Вар'яцкі сышчыкаў. смешны дэтэктыў. СтаВл Зосимов Премудрословски

p>

      Адразу пяройдзем да апісання галоўных удзельнікаў падзей, прапанаваных мной у гэтай рубрыцы спраў.

      Першы ў спісе лічыцца генерал маёр Оттила Алигаджиевич Клоп. З усіх навакольных, ён адрозніваўся не стандартным ростам – дзевяноста дзевяць і дзевяць сантыметраў.

      Вы спытаеце: «А як жа яго дапусцілі ў шэрагі ахоўнікаў парадку, бо, ніжэй за паўтара метра ў войска не бяруць, а без войска не бяруць у ахоўнікі …". Але ён ёсць – асаблівы выпадак: Яго бацькі былі, дакладней маці і яе дзядуля, які служыў яму замест бацькі, простыя грамадзяне Расійскай Федэрацыі, з спрадвечна габрэйскімі каранямі. Проста яго маці, калі-то ў мінулым тысячагоддзі, калі яшчэ свет не карыстаўся кампутарамі паўсюдна і быў Вялікі Савецкі саюз, добраахвотна ўступіла ў шэрагі санітараў інтэрнацыяналістаў, чыя абавязак была прыбіраць за хворымі пасля апаражнення солитёром. І адбывалася гэта ў нейкай Афрыканскай краіне і захварэўшымі аказаліся старажытныя плямёны пігмеяў Цэнтральнай Афрыкі, адзін з якіх, а дакладней сам правадыр – Вялікі старац, за сто дваццаць тысяч гадоў іх яго календара зроду, а так як яго равеснікі даўно кракнулі (здохлі), таму тых, хто памятаў яго нараджэнне не было і ён змог сцвярджаць, што яго маці – Сонца, а бацька – Месяц і г.д. і да т.п.. У гэтую казку, зразумела, не паверыла будучая матуля Оттилы, але і не пакрыўдзіла, а толькі ўсміхнулася і кіўнула галавой Вялікаму старажылу усіх Людзей Зямлі. Пасля яна, прыняўшы пачастункі правадыра, а яны былі смачна павабна-экзатычныя: смажаныя вочы бізона ў чесночном соусе, вэнджаныя яйкі слана з сёмгой ў шакаладзе, боршч з свежай крыві нечакана зніклага на напярэдадні фельчара Івана Козимовича Пупкіна і на трэцяе – сок пладоў Кокі… Увогуле, прачнулася матуля цяжарная і далей яе жыццё ўжо не ўяўляла асаблівай цікавасці.

      А па заканадаўстве племя пігмеяў, сярэдні рост байца і ахоўніка парадку складаў не менш васьмідзесяці сантыметраў і не больш аднаго метра пяць з паловай сантыметраў, зразумела, яго, таму ўзялі ў іх паліцыю і накіравалі з абменам вопыту ў Расію. Так ён і застаўся на службе: атрымаў ПМЖ, як любы гастарбайтэр, а так як ён з'яўляўся грамадзянінам РФ па сумяшчальніцтве, то яго ні хто не мог дэпартаваць. Карацей кажучы, у нас у краіне ўсё можна, асабліва за грошы. Але ваенную падрыхтоўку яму давялося прайсці ў бацькі ў племя і на экзамене заваліць слана. Так гаварылася ў дакуменце, прад'яўленым па месцы патрабавання, які быў Выкалаць на пузе Оттилы і ўхвалены ЮНЕСКА. Вядома, да яго прыкладаўся яшчэ адзін дакумент, праўда, неафіцыйна, падобны на сто баксаў. І тым больш у асноўным дакуменце было пазначана, што ён праходзіў па службе ў званні генерала арміі паўночна-паўднёвага падраздзялення племя пад назвай Нака-ціка Уи Бука. Зразумела, такое званне яму прысвоілі з-за бацькі пажыццёва, тым больш што іх племя лічылася ў войсках ААН.

      Юны Оттила набыў на службе ў племя наступны вопыт, дакладней сказаць, здаў экзамены па: стральбе з лука, кіданне Тамагаўк, урокі па верхолазанью «хада па ствалах», што дазваляла яму лазіць, як па роўных вертыкалях, так і з пупырышков. Гэтак жа ён мог закінуць абедзве нагі за свае ці чужыя вушы і, трымаючыся на падлозе на абедзвюх руках, мог сплясать чечётку, зрабіць патройнае сальта уверх, у бок, наперад, назад і пры гэтым, не дакранаючыся, полу. Навучыўся утаймоўваць котак, сабак і іншых зубастых і што паглынаюць, у тым ліку камароў, блашчыц, вошай і мядзведзяў Грызлі.

      Пасля Оттилу накіравалі па ўласным жаданні і па прычыне хвароб матулі яго, у МУС пісарам – ад'ютантам Маршала, якога ён ні калі не бачыў у вочы, а толькі чуў яго голас па рацыі і спец тэлефоне. Па заканчэнні трыццаці двух гадоў ад роду, яго, з-за скарачэнняў адміністрацыйнага апарата, перавялі участковым у вёску Сакалоў Ручай, Ленінградскай вобласці, па СПб – Любань чыгункі.

      Выдзелілі яму барак, былое прафтэхвучэльня. Першая палова бараку займала памяшканне пад жыллё, а другая была прызначана пад Апорны пункт.

      І вось сядзіць Оттила Алигаджиевич ў сябе ў кабінеце і піша квартальны, і тут жа адразу і гадавы справаздачы. Спяшаецца, робіць памылкі, блытае словы ў мовах, а іх ён ведаў з тузін, у тым ліку: французская, родны племянной, пяць розных Савецкіх моў, Латынь, Рускі гутарковы, Рускі літаратура, Рускі феня, Рускі бомж, мова дазнаўцы і іншыя.

      Піша, піша, а тут сыночак дзесяці гадоў прыходзіць да яго ў кабінет:

      – Бацька? -скромно па дзіцячаму спытаў сто трыццаці сантыметровы дзесяцігадовы сын Ізя.

      – Што, сынок? -Ці не падымаючы галавы, адказаў дзевяноста дзевяці сантыметровы бацька Оттила.

      – Тат..? -Изя замяўся. Бацька ўсё яшчэ пісаў.

      – … ну, кажы?! -переспросил бацька.

      – Тат, я тут скрыню глядзеў, так?!.

      – І што?

      – Мне там словы некаторыя не зразумелыя…

      Оттила па-бацькоўску паглядзеў на сына, не апускаючы галавы, падабраў ногі на асаблівы крэсла з лесвічнымі ашэсткамі на бакавых ножках, ўстаў, разгарнуўся і сеў на стол. Ласкава паглядзеў на сына зверху ўніз ўжо праз акуляры, прыпусціў іх на кончык носа і спытаў, гледзячы сыну ў вочы і не задзіраючы галовы, ад чаго ў яго заўсёды хварэла башка і зацякала шыя. Ён на ўсіх пры размовах