Triomf. Marlene van Niekerk

sy kan weet watter een om vir wie te gee.

      “Moenie so aan my vis druk nie, Ma,” sê Lambert.

      “Dis nie jou vis nie, dis Pop se boerewors,” sê Treppie. Hy lag.

      “Wát sal van die Benades word as hulle mekaar nie ’n bietjie druk nie,” sê hy.

      “Druk jouself, man!” sê Lambert.

      “Hei!” sê Pop. “Toe nou!”

      Hulle eet in stilte.

      Lambert haal die servet met sout uit sy broeksak en hou dit oop voor elkeen.

      “Hoe’s dit?” vra Pop na die eerste paar happe. Die kar ruik die ene take-away.

      “Vorentoe,” sê Mol.

      “Lekker, lekker,” sê Lambert en Treppie.

      “Smile jy weer, Mol?” vra Pop en loer haar kant toe. Hy voel stuitig. Sy sê niks.

      “Sy smile, sy smile,” sê Treppie.

      “Nou, Pop, vertel nog van daai scratchcards, man. Jy eet die mango, jy gee twee keer twintig sent vir charity, en toe?”

      “Wel, toe’s dit my beurt.”

      “Wat gee jou toe die idee, man?”

      “Net ’n gevoel. Net so ’n gevoel lat dit ’n goeie dag is. Toe staan die hokkie reg voor my en toe dag ek, watwou, kom lat ou Pop Benade bietjie ’n kans vat. Toe wen ek. Drie keer agtermekaar.”

      “Jirre, nè,” sê Lambert, “en ek try al twee jaar lank by die poskantoor en ek het nog nooit iets gewen nie.”

      “Jy moet net die regte dag kies, dis al,” sê Pop, “daar’s goeie dae, en slegte dae.”

      “Hoe’s ’n goeie dag? Watse dag is ’n regte dag? Watse kakstorie is dit nou weer?” vra Treppie met sy mond vol steak roll.

      “Mens voel dit aan jou skouers, as jy opstaan en jy sit jou kruisbande aan,” sê Pop. Hy praat sag. Hy’s bang hy maak slapende honde wakker.

      “Ag, se stront,” sê Lambert, “en as mens nie kruisbande dra nie, kry jy nooit ’n goeie dag nie, of wat!”

      “Jy voel dit in jou skouers, dis al,” sê Pop. Hy moes nooit daaroor begin het nie.

      “Hoe?” vra Treppie.

      “Treppie,” sê Mol, “eet jou chips.” Gerty sit voor by haar voete en Mol voer vir haar klein stukkies van haar fish en chips. Die hond is ene aandag, haar ore staan regop, haar oë is groot en blink.

      “Gôts, kyk hoe sous dit nou,” sê Lambert.

      Dit reën al hoe harder. Pop sit die wipers aan. Om hulle blits dit aanmekaar, strepe en kolle en gloede. Dit donderweer die heeltyd. Vinnige, naby sweepslae en harde skeurgeluide.

      “Flash!” sê Lambert.

      “Ja, natuurlik, wat anders?” sê Treppie.

      “Nee, man, ek bedoel dit het nou net gelyk of Flash Gordon hier verby is.”

      “Take your pick. Lyk vir my meer na die Lost City. Opening night,” sê Treppie.

      “Guy Fawkes,” sê Mol. “Fireworks.”

      “Peking Ducks!” sê sy ’n bietjie harder en aspris.

      “Gaan Ma nou weer dáároor begin?” vra Lambert.

      “Toe nou maar,” sê Pop. Hy beduie Hillbrow se kant toe. “Diékant lyk dit aanmekaar na iets wat rank, ranke vol morning glory of iets. Elke keer wat dit blits, sit daar meer blomme aan die ranke, sulke bloues, wit in die middel.”

      “Nee, fok, Pop,” sê Lambert, “jou kos is lekker, maar kak praat jy kak!” Hy drink slurp-slurp uit sy Coke-blik en bring ’n wind op. Dis sports dié. “As jy my vra, lyk dit meer na ’n paar ouens wat agter ’n groot dowwe ruit sit en weld aan ’n donnerse lang silencer van ’n Mobil-petrollorrie, of iets,” sê hy.

      “Wag, wag, wag,” sê Mol, “kom ons kyk nog ’n slag … Daar’s hy!”

      “Morning glory, dis wat ek sê. Oupa se hoed, soos die ou mense gesê het,” sê Pop.

      “Take your pick,” sê Treppie, “it’s all in the mind. Sweisvlamme, morning glories, Oupa se glory, it’s all in the mind.”

      “Pop se mind is ’n bietjie sag vandag,” sê Lambert.

      “Wel,” sê Pop.

      “Dis ok okay,” sê Mol, “los hom.” Hulle is klaar geëet. Elkeen vou sy papiere toe. Mol maak die oorskiet bymekaar in een bondel. Dis vir Toby as hulle by die huis kom. Net Gerty mag in die kar eet. Sy mors nie. Sy is ’n fyn hondjie.

      Almal maak hulle nuwe pakkies sigarette oop en steek op. Mol hoes van al die rook.

      “Maak bietjie oop, julle. Dis benoud.”

      Die klein venstertjies voor en agter word op skrefies oopgemaak. “Moenie lat dit inreent nie,” sê Pop.

      Mol trek diep aan haar sigaret. Sy’t weer moed. “Well, lat ék nou vir julle sê wat ék sien.”

      As Mol só begin, dan begin sy oor toeka. Toeka se Peking Ducks. Pop sit sy hand op haar been. Om haar te herinner sy moet stadig, want dis gevaarlik; om haar te troos, want dis verby. Die weerlig speel in groot, diepgeel klosse voor hulle in die lug. Dit verlig die karretjie van binne. Pop sien die gesigte van sy mense in die geel lig. Hulle lyk gelerig, maar hulle is tevrede. Veral Mol. Sy smile so ’n óú smiletjie.

      “Hier reg voor ons sien ek rose. Groot bosse met baie rose, of ’n enkele oop roos met baie digte blomblare, hang net af hoe jy kyk.”

      “Take your pick,” sê Treppie.

      “Whisky Macs. Heeltemal oopgeblomde Whisky Macs. Amper, maar nét nog nie reg vir weggooi nie.”

      “O, my fok, Mol, het jy dalk iets by jou Coke gegooi? Mens drink nie alleen nie, nè,” sê Treppie.

      Pop beduie vir Treppie met sy kop hy moet stilbly.

      “Watch net,” sê Mol en almal bly stil en wag vir die volgende blits reg voor hulle. Dan kom dit. ’n Groot, ronde bolling geel lig, met donkerder oranjerige kringe al hoe digter opmekaar na die middel toe. Dit blits binne-in die wolk en die rande en die lae van die wolk soos hy uitborrel buitentoe lyk regtig nes ’n roos.

      “Whisky Mác!” sê Mol en slaan met albei hande op haar bene. Haar stem raak weg in die geweldige donderweerslag wat volg.

      “Ek sien hom ok, Ma,” sê Lambert, die ene inskiklikheid.

      “O, my jirre,” sê Treppie, “wag lat hy weer kom, dan kyk julle ou lotjie weer ’n keer goed; dit lyk na ’n voos poephol, man.”

      “Treppie,” sê Mol, “jy sal ’n voos poephol ok oralster sien,” en op ’n skielike ingewing voeg sy daaraan toe: “Dis oorlat jy almal om jou so ’n moerse pyn in die gát gee!”

      “Jééésis, Ma!” lag Lambert, half ongelowig.

      Pop gee ok ’n laggie.

      “Nou ja, Mol, Klipdrift ofte not, lyk my jy’s op jou stukke vanaand,” sê Treppie met ’n skuins laggie.

      “Ons ou Molletjie,” sê Pop saggies.

      “Nou, as julle diékant toe kyk,” sê Mol en wys na Northcliff se kant toe, “dan sien julle weer iets anders: tóé-es, tóé rose. Op stingels.”

      Pop kyk. Daar’s hy, ou Molletjie, nou’s jy weer by, dink hy. Almal kyk en wag. Die reën het bedaar en val nou saggies op die dak. Die stad se liggies rondom lyk vir Pop ver en klein ná die geweldige ligspektakels. Sy hart sit lekker. Die dag hóú. Sy heup is effens seer van die weer, soos altyd, maar dis niks. Dan, bokant Northcliff,