Вар'яцкі сышчыкаў. смешны дэтэктыў. СтаВл Зосимов Премудрословски

ён рэзка вырваў руку вонкі. У пэндзля была заціснутая сухая мумія дохлай ўсмешлівай кошкі.

      – Во, мець мяне ў член! -удивился Жаба і працягнуў, дражнячы пысай трупа, да дряблой мордзе Клаўдзіі.

      – Уой бай! -дёрнулась бабка і, отпрыгнув на зад, нацешыць на свой неабсяжны зад прамы на цвік сто пяцьдзясят памеру даўжыні ў міліметрах, які тырчыць з дошкі, кінутай ёю самой раней. У валлі дыханье ў спёрло…

      – Ха, што я казаў?! што дупай пасаджу цябе на кол. -заржал Идот.

      І на ветлыя Идотовы словы, бабуля гаркнуў ва ўсё старое горла.

      – Пайшоў на хутар, бабуль лавіць. -взбесилась старая і, прыпадняўшы левую параненую ягадзіцу, выдрала прыбітую дошку да цела. Цвік быў іржавы і з рыфленай паверхняй як у пілы. З канца капнула кроў. Клавка агледзела яго з усіх бакоў і, адчуўшы боль, моцна закрычала.

      – Што ржёшь, вырадак? -зарыдала яна і шпурнула дошку з акрываўленым цвіком у Идота. Той, адскочыў і стаў уцякаць. У догонку паляцелі і цэглу, пушчаныя ў след. Адзін з камянёў трапіў вуглом па патыліцы дзецюку. Той упаў і затросся.

      – Ты што, гоніш? -испугался Жаба.

      – Ні што, ня здохне. -успокоилась бабка Клавка і слінамі памазала рану. Идот крыху пазней ўстаў хістаючыся і прысеў побач, трымаючыся абедзвюма рукамі за балючае месца.

      – Я цябе ромбну. -у падлогу галасы прогундел Идот.

      – Аб? Глядзіце! У яе ў бруху скрутак з мешкавіны. -Жаба выцягнуў з жывата кошкі гэты скрутак і паказаў усім.

      – Разгарні яго -попросил сумны Идот.

      – Можа там брюлики? -предположила, забылася боль бабка Клавка. -А ты, шчыгол, ідзі, працуй. -рявкнула яна на Идота. -твоя прозвішча Мухін і ты пралятаеш над долях ад скарбу, як муха над Парыжам.

      – Ды што ты кажаш? А можа ты пойдзеш на хрэн, А? -на ехаў Идот. -Сейчас як стукну па цыцкі!

      – Эээ, добры! -рыкнул Жаба.– бузу спыняйце абодва. Хочаце, каб Пента адабраў? Дзелім на траіх.

      – Во! А гэта уважуха табе Жаба. Даруй. Я не да канца разумеюць цябе … -обрадовался приблатнённый Идот.

      – прабачэнне не прасі, я не красна дзяўчына. Ты не зразумеў іншае. Палова мне і палова нам.

      – З чаго гэта дзеля? -возмутилась бабка.

      – З таго! -оскалился Жаба. -Я б мог наогул адзін забраць усё.

      – І як гэта, калі тут ўвечары ўсіх даглядаюць, а ты наогул тут жывеш без выхаду?

      – Ды добры вам кусацца, дзядкі. Выкрываем, а то можа там наогул ні храна мела б вартасць. -вступился Идот. -і аўчынка выраба не варта.

      Жаба паглядзеў на саўладальнікаў скарбу і разарваў без працы гнілую вяроўку і стаў павольна раскрываць скрутак. Відавочцы на вартаўніка.

      – Хэ, бутэлькі. Гліняныя…

      – чарачкамі…

      – Па сто мілілітраў кожны…

      – Шэсць штук…

      – А што напісана?

      – О, яны запячатаныя?!

      – ні зробіш. Старадаўнія, наверное…

      – А што напісана, дай паглядзець? -Идот паспрабаваў ўзяць адзін чарачкамі.

      – Ня Трошаў, фанатык! -шлёпнула па руцэ бабка пацана.

      – Ах, ты ссука … -взорвался Идот і пхнуў бабка Клавку.

      – Добры, кажу!