Ena Murray Omnibus 33. Ena Murray

mense wat nou die dobbelmasjiene met hul geld voer, na die ontkleedanse kyk of die vieslike gemors voor hulle op ’n filmdoek, beskou hulself as Christene. Mense wat hulle op Jesus en sy liefde beroep wanneer smart hulle tref, die dood in hul midde kom. Maar nie omgee om jolyt saam met die duiwel te hou, ’n naweek of meer in Babel te fuif as dit goed gaan nie. Dis óf die een óf die ander … en ek kan nie dink daar is êrens ’n plek vir God in Midas Hammond se Babel nie.”

      “Nee, nie eens die praalgraf wat hy vir sy dogter opgerig het en wat een van dié besienswaardighede in Babel is, kan ’n plek van verootmoediging teenoor ’n almagtige God genoem word nie. Ek kan nie saam met Vegter gaan nie, Pieter … nie as ek my siel wil behou nie. Maar … maar God weet dit ook, ek het hom baie, baie lief!”

      Pieter kan niks meer doen as om die snikkende meisie teen hom vas te druk, sy oë te sluit en vir genade en krag van Bo te bid nie.

      Die ontmoeting op die lughawe is vir albei roerend. Hulle druk mekaar styf vas en nie een van die twee mans is skaam oor die glinstering in hul oë nie.

      Mag, hy het ’n pragtige seun! So groot en sterk! ’n Seun om op trots te wees! Hy het so na hom verlang. Nog nooit het nege maande so lank verbygegaan nie.

      Op sy beurt voel Vegter hoe sy hart van trots en liefde swel. Pa! Sý pa!

      “Hoe gaan dit, Pa?”

      “Goed, my seun. Ek is net so dankbaar dat ons nou eindelik by mekaar is. Hoe gaan dit met jou?”

      “Ook goed, Pa, dankie. Dis lekker om Pa weer te sien.” Toe hulle by die motor kom wat Pieter vir Vegter geleen het, vra hy: “Waarheen wil Pa hê ons moet gaan? Pieter het gesê Pa is baie welkom by Trovato.”

      “Dankie, my seun, maar ek dink ons gaan hotel toe. Ons het baie om oor te gesels.”

      Dis eers toe hulle in Midas se eie private suite in ’n vyfsterhotel is, dat Vegter besef dat hierdie man ook Midas Hammond is. Hy voel half ongemaklik.

      “Hou Pa hierdie plek net aan vir die enkele kere wat Pa Kaap toe kom?” wil hy weet, en Midas knik, stap na die drankkabinet.

      “Ja. Gaan jy iets drink?”

      “Nee, dankie.”

      Hy kyk stil toe hoe Midas ’n stywe whiskey ingooi, dan na hom keer en sy glas lig: “Op ons! Op jou, my seun! En op jou toekoms! Wanneer kan ons vertrek?”

      “Vertrek?”

      “Ja. Babel toe, natuurlik. Ek kan nie wag om my stad vir jou te wys nie!”

      Vegter aarsel, ontwyk sy pa se oë, stap stadig na die groot skuifdeure wat na die balkon oopmaak. Sy oë soek na dié deel van die stad waar Vegter, die bendelid en dwelmsmokkelaar, nog altyd sou rondgedwaal het – was dit nie vir die genade van God nie.

      Midas laat sy glas sak, volg sy seun na buite. “Vanuit my woning in Babel kyk jy oor die hele stad uit. Jy kan ook Zia se praalgraf op die koppie oorkant sien staan.”

      “Dan het Pa dit gebou?”

      “Ja. Dit het amper ’n miljoen gekos, maar dis vir my dogter. Ek gee nie om nie.”

      Vegter bly stil. ’n Swierige praalgraf vir ’n dogter wat nie meer lewe nie …

      “Vegter …”

      “Ja, Pa?”

      “Pla iets jou?” Stilte. “Jy … e … kom mos saam met my? Waarheen sal jy anders gaan? Jy is my seun. My erfgenaam. Babel gaan joune word.”

      Dis ’n oomblik stil voordat hy antwoord: “Ja, Pa. Ek sal saamkom, maar …”

      “Maar? Vra enigiets, my seun. Enigiets. Wat wil jy hê?”

      Midas frons, voel die kommer in hom groei. Niks mag hom en sy seun nou meer skei nie. “Daar is min dinge wat geld nie kan koop nie.”

      Vegter draai na sy pa, besef in hierdie oomblik hoe baie hul wêrelde van mekaar verskil – en sy pa wil hê hy moet deel word van syne.

      “Net nie geluk nie, Pa. Geld kan dit nie koop nie.”

      “Maar, Vegter … jy sal alles hê!” Hy lag kortaf. “Is ’n stad van goud dan nie genoeg nie?”

      “Nee, Pa, nie sonder die een wat ek liefhet nie. Ek sien nie kans om sonder haar Babel toe te gaan nie.”

      “Elske?” Vegter knik, en sy pa glimlag breed. Vir ’n oomblik het hy regtig geskrik! Maar dit is geen probleem nie. Sy seun is verlief! “Daar is niks om oor bekommerd te wees nie, my seun. Natuurlik kan Elske saamgaan. Ek dink sy is ’n baie oulike meisie. Het jy gedink ek sal haar nie goedkeur nie? Dan kan ek jou gerusstel …”

      “Dis nie so eenvoudig nie, Pa. Dis … sy keur óns nie goed nie.”

      “Ekskuus?”

      “Ek het my verkeerd uitgedruk. Eintlik keur sy Babel af.”

      “Babel? Babel! Wat bedoel jy?”

      “Net dit, Pa. Elske sien nie kans om saam met my na daardie stad te gaan nie.”

      Midas kyk hom aan asof hy van sy kop af is. “Hoekom nie?”

      “Dis nie haar soort lewe nie, Pa. Nie haar wêreld nie, kan dit nooit wees nie. Sy sal nooit gelukkig in Babel wees nie.”

      Midas se gesig verstrak. ’n Straatwerkertjie wat haar neus vir Babel optrek! Dan glimlag hy weer breed, selfversekerd. “Ag, my seun, sy is maar net ’n bietjie oorweldig. Sy sal wel aan al die weelde gewoond raak.”

      “Dit sal nie help nie. Sy soek nie rykdom nie. Sy sal nooit daaraan gewoond raak nie. Met Pa se Babel wil sy niks te doen hê nie.”

      “Nie mý Babel nie, óns stad, Vegter. Dit laat my dink … Dis tyd dat ons jou regte naam gebruik. Vegter is iets van die verlede. Jy is nou Sean Hammond. Ek sal met haar gaan praat.”

      “Dit sal nie help nie.”

      “Verdomp, man, watse onsinnigheid is dit dié? Enige meisie sal spring om …”

      “Elske is nie enige meisie nie, Pa. Sy sal so onvanpas in Babel wees as ’n engel in die hel.”

      “Dan is dit tot daarnatoe. Veg- … Sean, jy gaan my nie nou in die steek laat oor ’n ou meisietjie nie? Al hierdie maande het ek net gedroom oor dié dag dat ek jou na Babel kan neem … Sean?”

      Vegter sluk. “Nee, Pa.”

      “Ek meen te sê, my seun, jou plig lê sekerlik in die eerste plek by mý. Daar sal nog baie meisies wees.”

      Vegter draai sy gesig weg, staar blind oor die stad uit. “Ja, Pa.”

      Toe Elske Midas Hammond sien nader stap, weet sy waaroor dit gaan. Sy kan aan sy gesig sien die koning van Babel het iets op die hart. Maar sy ontmoet sy blik vierkantig toe hy voor haar gaan staan.

      “Ek wil met jou praat.”

      Sy kyk na Pieter en hy knik. “Ek sal iemand anders in jou plek stuur.”

      Sy huiwer ’n oomblik, sê dan: “Laat ons in die oorkantste hoek gaan sit, meneer Hammond.”

      Hulle neem plaas en sy blik dwaal vlugtig om hom in die koffiekamer. En hy wil Babel aan haar en Sean gee! ’n Plakkaat teen die muur trek vir ’n oomblik sy aandag, dan kyk hy vinnig weg.

      “Elske, Sean sê my jy wil nie saam met hom kom nie,” val hy sommer met die deur in die huis.

      Sy voel hoe haar hart krimp. Dan het hy nou al ’n ander naam ook, dink sy wrang. Sy kyk op, antwoord op die man af: “Nee, meneer Hammond.”

      “Hoekom nie?” Sy swyg en hy vra kortaf: “Was jy al daar? Weet jy hoe lyk Babel?”

      “Ja, meneer Hammond. Ek was ongelukkig al daar. Ek weet hoe lyk … Babel … en wat daar aangaan.”

      Hy kug. “Jy hoef niks te doen wat teen