Triomf. Marlene van Niekerk

in.

      Hy start die karretjie.

      Mol maak die voorhek oop.

      Woerts, spring Toby in die dicky agter. “Soefe-soefe-soefe”, swaai hy sy stert teen die seat. Dan spring hy oor die leuning tot op die seat. Dan weer agter in die dicky in. In-uit, in-uit.

      “Toby, sit stil, netnou pie jy in jou broek!” sê Pop met ’n dik stem.

      Toby sit stil. Gerty sit voor Mol se sitplek. Sy trap met die voorvoete van die opgewondenheid.

      Pop swaai uit by die hek. Hy wag lat sy die hek toestoot. Hy sal afry in Martha en opdraai in Gerty om die Ding-Dong van agter af in te ry.

      “Ry!” sê Mol toe sy in is.

      Maar dis te laat.

      “Hei! Waar dink julle gaan julle nou na toe? Hei, wag!”

      Dis Lambert. Hy’s op die voorstoepie in sy groen T-shirt wat styf trek oor sy pens en sy geskifte swart boxer short wat afval agter oor sy boude. Hy’s bruin tot by sy knieë en elmboë van werk in sy gat.

      “Ek het jou gesê,” sê Mol vir Pop.

      Pop draai sy venster af. “Bring daar ’n bietjie ’n liter Coke en ’n pak Paul Reveres, twenties!” skree Lambert.

      “Okay!” skree Pop.

      “Okay!” skree Mol.

      “Whaf!” blaf Toby uit by die venster langs Pop se kop. Gerty spring op Mol se skoot om te kyk.

      Daar kom Treppie ok uit. Hy kom aangestryk oor die lawn, tot by die voorhekkie. Sy rug is regop en hy’t so ’n ligte wip in sy stap. Soos ’n stywe spring. As Treppie so lyk, moet jy weet hy soek vir kak.

      Mol vryf oor Gerty se lyfie op haar skoot.

      “Daar gaan ons soft serve, Gerty,” sê sy.

      “Wat sê jy daar, Mol? Hè, hè?”

      Treppie is uit by die hekkie en kom steek sy kop by Pop se oop venster in.

      “Ek praat met die hond,” sê Mol.

      “Vir wat sneak julle hier uit sonder om eers te vra of ’n mens iets wil hê van die dorp af, hè?”

      “Wat wil jy hê, Treppie?” vra Pop.

      “Ek sê, vir wat sneak julle hier uit of julle op ’n secret mission is, hè?”

      “Daf!” slaan Treppie met sy hand op die kar se dak.

      “Whaf!” sê Toby.

      “Ie-ie-ie,” sê Gerty.

      “’n Entjie ry,” sê Pop.

      Hy haal sy hande van die stuur af en haal sy sigarette uit sy kakiehemp se bosak. Hy steek een op. Die Volkswagen maak “zikke-zikke-zikke-zikke” soos hulle daar staan in die warm son.

      Toby lek aan Pop se oor. Pop vat agtertoe en krap Toby se kop.

      “Entjie ry, nè, oubaas se ou honne,” sê hy en kyk voor hom by die venster uit, “net ’n entjie ry, so op die laat middag, so ’n paar blokke om.”

      Treppie kom regop langs die kar. Hy steek ok ’n sigaret op. Hy vat sy tyd.

      Verder en verder weg in Triomf se strate klink die Ding-Dong.

      Mol kyk voor haar uit.

      Hierie kan nou vir lank aanhou.

      Niks aan te doen nie.

      Net wag en sien, dis al.

      Sy kyk vir die groot ou boom onder in Marthastraat. Dis die enigste groot skaduboom in die hele Marthastraat, mind you, in die hele Triomf.

      Pop sê dis ’n eikeboom.

      Hy sê hy reken daai boom is maklik driehonderd jaar oud. Baie ouer as hy. Hy sê dis vir hom baie interessant lat hulle daai boom gelat staan het toe hulle vir Sophiatown hier platgestoot het. Eike is besonderse bome, word glo honderde jare oud. Hy sê dit moes ’n besonderse iemand gewees het wat daai boom daar geplant het, ’n mens met ’n gevoel vir sy nageslagte, maar dis nou ok daarnatoe. En dit moes ’n besonderse hervestigingsbeampte gewees het, sê Pop, wat georder het lat daai boom moet bly staan, een met ’n gevoel vir bome.

      “Sit af,” sê Treppie, “ek staan hier in die fumes, ga!” Hy waai met sy hand voor sy gesig. Pop sit af.

      “Nou wat dink jy wil Treppie hê, hè, Gerty, wát wil hy hê moet ons vir hom saambring van die keffie af?” vra Mol.

      Treppie leun weer in by Pop se venster.

      “Peppermints,” sê hy. “Wilson’s Extra Strongs. Twee pakkies.” Hy wys twee met sy twee vingers.

      “Raait!” sê Pop. “Twee.” Hy sit weer die kar aan.

      Stadig swaai hy Molletjie se stert uit tot in die straat. Treppie loop saam langsaan. Toe Pop wegtrek, slaan Treppie weer “daf!” op die dak.

      “Whaf! Whaf! Njarrr!” sê Toby vir Treppie wat so op die dak slaan.

      “Njrrr!” sê Gerty.

      “Ja, sê vir hom,” sê Mol vir Gerty, “sê vir Treppie.”

      “Sê vir hom sy ou gat, ja,” sê Pop vir Toby. “Treppie se ou gat. Hy met sy swaelasem. Moet nog net horings kry!”

      Pop werk die Volkswagen hard deur eerste en tweede en toe hy onder in Marthastraat verby die eikeboom die draai begin vat, kyk hy in die spieëltjie. Mol kyk om.

      Daar staan Treppie in die middel van die pad vir hulle en agternakyk, hande in die sye. Lambert ok. Staan hy by die voorhekkie hande in die sye, so vuil soos hy is.

      Pop steek sy hand by die venster uit en slaan “daf!” op die dak vir hulle.

      Mol smile. Pop is vandag in ’n jolly mood.

      “Nou watter kant toe dink jy is daai Ding-Dong nou?” vra sy.

      “Ons soek hom,” sê Pop.

      Hulle ry op en af in Triomf agter die Ding-Dong aan. Op in Gerty, af in Bertha, op in Meyer, af in Gold, op in Millar, af in Smithsen tot aan die end van Triomf verby die PPK se kerk.

      “Miskien is dit daai priester wat hier onder die kaffers geboer het,” sê Mol.

      “Miskien wat van hom, Mol?”

      “Miskien is dit hy wat daai eikeboom onder by ons in die straat geplant het.”

      “Nee, Molletjie, hoe’s jou somme dan nou, jong. Daai priester is vandag omtrent net so oud soos ek, seker. Daai boom is van Adam se tyd al daar.”

      “Of Jan van Riebeeck s’n?”

      “Of Jan van Riebeeck s’n!” Pop vat aan haar hand. Hy smile vir haar. Hy draai weer terug in Thornton in.

      “Nee,” sê hy, “lyk vir my ons luck is uit vandag. Wég is daai Ding-Dong soos ’n groot speld.”

      “Nikse ice cream vir jou vandag nie,” sê Mol vir Gerty.

      Sy eet altyd net haar soft serve se kop driekwartpad, dan lat sy vir Gerty lek-lek-lek met haar klein pienk tongetjie tot hy heeltemal plat is en dan gee sy vir haar die cone. Dan wil Toby ok hê. So, dan moet Pop sy cone vir Toby gee. Maar Pop hou van die cone, so Toby kry net die onderste puntjie sonder niks in nie.

      Lambert en Treppie eet altyd hulle s’n heeltemal self op, alleen. Snoep. Nie ’n hart vir ’n hond nie.

      Maar nou’s daar vandag in any case niks soft serve vir niemand nie.

      Hulle stop by Ponta do Sol. Voor op ’n swartbord staan Polisiemanne kry afslag op video’s. Dis ’n keffie wat alles het.

      “Coke, Paul Reveres, Wilson’s,” sê Mol toe hulle voor die counter in die dik vis-en-olielug staan.

      “Het