Ena Murray Omnibus 33. Ena Murray

      Midas byt sy bolip vas. “Jy sal nooit weer honger ly nie. En ook nie … by mans moet slaap nie.”

      Hy kyk ’n rukkie later die ambulans agterna, sê dan stil: “Ek het nie vir haar gelieg nie. Ek gaan haar hier wegneem as sy gesond word.” Hy lyk moeg onder die hawelig toe hy hom na die straatwerkers keer.

      “Ek gaan nou verder na Vegter soek. Ek sal julle skakel om te hoor in watter hospitaal sy is en hoe dit gaan. Ek het nou jul adres.”

      Hy stap weg en hulle kyk hom stilswyend agterna.

      “ ’n Eienaardige man.”

      “Ja. Ek wonder wat hy met sy belofte van ’n stad van goud bedoel het.”

      “En ek wonder waarom hy na Vegter soek. Ons moet seker teruggaan. Die mense by die koffiekamer sal bekommerd word.”

      Maar dis ’n nag van onderbrekings. Toe hulle om ’n straathoek stap, roep ’n gestalte voor hulle op die sypaadjie, met sy hande na bo gestrek: “Here, ek kan nie verder nie! Help my!”

      Hulle verstyf in hul spore. Is dit Vegter wat hier voor hulle staan en pleit? Dan gewaar hy hulle, strompel nader en val op sy knieë voor hulle neer met sy hande smekend na hulle uitgesteek.

      “Help my! Help my!”

      “Vegter!” Elske kniel langs hom waar hy op sy knieë staan. “O, Vegter!”

      “Moenie … weggaan nie! Moenie my los nie!” Hy gryp haar vas, gryp ook na Pieter se bene. “Bring my na Jesus! Asseblief!”

      Pieter sak ook op sy hurke neer. “Ons hoef jou nie na Hom te bring nie, Vegter. Hy is nou hier by ons. Dis wat ons leier so wonderlik maak. Hy is in ons, om ons – altyd.”

      Hulle trek Vegter op, haak weerskante by hom in. “Kom. Ons gaan koffiekamer toe.”

      Dis ’n uur of wat later dat die Jesus-bende, soos hulle by die ander bendes bekend staan, ’n nuwe lid bykry. Dis ’n man wat met oë vol trane bely: “Dit was my eie pa wat ek wou afpers. Jy weet daarvan, Elske. Ek wou hê jy moes dan saam met my gaan. Jy het geweier. Ek is bly jy het.” Hulle glimlag vir mekaar, en Vegter se stem raak weer ernstig. “My pa soek na ons. Ek het nog ’n suster ook. Ek wou hom nie vertel wie en wat ons is nie, want dan sal hy dalk sy rug op ons keer. Ek wou eers geld uit hom maak … ’n miljoen of twee.”

      “Dan moet hy ’n baie welgestelde man wees,” merk Pieter droog op en Vegter knik.

      “Hy is. Hy is die rykste man in die land.”

      “Vegter …” Elske en Pieter se oë ontmoet; dan kyk sy onseker na hul nuwe bendelid. “Daar word algemeen aanvaar dat dit Midas Hammond is.”

      Hy glimlag, neem haar hand en druk dit vas tussen syne. “Dis reg, ja. Hy is nie net die rykste man nie … hy is ook my pa.”

      Twee verslae mense sit en luister na Vegter se vreemde verhaal. Maar hulle weet dis die waarheid wat hy praat, al klink dit soos ’n sprokie.

      Elske skud haar kop verdwaas. “Maar dan verstaan ek jou glad nie, Vegter! Hoekom jou pa afpers vir ’n skamele paar rand as jy die erfgenaam van miljoene kan word?”

      Hy skud ook sy kop, lag saggies. “Ek het julle reeds gesê ek was bang hy onterf my heeltemal as hy uitvind watter soort mens sy seun is.”

      Pieter glimlag, lê sy hand op Vegter se skouer. “Jy is verkeerd. In werklikheid was dit blote onnoselheid, die domheid van die sondaar. Jy het die rykste pa in ons land. Maar ons het almal die rykste Vader in die hele wêreld. Is dit nie ironies dat sondaars Hom vrees nie … Jy wou jou pa afpers om ’n paar rand in die hande te kry, terwyl jy as sy kind reeds in besit is van alles wat syne is. Jou pa se besittings is ook joune. Dit breek my hart wanneer ek snags deur die strate stap en daaraan dink: As hulle net wil glo dat hulle reeds kindskap van God ontvang het deur Jesus wat die bloedband op Golgota gesmee het. Van hulle kant af hoef hulle niks te doen nie. Hulle moet dit net glo en aanvaar. Ons het ’n Vader met ’n hart wat brand om die seëninge en skatte van die hemel op ons uit te stort. En ons ploeter daagliks rond soos bedelaars. Ons verkoop ons liggame vir geld. Ons breek in en steel, terwyl ons ’n Vader het met skatkamers wat oorloop. Ons verdof ons verstand met dwelmmiddels om die werklikheid te ontvlug en ons sien die waarheid nie raak nie: dat ons ’n Vader het wat ons die erfgename van ’n ewige heerlikheid wil maak. Maar ons wys dit van die hand! Ons is net so dom soos jy, Vegter. Ons kan nie glo dat ons Vader ons, so sleg en besmet, as kinders sal aanvaar nie. Jy was ook bang jou pa sal jou nie as sy kind aanvaar as hy uitvind jy is ’n bendelid, ’n dief, ’n inbreker, ’n dwelmsmokkelaar nie. Toe besluit jy om maar tevrede te wees met ’n paar rand. Hy moet sy Babel maar aan iemand anders gee.”

      Vegter knik peinsend. “Jy is reg, Pieter. Dis presies wat ek gedoen het.”

      “En nou? Wat gaan jy nou doen, Vegter? Jy het kindskap van ’n hemelse Vader aanvaar. En nou is jy die erfgenaam van ’n ander stad van goud wat jou hemelse Vader vir jou voorberei het. Wat gaan jy nou maak met jou pa wat ’n erfgenaam vir sý stad van goud soek?”

      Hy sit lank en dink, sê dan eindelik: “Ek sal na hom gaan en sê wie ek is … wat ek is …”

      “Wat jy was,” help Elske hom sag reg en hy glimlag.

      “Ja, en wat ek was. Dan moet hy besluit of hy my as sy kind wil aanvaar.”

      “En as hy nie wil nie?”

      Hy skud sy kop met ’n glimlag om die lippe. “Dan maak dit nie saak nie. Ek weet nou ’n aardse vader kan sy eie kind misken of onterf, maar nooit die hemelse Vader nie. Dis genoeg vir my.”

      “Wat beplan jy dan? Het jy al verder gedink?”

      Hy is ’n wyle stil, knik dan sy kop. “Ja. Ek gaan nou eers terug na my ou bende. Ek gaan hulle sê ek het nou by julle aangesluit.” Hy sug diep. “Dan moet ek my suster gaan soek. Ek moet haar kry. Ek soek al die afgelope dae en nagte na haar, want sy werk nie meer op dieselfde plek nie. Sy was een van die meisies by ’n gesellinklub. Sy is daar weggejaag en het verdwyn. My suster is sterwend. Sy het … vigs.”

      “Nee!”

      “Vegter!”

      Hulle kyk hom geskok aan en hy knik. “Ja. Sy moes dit by een van die … mans opgetel het. Sy is maar vier-en-twintig. Ek móét haar kry! Voordat dit te laat is …”

      Die ander twee laat hulle koppe sak. Elske se stem is skor toe sy dit eindelik uitkry: “Ons sal saam met jou bid, Vegter.”

      “Daar is iemand wat na jou ook soek, ene Grant … dis die naam, nè, Elske?”

      “Ja. Hy het ons vroeër vanaand genader net voordat ons hawe toe is …”

      “Grant? Ek ken nie …” Dan verhelder sy gesig. “Nou weet ek. Dis my pa. Sy regte naam is Grant Hammond. Wat het hy gesê?”

      “Hy soek jou dringend. Hy wou nog ’n boodskap gee, maar ons is onderbreek deur ’n noodgeval in die hawe.”

      “Noodgeval?”

      “Een van die hawemeisies het ons kom roep … ’n Vreemde meisie het by die kajuit ingestrompel, wreed aangerand, skynbaar deur die duiwelaanbidders … sy het die omgekeerde kruis op haar voorkop gehad. Sy …”

      “Hoe het die meisie gelyk?” vra Vegter vinnig en hulle beskryf haar so goed moontlik. Hy staan vinnig op, en sy gesig lyk grys. “Na watter hospitaal het hulle haar geneem? Wat was haar naam?”

      “Sy is na Tygerberg, maar ons ken nie haar naam nie. Jou pa … Grant … het gesê hy sal haar daar gaan opsoek. Nou onthou ek … Hy het haar belowe hy sal haar wegneem na ’n stad van goud …”

      “Dit was beslis my pa.” Hy begin sy sakke leegmaak en sit verskillende voorwerpe voor die twee paar verbaasde oë op die tafel neer. “Ek het nie meer daardie goed nodig nie.”

      Hy begin aanstap na die deur en Elske keer vinnig: “Waarheen