Вар'яцкі сышчыкаў. смешны дэтэктыў. СтаВл Зосимов Премудрословски

цэняцца, а не віно.

      І яны выпілі астатнія тры чарачкамі. Селі на бервяно і запалілі: Идот – Мальбара, Жаба – Беломор, а бабка Клавка па-старому – казіную нагу. Так і высеклі, ня дакурыўшы, седзячы…

      АПУЛАЗ 4

      – Ааааа!! Аааа!!! -послышалось з двара.

      – Што такое? -вскочил з ложка Оттила, спытаўшы сам сябе. Яго свядомасць яшчэ было ў сне і ён павольна паваліўся на падушку і тут жа захроп.

      – Ааааа!!! -опять ускочыў Клоп і зваліўся з ложка ўніз галавой. -ой, блін. -схватил ён за лоб далонькай. -Что орёшь, дурніца?

      У пакой увайшла бледная Ізольда Фифовна з пашыранымі вачыма, прыкрываючы абедзвюма рукамі зазеваться рот.

      – АА, аа. -прослезилась яна і паказала пальцам у бок дзвярэй.

      – Што яшчэ? -сидя на падлозе спытаў Клоп.

      – Там, у хляве…

      – Што там, у хляве? кажы Выразных…

      – Там кошка дохлая…

      – Якая кошка? -снова спытаў Оттила, паціраючы свой апухлы лоб. -Ты што мелишь?

      – Мумія! -Расширив вочы ў падлогу галасы сказала яна.

      – Зараз, паглядзім. -Оттила ўстаў на ногі і пайшоў басанож у трусах у хлеў.

      Учора ён вярнуўся позна ўначы, калі ўсе спалі і таму не пацікавіўся аб выхадках арыштантаў. Жонка паплялася за ім.

      Хлеў выглядаў захламлённым. Усё недоразобранное раскіданае заставалася ранейшым без зменаў. Пасярэдзіне хламу сядзеў Остероид Одноглазович: пенсіянер, ветэран працы, даглядчык шостага разраду, народжаны ў дзень касманаўтыкі. Муж бабкі Клавки, дакладней – Клаўдзіі Олдаровны фон Шлюхенберг, дачкі барона, незаконнай сувязі сына Леніна. Яна так усім гаварыла.

      – Ты што тут робіш? -спросил Оттила старога, які хварэе дыстрафіяй.

      – Сяджу. -спокойно адказаў дзед і зацягнуў трубку.

      – Гэта я бачу, што не працуеш.

      – А што пытаешся тады?

      – Як ты сюды трапіў? -добавила Ізольда басам.

      – Ідзі, я разбяруся. прашыпеў Клоп жонцы і павярнуўся да дзеда. -отвечай.

      – Вунь, праз дзірку ў сцяне, галавой кіўнуў Остероид.

      Оттила прабраўся праз хлам да дзіркі ў сцяне і ўбачыў зад каровы, якая прыўзняла хвост. Ён агледзеў па верх яе і жахнуўся: віднеліся дахі дамоў.

      – Там вуліца, ці што? -спросил ён у дзеда.

      – Хе, зразумела.

      – А дзе ўся мая скаціна? -Первое, што прыйшло на розум блашчыц, які бакавым зрокам і вушнымі сэнсарнымі волосинками агледзеў хлеў знутры. -Да пазбаўцеся ты сваю дупу, -вскрикнул ён і тузануў карове за хвост. Тая, як помста, яго абасцаўся бруёй, як з пажарнага шланга, ціскам у сто атмасфер. Оттила ад напору адляцеў на два метра на зад і патыліцай ўляпаўся ў свінячы гной. Да яго на дапамогу па інэрцыі падбегла Ізольда і прысеўшы прытуліла яго галаву да сваёй пышнай грудзей. І хацела было заплакаць…

      – Фу! -Отбросила грэбліва яна башку назад у гавно і бакавым зрокам ўсачыла, як сціхаў напор мачи, якая льецца з дзіркі: «Муууу!!!» -прорычала карова, дристанула і павяла свой зад, адмахваючыся хвастом ад бзыков. і іншых насякомых.

      – Дзе Клавка? -спросил дзед і выпусціў кольца дыму.

      – Якая