Triomf. Marlene van Niekerk

hulle bestelling kom, eet hulle haastig. Pop sit Mol se float aanmekaar. Al die roomys en cream soda kan nie in een glas in nie.

      “Maak eers dié een klaar, dan mix ons nog een,” sê Pop, “dan het ons twee vir die prys van een.”

      Lambert is in vier happe deur sy wafel. Hy suig aan die koffie in die glas.

      “Hier’t ’n whiskymuskiet in gepis,” sê hy. “Ons moes gesê het double, twéé muskiete. Pssjt, pssjt.” En hy maak met sy duim en sy wysvinger of hy twee muskiete in sy glas uitdruk.

      Mol lag.

      “Gôts,” sê Treppie, “die Benades is darem op hulle stukke vanaand.”

      Dan kom ’n man in ’n pak na hulle tafel toe. Hy glimlag breed.

      “Watch nou hoe gooi hulle ons hier uit met floats en al,” sê Treppie half binnensmonds. Lambert brom en maak hom reg. Hy ken sy regte. Hy’t niks verkeerds gedoen nie. Hulle moenie kom kak soek nie.

      “Good evening, people,” sê die man en hy glimlag een stryk deur.

      “Good evening,” brom Lambert en Treppie. Hulle lyk skuldig, al het hulle niks gedoen nie. Maar niemand sukkel met hulle nie. Hulle kyk net. Al die mense by die tafels rondom hulle het omgedraai en sit vir hulle en kyk.

      “Who is the host tonight?” vra die man.

      “The whát?” vra Lambert dreigend.

      “Who is paying?” vra hy.

      “Me,” sê Pop, “I’m paying.”

      “Well, sir.”

      Dis die derde keer op een dag lat iemand vir hom “sir” sê, dink Pop.

      “I have good news for you!” sê die man en glimlag ok vir die ander mense.

      “It is my pleasure to announce that you are sitting at the lucky table tonight, the Spur’s lucky birthday table. Your bill is on the house tonight and here in this envelope I have six free meal tickets worth fifty rand each for you and your family, accepted at any Spur restaurant right through the country and valid for the next six months. Give them a hand!”

      Hy oorhandig ’n koevert aan Pop.

      En daar klap die hele Spur vir hulle hande. En die man wink drie kelners met drie yslike bottels sjampanje nader. En die proppe word afgeskiet en die glase gebring en hulle kry eerste en toe al die ander mense ok, en ’n meisie met Indiaanvere bo-om en verder net ’n piepklein broekie kom dans vlak voor hulle op discomusiek en gaan sit dan op Lambert se skoot. Sy klink ok ’n glasie op hulle geluk.

      “Hi, honey,” sê sy vir hom.

      “I like your feathers,” sê Lambert. Hy vat aan die veervlegsel in die meisie se hare. “But your legs are cold!”

      “Check vir Lambert, hy scheme hy’s in ’n movie,” lag Treppie.

      “In ’n Kyk,” sê Mol. Sy sluk diep.

      “Skei uit, julle,” sê Pop. “Drink klaar, Lambert. Ons moet nou huis toe gaan.”

      “Met ’n Indiaan op sy skoot, ek maak my nog nat hier,” sê Mol. “Watse vlak glasies issit dan dié? Kom ons vat my floatglas, hy’s beter.” Mol gryp die sjampanjebottel en skink die floatglas vol. Sy vat nog ’n paar slukke.

      “Mol, dis nie cooldrink nie,” keer Treppie nog. Maar hy’s te laat.

      Die sjampanje wérk vir haar. Pop sien hoe trek haar nate los, van die sjampanje en van die dag en van die dae wat voorafgegaan het. “Met hierie goed float ek Engeland toe!” sê sy. Sy lag hard en vee die trane uit haar oë.

      “Kom,” sê Treppie vir Pop, “kom ons fokof nou, voor Mol weer rose sien.”

      “Ja, dit was nou genoeg van ’n goeie ding,” sê Pop, “my been is seer.”

      Lambert sit en vryf oor sy bene. Die meisie is weg. Mens sien net haar vere in die oorkantste hoek tussen ’n klomp mans.

      “Lambert,” sê Treppie, “help jy vir Pop. Kom, Mol!” en hy trek vir Mol op uit haar sitplek. Sy vee haar oë af met ’n servet.

      Pop kom amper nie op nie. Hy hinkepink tot by die toonbank om te betaal. Treppie met Mol aan sy arm is vooruit kar toe. Pop leun swaar op die toonbank. Die till se geluide klink of dit deur ’n dik wolk kom. Dis waar Lambert hom kry.

      “Hei, Pop, het jy dan vergeet, ons hoef mos niks te betaal vanaand nie. Gee daai anner tickets lat ek hulle hou.”

      Pop knik net sy kop. Hy hink agter Lambert aan wat hom aan die hempsmoue in die rigting van die uitgang trek. By die trappe trap Lambert twee trappe af en buk terwyl hy vir Pop nader trek en hom op sy rug laai. Pop keer niks nie. Hy voel of hy wieg in digte mis. Hy sak vooroor, vas teen Lambert se rug. Dis ’n breë, vet rug wat effens suur ruik. Hy voel hoe Lambert se groot, warm hande onder sy boude inskuif en hom ophou, want hy’t skielik niks krag nie, nie eers om vas te hou nie.

      “Gôts, Pop,” sê Lambert, “jy’s ok maar net wind.”

      Die trapligte en Indiaankoppe skuif teen ’n vreemde hoek by hom verby. Hy maak sy oë toe. Sy enkels kap dan diékant, dan daaikant teen die muur soos Lambert met hom by die trappe afloop. Hy voel of hy vinniger gaan as wat hy gaan.

      Pop druk sy kop tussen Lambert se blaaie en hy kry ’n gevoel van stadig terugsmelt in ’n plek in waar hy vandaan kom, maar wat hy nie ken nie.

      Waar hou hy op en waar begin Lambert? Hy weet nie. Die gevoel van die oggend is weer daar. Maar nie net om sy skouers nie, om als van hom. Buite op die sypaadjie voel hy dis in die lug ok. Pure heuningstroop. Soet, soet, soet is dit. Sonder ophou en sonder einde.

      6 Oh, it’s a Saturday night

      Lambert staan op die voorstoepie, hy kyk vir die maan. Die maan is goudgeel en hy sit laag bokant die dakke. Dit ruik die ene braaivleis orals. Die lug is vaal van die rook. Hy kan hoor hoe lag en praat die mense in hulle jaarte. Dis warm. Daar is kinders voor in die straat. Dis al amper heeltemal donker, maar hulle speel nog ball. Party het skateboards. Hulle gee net pad as daar ’n hotrod verbykom. Dis polisiemanne wat so jaag. Dink mos hulle is wie hier in die straat. As hulle verbykom, hoor jy net musiek, harde discobeat-musiek uit radio’s met te veel bass. As hulle om die draai is, ruik die straat na warm tyres. En daai karre binne-in, hy sweer hulle stink van die aftershave, hy sien hulle mos op naweeksaande by die Ponta do Sol, blink gewas en skoon geskeer, opgedress vir die aand.

      Hier kom weer een verby. Lambert check die polisieman. Sy hare blink en hang in dun, gekrulde puntjies oor sy voorkop. Hy ry lat dit bars, maar hy kyk nie in die pad nie. Hy kyk onder sy hare uit, links-regs-links-regs vir die huise, met so ’n fok-jou-fok-my-gesig. Hy ry met sy elmboog uit by sy venster. En met die ander hand werk hy die gears. Windgát!

      Lambert weet wat kyk hy. Deur die kamervensters op ’n Saterdagaand weet hy wat jy sien. Jy sien hoe die meisies hulle make-up aansit voor hulle three-panel-spieëltafels van Morkels. Jy sien hoe maak hulle hulle op en hoe trek hulle hulle lippe styf om lipstick aan te sit en hoe buig hulle af, boude in die lug, met hulle voete op die spieëltafelstoeltjies om hulle toonnaels te paint. Voor hulle hulle fyn, wit sandaltjies aantrek. Hulle het almal dates.

      Treppie kom staan partykeer saam met hom hier van die stoepie af en kyk. Maar Treppie kyk nie vir die girls in hulle kamers nie. Hy kyk vir die muurpapier. Of dis wat hy sê, ten minste. Hy weet nie hoe Treppie so fyn kan sien nie, maar hy sê dis net boompies en dammetjies en bruggetjies en hasies wat spring op groen grassies en eendjies en goed. Blou bergies in die verte. Dis nou op die muurpapier.

      For fucking crying in a bucket, sê hy dan, hoe kan mense hulleself so voorlieg met mure vol mock paradise. Maar dit kom daarvan, sê hy, as jy ’n plek soos dié, vol prefabwawiele en aalwyne, vrot van die rubble, ’n naam gee soos Triomf. Dan dink mense mos hulle het licence om vir hulleself te lieg. Maar dis kak daai, want al licence wat tel, is poetic licence.

      Hy’t