Triomf. Marlene van Niekerk

honde gaan aan die blaf.

      “Kom ons ry nou,” sê Treppie.

      “Dit was nou nice,” sê Lambert.

      Pop sit die kar aan. Die wipers vee stadig heen en weer oor die ruit.

      “Nou wie’s lus vir poeding?” vra hy.

      “The last of the big spenders, nè?” sê Treppie.

      “Ek,” sê Mol en gooi haar stompie by die klein venstertjie uit. Die rose was duidelik in die lug. Niemand kan sê sy praat kak nie.

      “Ek ok,” sê Lambert.

      “Net nie take-aways nie, ek eet nie poeding take-aways nie, dit smelt altyd en dit drup orals,” sê Treppie.

      “Nee,” sê Pop, “ons gaan Spur toe.”

      Almal bly stil.

      “Watter Spur?” vra Lambert.

      “Wag en sien,” sê Pop. Hy poer-poer vir Molletjie af met die hoogte, verby die SAUK se ingang, tot onder, links in Empire en dan regs in Melville se hoofstraat in tot voor die nuwe Spur. Hulle wag vir ’n ou in ’n CitiGolf om uit te trek en dan parkeer hulle in sy plek. Tussen ’n Honda Ballade en ’n Ford Capri.

      “Comanche Spur, ek sê,” sê Lambert.

      “Hulle verjaar, kyk die banners,” sê Treppie en wys.

      Bo-op die middelste gewel, sien Pop, is ’n doek gespan en dit sê: ONE YEAR COMANCHE SPUR. COME AND JOIN OUR BIRTHDAY CELEBRATIONS.

      “Het jy genoeg?” vra Mol. Sy klink benoud.

      “So vyftig rand,” sê Pop. “Is dit genoeg?” vra hy en kyk vir almal en glimlag voor hy die kar afsit.

      Hulle gaan onder in. ’n Paar jong ouens, seker studente, skuur by hulle verby in die deur en kyk vir Lambert. Hy is kaalvoet.

      “Jy kon darem skóéne aangetrek het,” sê Treppie.

      “Skoene se moer,” sê Lambert.

      “Of jou smart bróék,” sê Treppie.

      “Broek se moer en jou moer ok, hoe lyk jý miskien, ongeskeer met ’n pleister op jou kop,” sê Lambert.

      “Treppie!” sê Pop. Treppie moet nie nou lol nie.

      “Hei! Gedra vir julle,” sê Mol.

      Pop kyk vir sy mense. In die Spur se traplig lyk hulle maar sleg, Lambert en Treppie. Hy wonder hoe lyk hy en Mol. Ag, wat de hel ok. Hulle is maar soos hulle is. Hy kyk boontoe, en sien die trappe. Hy sien nie hulle einde nie. Hy’t nie daaraan gedink nie.

      “Gaan julle maar vooruit,” sê hy vir Lambert en Treppie. “Kry vir ons ’n tafel. Ek kom nou, my been is seer.”

      “Ek sal hom help,” sê Mol en sy vat hom onder die arm. “Een op ’n keer,” sê sy, “dan’s ons nou-nou bo.”

      Dis seer, maar Pop klim. Een op ’n keer. Eers met die goeie been op die trap, dan staan hy effens op sy toon en trek die seer been op. Elke paar trappe rus hulle eers. Hulle sukkel die hele trap vol.

      “As daar nou mense kom, dan moet ons opsy staan,” sê Pop.

      “Hulle kan wag,” sê Mol, “ons is ok mense.”

      Daar is houtarende en bont Indiaankoppe teen die trap se mure.

      “Wat is dié?” vra Mol en vat aan groen goed wat in ’n pot teen die muur groei.

      “Kaktusse. Pasop, hulle het dorings,” sê Pop.

      “Is g’n, voel,” sê Mol.

      Pop voel.

      “Hulle is nie regtig nie.”

      “Kaktusse,” sê Mol, “hmf!”

      Hulle is op die landing. Daar is nog ’n stel trappe.

      “Kom, kom ons sit eers,” sê Mol, “eers ’n bietjie rus. Is dit seer?” vra sy.

      Pop knik. Hulle gaan sit op die bankie op die landing. Onder kom nog mense in. Uit die hoek van sy oog sien Pop hoe Mol haar housecoat se pante platstryk oor haar bene en haar knieë, hoe sy haar voete netjies bymekaar sit en haar hande vou in haar skoot. Die mense kyk vir hulle. Pop sit sy hand op Mol se hande en gee dit ’n drukkie. Hy knipoog vir haar. Sy vat agter aan haar hare.

      “Kom,” sê sy toe die mense verby is. Sy vat hom aan die hand, tot hulle bo is. Dis halfdonker.

      “Can I help you?” vra ’n outjie.

      “Yes,” sê Mol.

      “Yes, our people are here already,” sê Pop.

      “Oh, yes,” sê die outjie stadig, “I think I know where they’re sitting.” Hy lei hulle in die gangetjie af. Mol giggel van die senuweeagtigheid.

      “Here you are,” sê hy.

      Lambert en Treppie sit en luister met hulle kenne op hulle hande gestut vir ’n ander kelner, ’n meisie, wat vir hulle die specials vertel, op ’n ry: “… and our other special is the Spur Birthday Hamburger, which is two 140 gram pure beef patties with the sauce of your choice in a bun sliced three ways. The special Spur Birthday Spare Ribs, which are …”

      “No, thank you,” sê Pop.

      “Just pudding,” sê Mol.

      “Sweets,” sê Pop. Hulle gaan sit.

      “Suit yourself,” sê die meisie en kyk half snaaks.

      “Dis mos okay om net poeding te eet,” sê Mol.

      “Natuurlik,” sê Pop.

      “Nou hoekom kyk sy dan so?”

      “Haar moer,” sê Lambert en gryp die plastiekkaart met die soetgoedprentjies uit die swart plastiekhouer.

      “Nou hoekom lat julle haar die hele storie opsê?” vra Mol.

      “Oor Lambert dit nog nooit gehoor het nie,” sê Treppie.

      “Ons hoor dit nóóit,” sê Lambert; hy’s te besig om na die prentjies te kyk om te sien Treppie lol met hom, “en dit klink goed: two 140 gram pure beef patties with the sauce of your choice …”

      “Dis ok maar fokol daai,” sê Treppie en wys met sy hande hoe groot die hamburgervleis is. “’n Rip-off, dié plekke.”

      “Gaan julle bestel?” vra Pop. Hy wink die waitress nader. Die aand begin nou lank raak. Sy heup pyn ná al die trappe.

      “Apple pie with ice cream,” sê Treppie vir die waitress.

      “A waffle with syrup and cream,” sê Lambert.

      “Vat roomys, dis nie regte room hier nie,” sê Treppie.

      “With ice cream and lóts of syrup.” Hy loer vir die waitress. Sy maak of sy nie hoor nie.

      “And some syrup for you too,” sê hy. “You look to me a bit sour.” Hy glimlag nog breër.

      “Lambert!” sê Mol en skop hom onder die tafel. Sy glimlag vir die waitress.

      “A cream soda float for me,” sê sy.

      “Sorry, ma’am, we don’t serve floats, ma’m,” sê die waitress.

      “Ma’am,” koggel Treppie.

      “Just bring her a vanilla ice cream and a cream soda in a tin,” sê Pop. “And a glass and a spoon and a straw. And for me a Irish coffee,“ voeg hy by. Miskien doof dit die pyn ’n bietjie.

      “Make it two,” sê Lambert.

      “Snoep, jy,” sê Mol toe die waitress weg is. “Jy moenie hier kak soek nie.”

      “Dit ís maar kak