Ena Murray Omnibus 33. Ena Murray

word wanneer jy sterf? Maar die regte vraag is: Wat sal van Midas Hammond word wanneer hy sterf? Jy dink jy het nou die antwoord op jou vraag gekry. Jy het jou seun gevind, die opvolger vir jou aardse koninkryk. Beantwoord nou my vraag.”

      Hul oë ontmoet. “Ek weet nie.”

      “Dis jammer. Want jý, jou siel, is meer werd as ’n duisend Babels. Ek sou my liewer daaroor bekommer en Babel vir die aarde los. Want jou Babel het geen ewigheidswaarde nie, Midas. Dit gaan weer stof word. Maar jý kan vir ewig lewe.”

      Hy sug. “Midas, ek probeer jou nie oortuig dat jy jou stad moet verkoop en die opbrengs onder die armes uitdeel soos dit in die Bybel geskryf staan nie. Maar ek wil jou een ding vra. In die komende maande wat Vegter in die tronk sit, dink tog goed na voordat jy vas besluit dat hy jou opvolger moet wees. Jy weet, Midas, ouers bou dinge op, bring Babels tot stand. En dan is hulle so dikwels geneig om te sê: Ons doen dit vir ons kinders; ons werk en lewe net vir hulle. Ek wonder soms of dit ’n seën of ’n vloek is. Ons bedoel dit so goed, maar belas hulle eintlik, rol struikelblokke voor hul voete op die pad na die ewigheid. Soos jou Babel …”

      Sy stem kry ’n pleitende toon. “Jy is heilig oortuig daarvan dat jy ’n wonderlike erfenis aan jou seun sal nalaat. Maar is dit werklik so? Is Vegter werklik so ’n bevoorregte seun? Want sy pad na die ewigheid moet deur jou Babel gaan. Jy verwag van hom, Midas – en ek gaan dit vir jou reguit sê – dat hy met Jesus aan die een hand en die duiwel aan die ander hand moet lewe. Arme Vegter. Ek kry hom innig en opreg jammer.”

      Dis nie net Pieter wat met dié skeurende gedagtes worstel nie. Waar hy in sy sel sit, besef Vegter wat die toekoms dalk vir hom gaan inhou. En skielik is hy dankbaar dat hy veilig in die tronk is, dat hy nie dadelik ’n besluit hoef te neem nie. Hy slaan die Bybel oop wat Elske vir hom gegee het. Dan kniel hy … en die man wat deur die loergaatjie kyk, sien iets wat nie elke dag in dié plek gebeur nie.

      ’n Rukkie later stap hy binne, kyk die jong man aan wat van sy knieë af opstaan.

      “Ek sien jy lees jou Bybel en jy bid.”

      Vegter knik, glimlag. Hy was al tevore in die tronk. Maar hoe anders is dit nie dié keer nie!

      “Ja. Ek is nou ’n kind van die Here.”

      “Dan moet dit nóg moeiliker vir jou hier wees.”

      “Ja … Dit is. Maar … liewer in die sel saam met Jesus as buite sonder Hom.”

      “Jy is reg, seun. Liewer so. Ek sal graag saam met jou wil bid.”

      Die gewese bendelid glimlag. Soos ’n Paulus vind hy dat hy hom oral in sy Here kan verbly. “Dankie. Ek sal graag.”

      Nege maande gaan verby. Die dag breek aan dat Vegter sy skuld teenoor die gemeenskap betaal het. Die ou bewaarder neem swaar afskeid. In die tyd wat verby is, het Vegter vir hom soos ’n seun geword. ’n Laaste handdruk en dan stap hy vry uit … en sy staan voor hom en wag.

      Woorde is nie nodig nie. Die twee jong mense omhels mekaar met opregte liefde. En twee gelouterde harte stuur dankgebede omhoog.

      Dan is hulle op pad terug Trovato toe.

      “Jou pa het laat weet hy sal vanmiddag op die lughawe wees.”

      Vegter knik. “En ander nuus?”

      “O, daar is so baie. Ek weet nie waar om te begin nie.”

      “Hoe gaan dit met die straatwerk?”

      “Goed. Nog volstoom aan die gang.”

      “Suksesse?”

      “Ja. Die wonderlikste was Elise.”

      “Elise?”

      “Ja, die hawemeisie wat ons daardie aand na Zia kom roep het. Sy was baie diep getref deur alles en een aand het sy sommer net by die koffiekamer opgedaag. Ons was so dankbaar. Sy het ons vasgegryp, gehuil, gesoebat …”

      Hy glimlag. “Soos ek?”

      “Ja. Sy het die Here ook gevind. Pieter het met haar pa kontak gemaak. Hy is nog op ’n plaas in die Vrystaat. Hy het haar kom haal. Ek wens jy kon die ontmoeting tussen vader en dogter sien. Dit was … baie aandoenlik.”

      “Ek sal dit glo. Weer iets van haar gehoor?”

      “O ja! Sy skryf gereeld. Die jongste brief is vol nuus oor ’n jong boertjie daar! Die volgende sal seker ’n troukaartjie wees!”

      “Pragtig!” Sy blik streel oor haar. “En hoe gaan dit met jou?”

      Sy gee hom ’n stralende glimlag, haar onrus diep weggesteek. “Wonderlik … veral noudat jy weer by my is.”

      “Dan … voel jy nog dieselfde?”

      “Ja. En jy?”

      Sy oë gee haar sy antwoord nog voordat sy lippe kan: “Ek het jou lief, Elske. Dit sal nooit verander nie.”

      Hulle hou voor Trovato se deur stil, maar Vegter hou haar terug. “Wag. Ons moet eers oor iets gesels.”

      Sy kyk op na hom en weet wat gaan kom. Sy sluk. “Jy het tot ’n besluit gekom?”

      “Ja.”

      “Wat?”

      “Elske, ek het nooit ’n pa geken nie. Ek het nou een gevind. Ek wil graag ook ’n pa hê. En hy … Ek kan nie vir hom nee sê nie, Elske. Verstaan jy? Ek is nou al wat hy het … en hy my enigste bloedverwant. Pa en seun hoort tog saam, nie waar nie?”

      “Dan … gaan jy saam met hom Babel toe?”

      “Ja. Ek kan hom nie weier nie. Verstaan asseblief, Elske?” Sy knik net en hy vervolg: “ ’n Mens kan God oral dien … ook in Babel, dink jy nie ook so nie?” Sy kyk weg. Kan ’n mens? “Maar ek sien net kans daarvoor as jy saam met my na Babel gaan. Sal jy, Elske?” Haar mond bewe en sy byt haar onderlip vas. “Elske …?”

      “Nee, Vegter. Ek kan nie. My plek is hier. Straatwerk het my roeping geword.”

      “Maar jy kan tog straatwerk in Babel ook doen, my liefling. Ek dink nie jy sal een enkele ledige uur hê nie.”

      Sy glimlag effens, skud dan haar kop. “Nee, Vegter. Jy weet dit sal nie uitwerk nie. Jy moet sonder my gaan. Ek kan nie. Daar is Pieter by die voordeur. Kom ons gaan in.”

      11

      Toe Vegter weg is om sy pa op die lughawe te gaan haal, kyk Pieter Elske net stil aan, en sy hart bloei vir haar. Dan het dit gebeur waarvoor hy bang was.

      “Vegter het besluit om saam met sy pa te gaan.” Sy ontwyk sy oë. “Hy wil hê ek moet saamgaan, maar ek het hom gesê ek kan nie. Hy sal sonder my moet gaan.” Sy stap na die venster, kyk oor Trovato se rustige tuin uit. “Jy het my gewaarsku teen hierdie dag … onthou jy?”

      “Ja.”

      “Ek kon daardie dag nie verstaan wat jy bedoel het nie. Hoe kan daar enigiets wees wat my en Vegter kan skei as hy ook ’n kind van die Here is? Maar nou weet ek wat jy bedoel het. Hy sê ’n mens kan God ook in Babel dien.”

      “Jy kan nie God én Mammon dien nie.”

      “Nee. Maar hy glo hy kan sy geloof in daardie plek uitleef.”

      “ ’n Mens kan nie met vuur speel en veilig bly nie. Hoe kan ’n mens jou skatkamers met geld uit dobbelmasjiene vul, na vuil films kyk, en jouself nog ’n kind van God noem?”

      Sy sug, knik. “Ja. Maar ek dink nie hy het al so ver gedink nie. Sy pa is nou vir hom die belangrikste, en sy plig as seun.” Sy draai terug na Pieter, die kommer en hartseer lê bloot in haar oë. “Pieter, ek is so bang ons gaan hom verloor.”

      Hy knik. Hy weet wat sy bedoel. Vegter kan Jesus verloor. “Ek weet.”

      “Wanneer hy daar aanland, is hy die troonopvolger, die volwaardige seun van die koning van Babel … en alles wat daarmee gepaardgaan.