Вар'яцкі сышчыкаў. смешны дэтэктыў. СтаВл Зосимов Премудрословски

збор прадуктаў на стол, як яго насцярожыў ціхі і блажэнны стогн, які зыходзіў з спальняў жылой часткі бараку.

      – Сара? -мелькнуло ў яго ў галаве. -Но яна ж …?!

      Сара з'яўлялася першай дачкой Оттилы і Ізольды, але яна мела прыроджаны парок, гэта значыць, яна была з нараджэння глухая на абодва вуха, сляпая на абодва вочы і нема, прасцей кажучы, слепа глуха нямая і па гэтым раней небыло патрэбы яе прадстаўляць. Але цяпер час прыйшоў, тым больш, што стогны, якія зыходзілі з глыбіні бараку, належалі ёй. Дарэчы, бог яе ўзнагародзіў выдатнай фігурай і гладзенькая тварыкам.

      Але яго збянтэжыла і яшчэ адна навіна, перададзеная лекарам з Піцера, напярэдадні пасля агляду, калі Сара захварэла і пра яе ў сур'ёзе задумаўся бацька.

      – Яна, Сір, цяжарная, па гэтым яе і ванітавала. -быстро заключыў лекар.

      – А хто бацька? Бо да яе ні хто не прыходзіць?! -удивился Клоп. -кроме дамачадцаў.

      – Невядома. Можна правесці экспертызу на ДНК, але гэта ўмяшанне можа чым тое перашкодзіць развіццю дзіцяці. Калі народзіцца, тады і ўбачыце: бацька негр або кітаец. -ответил доктар і хутка выдаліўся прэч. Ізя рушыў услед за ім.

      – Доктар, дзякуй, што не здалі мяне.

      – Па-першае, на дзякуй не разживёшься…

      – Ой, даруйце, док. -і Ізя дастаў з кішэні чэкавую кніжку і адарваў чэк з паказанай раней лічбай і перадаў доктару.

      – Але ведайце, -доктор працягнуў руку да чэку. -кровосмешение, гэта небяспечная справа. У васьмідзесяці дзевяці выпадкаў плод можа з'явіцца вельмі не правільным.

      – Гэта як?

      – вырадка можа нарадзіцца.

      – Хто??? -заорал па той бок Клоп і выбег да суразмоўцаў.

      Што было? Аказваецца Ізя і Сара сталі дарослымі адначасова. Але жыццё, ёсць жыццё.

      Оттила змірыўся з гэтым на наступны дзень, бо ён сам – сын людаеда. І што?

      …Раптам пачуўся рэзкі бавоўна дзверы апорнага кабінета і Оттила здрыгануўся.

      – Зноў не замкнулі дзверы ў апорку. -Возмутился Клоп.

      У той палове бараку былі адрозныя гукі сілком цягнучы каго то Арутуном.

      – Арутун зноў некага цягне. -пробормотал Клоп сам сабе і паглядзеў на гадзіннік. -Ой, ё-маё! Ужо тры ночы?!

      Арутун з'явіўся ў праёме кухні і ўсклікнуў:

      – Во! Злавіў! -і шпурнуў на сярэдзіну старога, які адседзеў па зонах трыццаць восем гадоў. Гэта было бачна па наколкі на ўсім целе. Наколкі яго грэлі, як кашуля і па гэтым ён хадзіў толькі ў майтках і нават зімой. Стары замёр у чаканні біцця.

      – Што гэта? -спросил Клоп.

      – Вух, Апчхі, гэты Шнырев той жа каноплі цёр на памыйніцы, ды яшчэ і бабку Клавку падпісаў. -Арутун абапёрся аб вушак локтём.

      – Дааа?! -удивился Клоп. -І чё, яна таксама церла?

      – Ды яшчэ як, яна такой баш накатанай, -і выцягнуў з кішэні більярдны гашишный шар.

      – Гэта, што, усё гашыш? -протянул руку і ўзяў шар. Круціў яго перад тварам, панюхаў, падкінуў. -Лет на пятнаццаць пацягне. Канфіскаваць. Ну, чё скажаш, дзядуля?

      – хлусіць ён усё. -скорчился на падлозе стары. -Гэта ня маё.

      – А чыё? Апчхі.

      – Твоё, гэта ён сам.. і вешае на нас,