Ena Murray Omnibus 33. Ena Murray

hande gryp syne vas. “Pa het nog ’n seun oor.”

      Die trane loop oor Midas Hammond se wange. Hy kan nie onthou of hy al ooit voorheen in sy lewe gehuil het nie. “Ek het dit van die begin af geweet.”

      “Pa het … geweet?”

      “Ek dink van die eerste oomblik dat ek in jou oë gekyk het, toe jy voor my kom staan het. In my hart het ek tog so gewens.” Hy glimlag hartseer in sy seun se verdwaasde oë af. “Ek dink as jy iemand anders na my gebring het, sou ek teleurgesteld gewees het. Van die begin af het ek gehoop jý is my seun.”

      “Pa!” Vegter skud sy kop, gaan sit op die stoel langsaan. “Terwyl Pa geweet het ek wou Pa afpers?”

      “Ja. Iets het my vertel jy sal dit teen die end nie doen nie. En toe jy die geld nie wou neem nie, het ek geweet … en ek was trots op jou, my seun!”

      Vegter frons. “Hoekom het Pa nie dadelik gesê Pa vermoed ek is Pa se kind nie?”

      “Omdat jy dit nie van die begin af te kenne wou gee nie. En ek wou jou nie aanjaag nie. Ek het geweet daar moet ’n rede wees waarom jy dit doen. Wat sou dit wees?”

      “Weet Pa nie? Maar dis tog voor die hand liggend. ’n Skurk en bendelid … met ’n pa soos Midas Hammond? Ek het nie gedink Pa sou my aanvaar nie.”

      Midas glimlag weer. “ ’n Mens se kind bly jou kind, Vegter. Niks kan daardie feit uitwis nie. Jy is my seun … en dit sal jy bly.”

      Vanuit die deur glimlag Elske en Pieter toe hulle met die kos binnestap en laasgenoemde sê: “Dis soos God ons ook liefhet. Die verlore seun in die Bybel het tussen die varke gebly, saam met hulle geleef en geëet. Maar toe hy teruggaan na sy vader het dié hom nie weggestuur omdat hy vuil is en sleg ruik nie.”

      Pieter se oë rus deernisvol op Midas Hammond. “Hoeveel te meer moet ons aardse vaders hul kinders nie liefhê al beland hulle tussen die varke nie? Dit gebeur tog die een of ander tyd met ons almal.”

      Midas knik. “Dis waar. My oë het die afgelope paar dae vir baie dinge oopgegaan. Wie is ek om te oordeel, Vegter? En wat my dogter gedoen het, is ek nie van vry te spreek nie. Ek het haar te laat gevind. Maar ek gaan my belofte aan haar nakom. Ek gaan haar saamneem na Babel.”

      “U bedoel …?”

      Hy knik vir Elske. “Ja. Sy gaan na Babel gebring word. Daar gaan ek vir haar ’n praalgraf in die stad van goud bou.”

      Hul oë sak en Pieter sê stil: “Kom eet eers iets en dan moet ons almal gaan rus. Ons is almal moeg.”

      Vegter vergesel sy pa na die kamer waarheen hulle gelei word en help hom in die bed. Dis ironies dat die koning van Babel met ’n geleende pak slaapklere in ’n vreemde bed moet klim. “Watter plek is dit hierdie?” wil hy weet en Vegter verduidelik:

      “Dis Trovato, die vergaderplek van die Jesus-bende, met ander woorde, van die straatwerkers. Pa gaan nie vannag terug hotel toe nie. Slaap nou. Môre … môre praat ons verder.”

      “Ek is moeg. Ek is regtig moeg.” Sy oë ontmoet dié van sy seun. “Dank God ek het jou nog oor.”

      Vegter trek die kamerdeur agter hom toe, stap uit op die stoep na waar hy Elske eenkant sien staan.

      “Jy moet gaan rus, Vegter.”

      “Ja. Jy ook, Elske …” Hy wag totdat sy na hom kyk, vervolg dan: “Alles is nou so deurmekaar. Dit sal ’n rukkie duur om alles te verwerk, die regte besluite te neem. Maar een ding moet jy weet … ek het jou lief.”

      Dan draai hy om en stap na binne.

      Sy bly staan, lig haar kop en staar met ’n diep sug na die naghemel bo haar. Want sy is bekommerd en sy weet Hy kan dit in haar hart lees. Pieter het haar destyds gewaarsku dit is nie vanselfsprekend dat ’n toekoms vir hulle twee saam wag indien Vegter tot bekering kom nie. Vannag sien sy wat hy bedoel het. Vegter is nou aan Jesus se kant, maar hy het ook ’n pa bygekry … en hy is die koning van Babel.

      In sy kamer vernou Pieter se oë ook bekommerd terwyl hy oor alles nadink. Daar is ’n deernis in sy hart teenoor Elske wat miskien ’n groot offer sal moet bring. In sy hart groei die kommer oor die jong Christen wat tog ook mens bly. Sterker, meer ervare kinders van God sal ’n stryd hê wanneer hulle skielik voor ’n geldmagnaat vir ’n pa met só ’n erfporsie te staan kom. Daar is ook jammerte vir Midas Hammond in hom. Die ryk man wat ’n praalgraf vir sy verlore dogter gaan bou, ’n stad van goud vir sy seun wil gee – en vergeet van sy eie siel, sy kosbaarste besitting.

      Hoewel tot die uiterste afgemat en uitgeput, bly die slaap weg van Vegter. Hy weet daar wag ’n vuurproef op hom en sy jong geloof. Sy pa se woorde kom weer in hom op: Dank God ek het jóú nog oor. Vir Midas Hammond is dit ’n uitgemaakte saak dat sy seun nou die pad saam met hom gaan stap. Maar Vegter moet nog duidelikheid oor die pad vorentoe kry. Oor Babel voel hy vertwyfeld. Maar dan … wat gaan hy met sy pa doen? En Elske? Waar pas sy in sy toekomsprentjie? Kan sy daarin deel? En Jesus … waar pas Hy in die prentjie wat sy pa reeds vir hom begin teken het?

      Toe Midas ure later wakker word, is Vegter nie daar nie.

      “Hy het net gesê daar is iets wat hy moet gaan doen, hy sal gou terug wees,” verduidelik Elske. Sy is verlig toe Vegter ’n rukkie later verskyn. Midas is vanoggend oor sy ergste smart oor sy dogter. Hy kan sy toekomsplanne uitwerk vir hom en sy seun. En Babel … Elske en Pieter luister stilswyend terwyl hy hulle daarvan vertel … en nêrens kan hulle ’n kind van God se plek sien nie.

      “Waar was jy?” wil sy pa weet toe hy verskyn.

      “Ek het gaan reëlings tref vir … Zia. Pa het gesê Pa wil haar Babel toe neem.”

      “Ja. Natuurlik moet die reëlings getref word. Dankie, my seun. My verstand wou gister nie werk nie.”

      “Wanneer wou Pa haar liggaam na Babel laat bring het?”

      “So gou as wat ons kan gaan. Dit hang van jou af.”

      Dis ’n oomblik stil. Elske voel haar hart ruk. So ook Pieter s’n. Eindelik kyk Vegter sy pa vas aan: “Ek is bevrees dit sal nie so gou wees nie, Pa. Ek het eers baie om hier te doen.”

      “Hier? Wat?”

      “Ek was ook vanoggend polisie toe. Ek het alles … gaan bieg.”

      “Wat?”

      “Dis nodig, Pa. Ek moet eers my lewe skoon kry voordat ek oor my toekoms kan besluit.”

      Midas se gesig verstrak. “Wat het jy hulle alles vertel?”

      “Alles. Alles wat ek gedoen het.”

      “Jy het jou ou maats gaan verraai.”

      “Nee. Ek het net my eie oortredinge gaan bely.”

      Midas tas wild in sy brein rond, sê dan met ’n laggie: “O, wel, dit kan nie so vreeslik wees nie! Ek sal met hulle gaan praat …”

      “Nee!” Vegter se stem klink beslis. “Nee, Pa. Dankie, maar dis nie nodig nie. Pa bedoel eintlik Pa gaan Midas Hammond se geld laat praat, maar dit werk nie so nie. Ek wil vir my oortredinge gaan boet.”

      “Jy praat deur jou nek!” Midas spring op. “Besef jy hulle kan jou in die tronk sit!”

      “Ja, Pa. Hulle gaan dit ook doen. Ek weet dit. Hulle sal my moet straf. En ek sal dalk baie lank moet sit. Ek het ’n rekord.”

      “Maar dan … Hemel, Vegter, dan is jy mos mal om …”

      “Nee, Pa. Nie mal nie. Maar daar is net een manier om ’n skoon toekoms tegemoet te gaan … en dis om skoon te begin. Verstaan asseblief!”

      Midas sluk, swaai desperaat na Pieter en Elske.

      “Praat met hom! Vertel hom dit was ’n sinlose ding om te doen! Hy moet na my luister. Ek moet met hulle gaan praat …”

      Maar Pieter en Elske glimlag net vertroostend na Vegter