Triomf. Marlene van Niekerk

sê Johnny, “hy loer vir ons elke keer as ons braai. Vir járre en járre lank al, die fokken rubbish!”

      “Hulle het ons ruit gebreek, aspris,” sê Lambert. Hy weet asprisgeit tel.

      “Dis my fokken blompot gewees! My pot wat ek vir my anniversary gekry het!” skree Pienkbikini. “Wat kon ons gedoen het? Hy kom spring op ons hamburger stand. Toe gooi ek hom met my pot!”

      “Selfverdediging!” sê Johnny.

      “Hulle het ons pyp gebreek, aspris!” sê Lambert. Hy wys dak toe, lat die konstabels moet kyk.

      “Ag, jou pyp se gat, man,” sê Speedo, “en jou gat sommer ok, sonder pyp!”

      “My ma-hulle is oud en nou sit ons sonder TV reception en sonder ’n overflow vir ons geyser,” sê Lambert.

      “Ag, man, jou ma se póés!” skree Speedo. “Jou ma se hárre!” skree hy.

      Oral in Marthastraat, sien Lambert, kom mense uit hulle huise om te kyk wat aangaan. Die honde blaf vier blokke ver. Couples wat laat terugkom ná hulle Saterdagaand uit, kom park hier voor. Hulle sit hulle karre se musiek af, wil seker hoor wat gaan aan.

      Hy ruk hom los. Sy ma-hulle moet kom, nou. Hoekom moet net hy geskel word? Hulle is ok mos in dit. Maar hulle wil nie kom nie, hulle staan net ’n bietjie nader agter die draad.

      “Check net,” skree Treppie, “mens sal sê ons is fokken famous! Kyk net al die mense, ou Lambert. Die fokken Benades se fokken late nite show! Scenes from coming attractions. Bleddie movie stars. Dis wat ons is!”

      Fok Treppie ok. Hy’s fokken gesuip en nou’s sy bek los.

      “Wat van ons tent, hè? Wat van ons kar, hè? hè?” sê Johnny Pens en hy kom druk-druk aan Lambert. Die konstabels keer.

      “Kom, Johnny, dis nou genoeg!” sê Kiepie.

      “Ja, helemaal genoeg,” sê Grootblom. “Hierie mense moet ok slaap.” Sy smile vir die konstabels. Dink sy’s wie!

      “Dit was ’n plain ongeluk,” sê Lambert, “nie met opset nie.”

      “Nie met opset nie se móér, hoor jy, se móér! Jy, jy lóér vir ons as ons bráái!” Dis Bloubikini wat nou bygekom het. Sy’t ’n manshemp oor haar bikini aan.

      “Moer hom, moer hom, Johnny, tik hom dik!” skree Kleinblommetjies. Sy loop nog altyd heen en weer in die straat.

      “Sê Lambert moet nou inkom,” hoor hy sy ma sê. “Pop, toe, sê Lambert moet nou inkom.” Hulle staan nog ’n bietjie nader.

      Pop staan oopmond.

      “Knoop toe jou broek en gaan sê nou,” sê Treppie vir Pop.

      Pop kom nader na die hekkie toe. Hy hou vas aan die draad met sy een hand. Hy knoop sy broek voor toe met die ander een. Hy skop-skop die posbus met sy skoenpunt uit die pad uit. Dit lê op die gras met al die armpies wat rondom uitsteek.

      “Pieep,” maak die voorhekkie soos hy dit oopstoot. Lambert sien hom aankom. Hy werk homself in tussen die mense. Groot skouers in uniforms staan in sy pad. Hy druk om deur te kom tot by Lambert. Hy trek hom aan sy elmboog.

      “Kom, ou seun,” sê hy saggies, “kom nou maar in. Dis nou als oor. Dis als okay. Kom nou maar net in.”

      Agteruit, agteruit trek Pop vir hom uit die koeksel mense. Party kom agterna, sit voor vas aan hom.

      “Loer jy net weer vir ons as ons braai, jou rubbish!” sê Johnny. Hy bly agterna kom soos Pop hom wegtrek.

      “Volgende keer breek ons jóú fokken overflow vir jou af!” sê Bluejeans.

      “Ons trek jóú draad vir jou kláár! Uit! Vir altyd, hóór!” sê Speedo hier vlak voor sy gesig.

      “Lat jy kan óphou lóér vir ons as ons bráái!” sê die twee bikini’s saam.

      “Hei, julle,” sê Grootblom, “los nou die arme bliksem. Los hom nou. Dis nou genoeg. Kom nou in.”

      Die eerste twee polisiemanne vertrek. Die ander twee pare staan nog ’n bietjie rond. Hulle lyk nie baie gepla nie.

      “Kyk hoe lyk die huis,” hoor Lambert sê die een vir die ander een. Hy sien hoe kyk hulle vir die huis, hand in die sy.

      “Hy bars uitmekáár uit,” sê die een.

      “Kyk al die gemors onder daai afdak,” sê die ander een.

      “Sleg,” sê die wit konstabel, “heeltemal vrotsleg is hulle.”

      “Ag, jirre, shame,” sê die bruin konstabel.

      “Die lawn is darem mooi kort,” sê die ander bruin konstabel.

      Die radio’s piep en kraak en praat vol stemme in die karre. Pop het vir hom tot byna by die stoep getrek, agteruit, agteruit. Sy ma hou die deur oop. Treppie loop om die huis. Hy gooi die afgebreekte geute en pype op ’n hoop. “Saai die waatlemoen,” sing hy kliphard. Dan gaan hy ok in.

      Toe is die voordeur.

      Af is die stoeplig.

      Sy ma skink vir Lambert ’n dop. Almal staan en kyk vir hom waar hy sit op Pop se stoel.

      “Jou voet,” sê sy ma. Sy voet is bloupers opgeswel.

      “Hom lekker op sy bek geskop,” sê hy.

      “Black belt,” sê Treppie.

      “Jou kop,” sê sy ma. Die bloed het in lang strepe teen sy kop af gestol, voel hy. Waar’s die gat?

      “La’k sien,” sê sy.

      “Los!” sê hy. Hy ruk sy kop weg.

      “Tough,” sê Treppie, “tough soos Stallone.”

      “Slaaptyd,” sê Pop, “kom, bed toe nou.”

      Almal loop uit. In die gang tel sy ma die stuk pleister op wat uitgeval het. Sy kyk vir die muur.

      “Barse,” sê sy, “kyk die barse.” Sy vee een keer met haar hand oor die muur of sy hulle wil wegvee.

      Hy bly nog lank so sit in Pop se stoel. Hy kyk vir die kol waar die pleister afgekom het, en vir die pleisterbarsies rondom dit. Een vir een kyk hy vir hulle, soos hulle teen die muur wegraak, tot waar hy hulle nie meer kan sien nie, waar hulle lyk of hulle doodloop in die high gloss paint.

      Maar hy weet hulle gaan nog aan, onder die verf, onsigbaar vir die oog. Want ’n pleisterbars is ’n ding wat aanhou loop as hy eers loop. Jy kan hom nie sommer stop as hy eers koers gekry het nie.