Ena Murray Omnibus 33. Ena Murray

Ek het hom lief.”

      “So? Ons het hom albei lief. Hoekom …?”

      “Maar Jesus het hom die heel liefste.” Hy sit terug, kyk haar net aan met ’n harde gesig, en sy gaan onverskrokke voort: “Só lief dat Hy vir hom aan die kruis gesterf het. Dit beteken iets, meneer Hammond. Vir só ’n liefde kan jy ’n stad van goud inboet.”

      “Elske, luister … goed. My liefde wil my seun die rykste man in die land maak, hom ’n stad van goud gee. En joune? Wat gee dit aan hom? Die dood?”

      Sy staar hom net aan, en hy vervolg driftig: “Dis wat jou liefde vir hom gaan bring – sy dood. Vegter is voëlvry onder die bendes verklaar. Jy weet dit. Bly hy hier en doen wat jý verlang, gaan hy sterf. Hulle gaan hom doodmaak. Wel?”

      Sy kyk hom bleek maar kalm aan. “Meneer, net Vegter kan besluit. En die leiding moet hy van God bid. Nie ek óf jy kan sy toekomsweg bepaal nie. God sal sy voetstappe in die regte rigting lei – na watter kant dit ook al mag wees. Maar ek het reeds die oortuiging van Bo ontvang: myne lei nie na Babel nie. Myne bly hier … in die stad van nagstrate.”

      “Jy is koppig.”

      “Nee. U verstaan my verkeerd. Weet u hoe swaar dit vir my is om nee te sê, te moet sien dat hy van my af weggaan? Ek wat hom liefgehad het toe hy nog Vegter, aan die verkeerde bende se kant was? Ek verseker u, hierdie besluit van my is nie sonder trane geneem nie. Nege maande al het ek met Hom hieroor gepraat, want ek het geweet wat gaan gebeur wanneer Vegter uit die tronk kom. Ek het allerlei planne beraam hoe om die duiwel te omseil. Maar dit werk nie so nie, meneer Hammond. ’n Kind van God onderhandel nie met die duiwel nie. Nie eens Jesus wou in die woestyn ’n kompromis met hom tref nie. Hoe kan ék dan? Ek verruil nie die ewigheid vir jou stad van goud nie, meneer Hammond.” Haar oë smeek en bewende lippe pleit: “En moenie dit aan jou seun doen nie!”

      Midas se kaakspiere verstyf, dan staan hy op. In ’n lae fluistertoon sê hy: “Ons het niks meer om oor te praat nie. Sal ons die besluit dan aan Vegter oorlaat?”

      Sy knik net stom, sien Vegter in die koffiehuis se deur staan. Hy stap nader. “Julle lyk ernstig.”

      “Ja.” Sy pa aarsel, sê dan reguit: “Ek het Elske probeer oorreed, maar soos jy gewaarsku het, wil sy van niks weet nie. Dit is vir jou om te besluit waar jou toekoms lê, my seun. Maar ek wil net vir jou sê ek het met Spike gepraat toe jy in die tronk was. Jy is nou voëlvry. As jy hier bly, gaan hulle jou kry.”

      Hy stap weg en Vegter sak op die bankie neer waar sy pa so pas gesit het, steek aarselend sy hand uit en neem hare in syne. “Elske … ’n mens kan God ook in Babel dien.”

      Haar oë bly vasgenael op die deur. “Dis moontlik, Vegter. Maar dit gaan baie, baie moeilik wees … té moeilik vir my. Ek is te swak.”

      Dit word stil. Hy plaas haar hand op sy lippe en sy voel dat haar vingers nat word. “Sal jy vir my bid?”

      “Jy weet dit tog, Vegter. Ek sal altyd …”

      Pieter kyk die jong man met die hangende skouers agterna toe hy by die deur uitstap.

      Dan gaan sy blik na die meisie in die verste hoek … en hy sien sy kom reeds haar belofte na. Sy bid.

      “Elske …” Haar kop lig op en sy kyk hulle ’n oomblik half verdwaas aan. “Kyk wie is hier!”

      “Elise! Jy! Waar … waar kom jy vandaan? Dis wonderlik om jou te sien. Kom sit!”

      Elise skud haar kop. “Nee. Dis nie ’n kuiertjie nie. Ek … is hier om te bly … as ek mag.”

      “Te bly? Maar … wat van die vriend van wie jy …?”

      “Dit het toe nie uitgewerk nie. Jy sien, ek kon dit nie regkry om met hom te trou as hy nie alles weet nie. Jy kan nie met ’n leuen saam met Jesus loop nie. Helgard moet weet wie en wat ek was, en … dit was te veel vir hom. Ek het hom so jammer gekry. Hy het baie hard probeer. Maar hy kon dit nie verwerk nie. En toe … het ek maar teruggekom – na julle. Mag ek saam met julle werk? Ek wil so graag veral die hawemeisies help …”

      Met grenslose liefde en deernis druk Elske haar teen haar vas. “Natuurlik! Jy is só welkom.”

      Pa en seun is terug in die weeldesuite in die hotel. Midas kan die minute wat hy op Vegter se verskyning gewag het, nooit beskryf nie. Sy wêreld sou in duie gestort het as sy seun nie wou terugkom nie. Om alleen na Babel terug te keer het ondenkbaar geword. Hy moes hom inhou om nie te huil toe die deur oopgaan en Vegter daar staan nie. Hy het gekies! Hy is hier … en môre gaan hulle Babel toe!

      “Jy het die regte besluit geneem, Sean. Dit sou nie anders kon uitwerk nie. As jy bly, gaan jy jou lewe net onnodig in gevaar stel. Daar is baie wat straatwerk kan doen, maar ek het net een seun. Ek kán hom nie afstaan nie.”

      Vegter kyk peinsend voor hom uit. Dink by homself: maar God het. Hy het ook net een Seun gehad – en Hy het Hom afgestaan.

      “Jy weet, ek wonder hoe dinge sou verloop het as ek nie destyds die hartaanval gekry het nie. Sê nou net ek het nie betyds tot die besef gekom nie … Ek wil nie eens daaraan dink nie. Hoe kon ek al die jare sonder jou gewees het? Hoe sou jóú lewe uitgedraai het … Daaraan wil ek ook nie dink nie.”

      Vegter is stil en sy pa kyk hom fronsend aan. Hy kan darem ten minste ’n bietjie meer opgewonde lyk! Verknies hom natuurlik nog oor die ou meisietjie … “Wel, ou seun, ons kan seker gaan rus. Môreoggend vertrek ons met ons eie straler terug Babel toe en ek verseker jou – veel tyd vir rus sal daar nie wees nie! Jy gaan dit geniet. Jy sou seker nooit kon droom dat jý eendag die septer daar sal swaai nie, nè?”

      “Nee, Pa. Nooit. Ek het … ander drome gehad.”

      “O? Vertel my daarvan. Miskien kan ons ’n paar van hulle nog verwesenlik!”

      “Wil Pa regtig weet?”

      “Natuurlik, my seun! Vertel my. Watter drome het jy gekoester voordat ek op die toneel verskyn het?”

      “Dis maar onlangse drome, Pa.”

      “Dit maak nie saak nie. Ek wil graag weet. Wat sou jy met jou lewe gemaak het as ek nie in die prentjie gekom het nie?”

      “Môre? Pa bedoel, wat ek met my lewe môre en oormôre sou doen?”

      “Ja.”

      “Ek sou ook ’n stad gebou het, Pa.”

      “Nog ’n stad?”

      “Ja. Ook ’n stad van goud. Maar dit sou nie net myne wees nie, want daar is al aan gebou. Maar ek sou graag my deeltjie wou bydra.”

      “Ja? Hoe?”

      “Deur met die genade van Bo te probeer om my bendelede na Jesus te lei. Al kan ek net een vir die ewigheid wen. Want dis nie ’n aardse Babel waaraan ek wil bou nie … dit vergaan. Myne is ’n ewigheidstad.” Midas luister geskok.

      “Want elkeen wat eendag in daardie stad gaan, Pa, is Koningskinders. Ons Vader het dit reeds vir ons voorberei. Ek wil ’n erfgenaam van dáárdie stad wees, Pa.” Hy sug. “Ek weet Pa verstaan dit nie … Ek sou ook ’n eed wou nakom wat ek voor God afgelê het nog voordat ek Hom geken het. Benewens die bendes, is daar ook die klubs waar Zia gewerk het. Ter wille van my suster in haar praalgraf sou ek graag ’n meisie, al is dit net één, wou help.”

      Midas Hammond laat sy kop skuldig sak. “En jou lewe wat in gevaar is?”

      “Ek het die bendes nie verraai nie. Ek het ’n skoon gewete. Ek is nie bang nie, Pa, want Jesus gaan saam met my. Hy sal my beskerm. Ek glo dit.” Dis stil. “Dit … was my drome, Pa. Nag.”

      “Nag … my seun.”

      Vegter was lankal vas aan die slaap toe Midas nog op die balkon gestaan en tuur het. Sean Hammond is sy kind, van sy bloed en vlees. Maar Vegter is Jesus se kind, deur sy bloed gekoop. Dis ’n feit wat hy moet aanvaar. Sean Hammond is bereid om saam met sy pa te