Triomf. Marlene van Niekerk

kan sien hy’s jammer vir haar part lat hulle die Ding-Dong gemis het.

      “Nee, wat,” sê Mol.

      “Seker?” vra Pop.

      “Umm,” sê Mol. Sy wil uit. Daar’s ’n vrou wat vir hulle snaaks kyk. Seker ’n poliesman se vrou, want sy staan met ’n arm vol video’s.

      Pop dink sy sien hom nie, maar sy sien hom, hoe hy tog vir haar ’n Snickers koop. Dis ’n nuwe soort. Hy weet sy hou van nuwe soorte uitprobeer.

      “Het jy twéé pakkies Wilson’s?” vra sy toe hulle weer in die kar is.

      “O, gôt!” sê Pop. Hy het net een in sy hand. “Goed lat jy sê!”

      “Jy beter,” sê Mol.

      Sy eet die Snickers terwyl sy vir Pop wag. Liewe ou Pop. Gerty kry aanmekaar happies. Toby kry ok ’n stukkie.

      “So, hoe was julle drive?” vra Treppie nes hulle by die voordeur instap.

      Hy sit op sy krat in die voorhuis en lees ’n ou Star. Hy vat altyd oorkant se vrouens se pak ou koerante wat hulle elke tweede Maandag uitsit vir recycling. Treppie sê oorkant dink hulle is wie. Daai twee girls, sê hy, hou vir hulle lanie. Hy sê hulle dink hulle maak ’n statement met koerante buite sit vir die groen lorrie. Al wat dit wys, sê hy, is lat hulle is uit voeling met Triomf. Want in Triomf word alles, van kombuiskaste tot exhaustpype, lankal gerecycle. En niemand maak ’n show daarvan nie. Hý’s een om te praat, Treppie. Hy maak ’n show van álles, gerecycle ofte not. Maar, mind you, Lambert gaan bel mos oorkant en hy’t ok al gesê daai twee is vol dinge. Hulle huis staan vol boeke, sê hy en hulle speel snaakse musiek met vrouens wat blêr soos bokke op note. Maar hulle een kar is ok ’n Volkswagen en Lambert sê hy’s baie verder heen as hulle s’n.

      Treppie hou sy hand oop vir sy Wilson’s.

      “Kaplaks!” sit Mol altwee pakkies in sy hand neer.

      Treppie maak sy hand baie vinnig toe. Amper vang hy haar hand.

      “Jong!” sê sy en trek haar hand weg.

      Treppie sê dis nie die varsgeit van die nuus waaragter hy aan is nie. Dis dieselfde goed, sê hy, wat oor en oor gebeur. Mens moet net ’n oog hê vir ooreenkomste.

      Wel, Treppie sien meer ooreenkomste as wat sy sien. Hy sien meer van alles, mind you.

      En hy onthou ok alles. As hy iets nie onthou nie, maak hy dit op, nét so.

      Pop sê Treppie het ’n “fotografiese geheue”. Van kleintyd af al. Maar sy’t haar bedenkinge. Hy onthou wat hy wil onthou en anders dink hy goed uit om hulle mee te treiter. Dis net Lambert wat impressed is met Treppie se nonsens. Maar Lambert is nie reg in sy kop nie.

      “Sê jy nie dankie nie, Treppie?” vra Mol.

      “Check net ’n bietjie hier,” sê Treppie. Hy maak of hy haar nie hoor nie. “Pit bull terriers in Triomf,” lees hy. “Policeman’s cruel game. Illegal backyard betting. Shocked vets keep sewing up mangled dogs. So, dís wat ons al die tyd hoor in die nag, Mol! Dis g’n Sophiatown se spoke daai nie. Dis bloed en geld. En hulle maak ’n helse geraas, daai twee saam. Vasgekeer tussen mure, met oop tande en omgedopte oë en die bloed wat spuit uit die slagare.”

      Treppie wys oop en toe, oop en toe met sy een hand, hoe spuit die bloed uit die slagare uit.

      “Erger as spoke,” sê hy, “baie erger. Jy kan maar sê die hele Jo’burg is een groot pit bull terrier fight as ek reg hoor!”

      Treppie maak sy koerant toe en vou hom op of hy iets gelees het wat hom glad nie verbaas nie en wat hy altyd al gedink het.

      Hy maak een van sy Wilson’s-pakkies oop en sit ’n groot, wit peppermint in sy mond. Sy skouer ruk-ruk.

      “Nou toe,” sê hy, “ek vrá, hoe was julle dríve toe! Antwoord julle nie ’n mens nie?”

      Hy klap hard met sy tong op die peppermint.

      Pop gaan sit in sy stoel en steek ’n sigaret op. Mol ok. Dis die beste. Mooi stilsit.

      “Toby, hoe was dit, hè? Baie ander honde gesien?” vra Treppie.

      “En Gerty, ou girl, hoe lyk Triomf vir jou vandag, hmmm?”

      Treppie sak skielik van sy krat af. Hy sit op sy hurke. Hy maak of hy op sy agterpote loop soos ’n getrainde poedel. Toby en Gerty spring in die rondte.

      Dan gaan hy af op sy knieë, met sy arms reguit voor hom, kneukels op die grond. Hy steek sy neus in die lug in op en stoot ’n láng hondehuil uit.

      “Ag nee, jirre, Treppie,” sê Mol, “moet nou nie weer met daai nonsens begin nie, netnou het ons weer ’n geneuk hier met langsaan!”

      Maar dis te laat.

      Treppie huil soos honde.

      Toby en Gerty se blawwe raak al hoe hoër en yler, tot hulle stemme deurslaan en hulle vir hulle oorgee aan die huil. Langs Treppie sit hulle met hulle voete reguit voor hulle en hulle neuse in die lug in nes hy en hulle huil al drie soos in ’n koortjie.

      Lambert kom in van agter af. Hy smile as hy sien wat gaan aan.

      Dan val hy ok in met huil soos die honde. Hy ken hierie game van Treppie. Lanklaas gespeel. Groot sports, dink hy mos is dit. As hulle hard en lank genoeg aanhou, dan huil al die honde later: Marthastraat s’n en al die strate s’n tot oorkant Ontdekkers.

      “Nee, jirre, julle, toe nou, hou op. Netnou lat kom een weer die polisie, dan’s die hel weer los.” Sy wys Pop moet iets doen.

      Los, beduie Pop met sy hande, dit sal vanself oorgaan. Dis die vinnigste met die minste pyn en ellende, bedoel hy. Dis soos ’n wekker wat moet afloop.

      “Auhoeee-auhoeeee!” huil Treppie.

      “Auhoeee-auhooeee!” huil Lambert.

      “Ie-ie-ie-ie-ieee!” huil Gerty.

      “Whaf-whaf-whaf-whoeee!” huil Toby.

      Treppie kom stadig regop. Nou maak hy of hy ’n mikrofoon vashou. Hy roer sy onderlyf soos Elvis. Hy trek sy gesig op fronse of hy nie weet hoe hy dit het nie en of hy smag na hy weet nie wat nie, maar Mol kan raai.

      Hy wys met die een hand Lambert moet saamsing. Lambert speel saam. Hy hou ok ’n mikrofoon vas. Nou is hulle ’n duet. En hulle sing hondeverdriet. Op die wysie van “Gaan my nie verby, o Heiland”, met die note lank uitgerek.

      Op die verhoog, dink Mol, kort net ligte nog.

      Treppie en Lambert wys vir Pop en Mol hulle moet inval.

      Maar hulle sit net en kyk.

      Treppie werk kastag die draad van die mikrofoon tussen sy vingers deur of hy die jeukings het. En onder sy voete deur of hy sy staan nie kan kry nie.

      Heen en weer loop hy in die kamer. Soos daai ou Rolling Stone nou die aand op die TV. En hy wys in die lug in op met ’n lang vinger. Lambert die staan eenkant met toe oë. Hy wieg-wieg sy lyf soos hy huil oor die Heiland wat verbygaan. Sy gesig in die lug in op of hy wag vir reën op sy wange ná ’n droogte.

      “Bau-au-auuu-oeee!” huil Treppie.

      “Wha-aauuuu-ooeee!” antwoord Lambert.

      Met Toby en Gerty tussenin.

      Hierie twee staan nou weer vir hulle lekker en opwerk. Wáár moet dit vanaand weer eindig? Daar staan Treppie se Klipdriftbottel op die sideboard. Hy suip seker al weer van vroegmiddag af. Sy kyk vir Pop. Nee, hy weet ok nie.

      Maar Pop lyk of hy wil smile. Hy lig sy vinger op diékant toe en hou sy kop skuins, sy moet luister buite. Sy luister.

      Ja-nee, daar begin langsaan se wolgathond, ’n husky is dit, sê Treppie, veels te pedigree vir Triomf. Langsaan dink ok hulle is wié.

      Mol begin ok smile.

      Nou