Вар'яцкі сышчыкаў. смешны дэтэктыў. СтаВл Зосимов Премудрословски

І справаздачу отошлём па інтэрнэце Маршалу.

      – А ты Маршала бачыў калі-небудзь, Апчхі. -Арутун замарудзіў ход лыжкай.

      – Не. Хоць я калісьці працаваў яго ад'ютантам.

      – Так, а дакументы хто падпісваў? -Арутун пацягнуўся за селядцом і рукавом зачын тоўсты пласт баршчу. У яго ў дзверы акенца, як у касе: туды кладуць і сакрэтныя паперы, і жратву, у якую я, скажу па сакрэце, не раз пляваў.

      – І ён не ведаў? Апчхі.

      – Калі б ён не даведаўся, то я б тут не быў.

      – Не разумею, вы там жылі як сыр у масле, навошта трэба было пляваць?

      – Гэта ў гэтай краіне пляўкі – абраза, а ў мяне на радзіме гэта знак прывітання і любові, як пацалунак. Бо калі цалуеш, то сосешь сліны партнёра. А гэта пацалунак на адлегласці… Ні хто не бачыў яго твару. Ну ды добра, Даядай і ідзі вартаваць пятак.

      – А вы? Апчхі.

      – А я пайду думаць. Калі што?!.. -зевнул Клоп. -Я пад Жынкоў.

      – У спальні?

      – У прыбіральні, баран, вядома. А лепш закрывай іх у гаражы. Адтуль яны ўсё адно не вылезуць да раніцы.

      – А машына? Апчхі.

      – Якая машына?

      – Ну, раз гараж, Апчхі, значыць машына ёсць?

      – Была калісьці, дакладней сказаць – матацыкл. Ізя разбіў, цяпер толькі змятыя кавалак кідала, валяецца…

      – Ну, я пайшоў, Бос?! Апчхі.

      На раніцу прыйшоў стары Жаба і, атрымаўшы ўказанні, пайшоў прыбіраць у хлеў. У хляве даўно не прыкладваліся рука гаспадарская і ўсё там парасло лайном. Оттила, як звычайна сеў выраўноўваць цвікі. Хачу заўважыць, што ва ўсіх сышчыкаў ёсць хобі, якое іх наводзіць на разважанні: у Холмса гэта гульня на скрыпцы, у Пуаро – давяраць сваім шэрым клеткам без ўмяшання свядомасці, у агента Кея – ёсць пірог, а ў блашчыцы – выпростваць цвікі. І калі яны заканчваліся, то ён іх забіваў і выдзіраў назад, каб зноў іх выраўнаваць і пры гэтым адчуваць кайф разважанні.

      Цюк, цюк, цюк, цюк. І так кожную гадзіну, дзень за днём, год за годам і… Раптам з хлява з'явілася адваротная рожа Жабы і ўтаропілася, усміхаючыся на ўчастковага.

      – Што табе, вонючка? -спросил Оттила.

      – Пакурыць можна, начальнік? -неуверенно спытаў стары.

      – Што, сьмярдзіць?

      – Не тое слова. Ты, паходу, развярнуў ня Згнілыя труп дыназаўра?

      – Ды не, проста пёрнул, пусціў галубка, што аж самому не кісларод.

      – Добра, куры.

      Стары выйшаў і дастаў папяросу.

      – Стой!

      – Што, начальнік?

      – Толькі дупу ў хляве пакінь.

      – Хе-хе, прыкол зразумеў. -сел каля хлява на кукішкі і хацеў было подкур папяросу…

      – … Касяк, ці што? -наехал Клоп.

      – Не, начальнік, проста Беломор.

      – А ну-ка дай сюды.

      Стары працягнуў папяросу. Оттила узяў і подкур. Папярос апынулася чыстай, без дадаткаў.

      – На, куры. -отдал Оттила папяросу Жабе.

      – А вы на доўга да нас?

      – Я ўжо тут шэсць гадоў і думаю на вечна. Я змірыўся. Плюнуў на кар'еру. Прамяняў на гэты дзівосны свет, ад якога нясе гноем і дзярмом… Калі б ён быў пракляты. Карацей, што я ўжо надакучыў?

      – Ды не, калі я да