Вар'яцкі сышчыкаў. смешны дэтэктыў. СтаВл Зосимов Премудрословски

Ён пайшоў у адмову і зваліў на непаўналетніх дзяцей, маўляў, галодныя, вось і скралі карову, а гаспадар пра гэта нічога не ведаў, прычына – запой гадавы. Карову вярнулі, а Сарикулова прыгразілі, што рана ці позна ўляціць і сядзе.

      АПУЛАЗ 3

      Спадчынай раніцу Оттила прачнуўся ад душы разьдзіраць мацюкоў ўкамплектаванай асуджаных у адміністрацыйным парадку брыгады ў складзе: Жабы – па тыпу брыгадзіра, Идота – ня змераў падсобнік і бабкі Клавки – зоркі калектыву.

      – Куды дошку, дурніца, кінула? -Орал Идот, проколовший сабе нагу цвіком.

      – А ты што, у шары дзяўбці? Яна на назе тваёй вісіць! -заступился Жаба за даму смеючыся.

      – Ты наогул, медуза, памры. -ответил Идот старому, -а ты, старая, яшчэ кінеш дошку з цвікамі, дупай пасаджу.

      – Глядзі, сам на цвічок дупай ня напр, асабліва на Жабін! -басом отгрохотала без зубая бабка Клавка.

      – Так, асуджаныя, што крычым, а бойкі няма? -интеллигентно усміхаючыся спытаў, які выйшаў на ганак, Оттила.

      – Ды вось, гэтая дурніца старая дошкі раскідала, я і накалоў нагу. -более сціпла прогундел Идот.

      – акуратнымі трэба. Тут і мае дзеці гуляюць.

      – А што, Сара ужо ходзіць? -обрадовалась бабка Клавка. -і як працякае яе цяжарнасць? ня нарадзіла яшчэ?

      – Ходзіць, на жаль, толькі ў сне. -приуныл гаспадар і тут жа асалапеў з-за слова «цяжарная». -Что ты сказала?

      – Прабачце, калі ласка, але гэта радасць?! -скромно выбачылася старая жанчына.

      – Ды добра, ўжо змірыліся. Яна пад наглядам доктара Смертьева, прафесары з Піцера. -Только вось не разумею … -і Оттила своечасова перапыніўся.

      – Ад каго цяжарная? -ляпнула Старая.

      – Ад куды ты ведаеш пра цяжарнасць? -испугано спытаў Клоп.

      – Так уся вёска ведае і ведае ад каго. -заявіў ўпэўнена бабка.

      – І ад каго ж? -спросил Жаба, адрываючы дошку ад сцяны.

      – Дык ты што, ня вкурсе, ці што? -удивилась бабка.

      – Так не стамляй, назаві імя, сястра, імя, адказаў стары.

      – Так сынок ваш, Ізя. -уверено ў голас адрапартавала старая.

      – Опа, ні храна сабе, прыкол! -за балдзелі Идот.

      – А ты наогул маўчы, ахвяра аборта. -наехала бабка на пацана.

      – Ціха! -застрожился Клоп. -с чаго ты, бабка Клавка, гэта ўзяла? Хто табе сказаў гэтую ерась? -отупел Оттила і пацямнеў, так як быў смуглы.

      Клавка збянтэжылася і стала выглядаць страшней, гадоў на дваццаць старэйшы за сваіх сямідзесяці гадоў.

      – Ну, я так думаю, -насторожилась Клавка і змяніла выразы асобы, і стала выглядаць як трынаццацігадовая дзяўчынка, якія паглядзелі ў люстэрка пасля страты сумлення. Шкура яе нацягнуўся і выдаваў яе рэальнасць толькі бяззубы рот, дзе тырчаў адзін толькі чорны, як вугаль, зуб і недабітыя карыесам пянькі. -Ведь з усіх самцоў, яе наведваў толькі Ізя… і Вы? -бабка папярхнулася. -но вы яе бацька! Я думаю.

      – У сарціры думаць будзеш, а тут, давай, ары. -наехал Идот, -Что мужыка ў фарбу ўганяе? Хочаш на тэлебачанне трапіць? Сенсацыя! Брат займеў сястру і нарадзіўся гуманоід? Да ты здохнеш хутчэй,