Вар'яцкі сышчыкаў. смешны дэтэктыў. СтаВл Зосимов Премудрословски

ты прыехаў сюды? -ответил Идот.

      – Ты што, борзы? Я нарадзіўся тут.

      – Ня падобны, а што ён сюды прыехаў? -показал пальцам на Инцефалопата Пацан.

      – А ў лоб? Апчхі.– затрос носам і запырскала сланамі па кавказки Арутун.

      – Я спытаў, Што сюды прыехаў?

      – Родак пераехалі. Мне і там не Хіло жылося. -прогундел падлетак.

      – І што, анашу забыцца не можаш? Прэ?

      – Не разумею, пра што вы? Кажу ж, срал і далонькай дупу выціраў…

      – А што ты такі пахабны? Ня Кент ж, усё ж такі з табой базар, а тэрмін… Дзесятка свеціць.. Чё ня смяешся?

      – Як мінімум, Апчхі. -добавил Арутун. -плюс – супраціў уладам.

      Пацан пачырванеў.

      – А што, у Казахстане, за анашу не саджаюць? -Оттила змяніў тон.

      – Ну як, наогул то саджаюць, -потёр нос Идот. -но я працаваў законна.

      – Што, законна? Апчхі. -удивился Арутун.

      – Каноплі збіраў? Ай! – Оттила зноў гваздануў малатком па пальцу таго ж.

      – Як гэта? Нешта ты, Апчхі, дур гоніш, чмо. -наехал Арутун.

      – Дзе ты яго злавіў? -перебил Клоп. -далеко адсюль?

      – Ды не, праз дом, на памыйніцы. Апчхі, і галоўнае яна там роўна расце, як на градцы.. Ты, пасадзіў, Апчхі, сабака?

      – Пачакай, Арутун,.. а ну-ка подь сюды? -приказал Клоп.

      Идот неахвотна падышоў.

      – Сядай. -указал Оттила на побач вартае вядро і перакуліў яго, але яно аказалася без дна. Идот сеў.

      – Выцягніце рукі да мяне, далонькамі ўніз… Вось. А цяпер, Арутун, прынясі газету.

      – Адкуль? Апчхі.

      – У жонкі спытай..

      – Писюня, дай газетку! Апчхі.

      – Хто? Писюня?

      – Апчхі, Апчхі, Апчхі … -покраснел Арутун

      Идот за хіхікаў.

      – А ты што ржёшь? -Оттила павярнуўся да ганка. -Изольда, прынясі сюды паперу!

      – Сам вазьмі! Не ва мачахі рос! -рыкнула Ізольда.

      – Ідзі, вазьмі. -вполголоса паслаў яфрэйтара Клоп. Арутун праз падлогу гадзіны прынёс газету, Оттила ўжо паспеў сто цвікоў выраўнаваць.

      – Ты што, бля, за смерцю хадзіў? Давай сюды.

      Оттила узяў газету і разаслаў на кавадле.

      – Тры. -приказал Клоп

      – Чатыры. -ответил ў здзіўленні Идот.

      – Што, чатыры?

      – Ну, тры – чатыры – пяць…

      – Ты што, здзекуешся? плюй у ладкі і тры, тры да дзірак. Сцірай усё сваё гавно з далонек.

      – Навошта?

      – Ты хочаш у раённай лабараторыі УУС гэта прадэманстраваць?

      – Не.

      – Тады тры тут і хутка.

      Пацан нацёр хутка шарык з гарошыну і перадаў клапы.

      – Па? Магёшь! -удивился Клоп.

      – Адразу адчуваецца, Апчхі, рука прафесіянала.

      Оттила гарошыну загарнуў у золотинку з пад цыгарэт паперкай ўверх. І падпаліў запальнічкай. Папера згарэла і высушыла гарошыну. Оттила разгарнуў і малатком растолок гарошыну. Разбодяжил з тытунем, вытрыбушаныя з цыгарэты і забіў назад. Ўшчыльніць і завяршыў на канцы. У месца фільтра сунуў скручаны абрывак кардона з пад запалкавай