Вар'яцкі сышчыкаў. смешны дэтэктыў. СтаВл Зосимов Премудрословски

бумс, бумс, бумс, і г.д., пакуль не скончыліся камяні ў бардзюры цветочника.

      – АААААААААААА!!!!!!!!! -заорала сабака ад болю і заскуголіў. Скул пачулі нават суседзі. Оттила задаволена сеў і выдыхнуў кісларод з лёгкіх. Далей агляд яго угледзеў за спіной плот, а злева -вход ў жылую частку бараку.

      – Оттила, да цябе прыйшлі! выгукнуў з парога Ізольда. Клоп павярнуўся. Жонка стаяла каля па стойцы смірна ў дзвярным праёме. З пад спадніцы нечакана з'явілася мілая мордачка Ізі. Яму было ўжо семнаццаць. І міла ўсміхнулася каўказскімі вачыма.

      – Ты што там робіш? -спросил офонаревший татка – біялагічны айчым.

      – А ну вылез з-пад спадніцы! -шлёпнула далонькай па цемечку і пхнуў галаву ў сябе. Башка знікла.

      – Кліч іх сюды. -ответил Оттила і, узяўшы цвік у левую руку, стаў выпростваць яго малатком.

      Здалёку ў бараку пачуўся жудасны тупой тупат. Неўзабаве з'явіўся Инцефалопат, які валок злачынца за каўнер. Выцягнуў на ганак і шпурнуў яго ў цэнтр хоз.-двара. Злачынец прокатанной як мяч у цэнтр.

      – Хто гэта? -спросил, забіты сонцам Оттила.

      – Вось, вось, патрон. Іі-аа! Злавіў, Апчхі, на месцы злачынства. Іі-аа. Іі-аа.

      – Што ён нарабіў? -нехотя спытаў ўчастковы.

      – Ён, ён, Апчхі, на сметніку каноплі цёр, Апчхі, понимашь ці што.

      – Як цёр? -Клоп прыўзняў свае вочы на хлопца і машынальна ўдарыў малатком сабе па вялікім пальцу. -Ай, бля!

      – хлусіць ён усё. -Хныкнул затрыманы Идот, па прозвішчы Коломияйцо, сын Панкрата – Атамана Мясцовага казацтва і Аховы Дзікай Прыроды.

      – Ты, Идот, ня бузуй, поле ўзарана было. Кались, раз трапіў. -рявкнул Клоп.

      – Ды не цёр я! -зарыдал Идот. – «піпец мне ад чым Тату будзе.» -пролетела ў яго галаве мысля.

      – Ну, што, бацькі выклікаць будзем? Апчхі, -Спросил аддыхацца Инцефалопат.

      – Ты, што, яго з суседняга раёна цягнуў? спытаў Клоп і загрукаў малатком, выраўноўваючы цвік.

      – Не, Апчхі, -замотал галавой потны Арутун Карапетович. -Яна тут, на памыйніцы цёр.

      – Ну, дык што ж будзем рабіць? А, Идот?? -Клоп сціснуў зубы і зноў заехаў па тым жа пальцу малатком. -… Устань!!! Калі з табой я кажу. Чарвяка не лад з сябе, казурка, што, на планы ходзіш?

      – Не. -перестал галасіць Идот, але яшчэ баяўся.

      – А што ты там рабіў? -ехидно спытаў Оттила, нацягнуўшы на вачніцы павекі і звузіў іх, як у кітайца. -Дрочил? -растянул ўсмешку Клоп. -Отвечай! -через імгненне зноў крыкнуў Оттила.

      – Я, мне мня.., срал. -признался Идот і паглядзеў на Арутуна, які чакае загаду выканання. А гэты, -кивнул галавой, -меня за каўнер, вось я і абасраліся штаны, дупу не паспеў выцерці, вось у штаны баш гавно трапіў і растёрся па Ляшко. Цяпер пячэ.

      Оттила праглынуў сліну.

      – Што ты яго прывёў? Ад яго да гэтага часу лайном патыхае за кіламетр.

      – Так ён, Апчхі, назапашваю, цёр …!? -ответил Инцефалопат. -на далонькі паглядзі, Апчхі, яны гашышам запэцканы..

      – і срал. -добавил Идот. -Бумагу з сабой не ўзяў і дупу далонькамі выціраў.

      – Які рукой? -ехидно спытаў