywe van almal en die onderste stukke van hulle gesigte. Groot happe verdwyn in die halwe monde.

      “Nou ja,” sê Grootblom. Sy hou haar bord met altwee hande op haar skoot vas. “Mens sal nie sê ons is in ’n depressie nie.”

      “Eet jou kos, Ansie,” sê Kleinblommetjies.

      “Don’t worry, be happy,” sê Speedo.

      “So, Kiepie,” sê Johnny lag-lag, “jy scheme die kaffers gaan hulle huise kom terugvat hier in Triomf?”

      “Ag nee, julle,” sê Pienkbikini, “moenie nou weer daarmee begin nie, julle ontstel net vir Ma.”

      “Ja, moenie my ontstel nie,” sê Grootblom en vat ’n groot hap pap met ’n hap wors agterna.

      Ontstel, dink Lambert, hulle scheme hulle weet wat hulle ontstel. Lat hulle nou net lekker daar sit en hulle fokken T-bones vreet. Want sy ma gaan nou die gras sny. Sy weet dit nog nie, maar dis wat sy gaan doen. Dan sal hulle gou sien wat ontstel hulle. Lat die kaffers hulle plekke wil terughê, is niks. Dis heeltemal fokol. Hy sal die blades opstel lat die revs lekker hoog kan loop. En te veel olie bygooi lat die masjien lekker blóú rook. Die hele donnerse lawn sal sy sny. In die helder maanskyn. Hy sal die hele fokken Triomf ontstel. Dis nie net ander mense wat ’n geraas kan maak nie.

      Hy loop met lang treë terug na sy den toe, ín by die buitedeur, óór die kratte en die pype na die binnedeur toe.

      “Ma!” skreeu hy af in die gang voor hy terugdraai om die lawn-mower uit te kry onder sy beddegoed, en weer: “Ma!” oor sy skouer toe hy hom uit het. En nog ’n keer: “Ma!” toe hy hom “rikketik-rikketik” oor die los blokkies in die gang af sleep sitkamer toe.

      En toe hy inkom by die sitkamerdeur, skree hy lat die vensters dril: “Hei, Ma! Maak vir jou rég lat ons kan sny! Die gras is lánk!”

      Hy trek die masjien tot in die middel van die sitkamer. Hy buk en stamp Pop se knieë uitmekaar en sleep sy toolboks onder Pop se stoel uit. Hy moet die petrol op “oop” stel. Die levertjie het afgebreek. Nou moet hy die stompie wat oorgebly het met ’n tangetjie werk. Hy kry nie die klein tangetjie nie. Hy kry die donnerse tang nie in die boks nie. Met een haal dop hy die hele toolboks “kabam!” op die blokkiesvloer om. Pop kom stadig orent uit sy stoel uit. Hy vat-vat in die lug na Mol se kant toe. Sy staan al lankal.

      “Wáár’s die olie? Wáár’s die petrol?” skree hy vir hulle. “Toe, toe, julle. Julle is almal half gevrék hier. Róér vir julle. Dis Saterdagaand!”

      Treppie kom leun teen die sitkamerdeur se kosyn. Hy sê niks. Hy kyk net met sy oë op skrefies.

      “Hei, wat kyk jy, Treppie, hè? Wat kyk jy?” vra Lambert terwyl hy krap-krap tussen die hoop tools op die vloer.

      “Ek,” sê Treppie, “ek kyk en ek sien ’n mal fokker met ’n groot voël wat ’n klein tangetjie soek op ’n Saterdagaand.”

      “Viewmaster!” sê Mol. Sy steek ’n cigarette op. Sy lyk of sy oorgegee het. Sy sal met dit deurgaan. Watever.

      Lambert is vinnig op. Hy gee een lang tree tot by Treppie. Hy gryp hom voor die bors en lig hom op lat hy op sy tone staan. Hy skree in sy gesig. Treppie draai sy kop weg vir die spoeg.

      “Nou