Ena Murray Omnibus 33. Ena Murray

Sy droom van ’n Babel was sy stukrag. Hy het dit verwesenlik. Nou het sy seun ook ’n droom … het hy die reg om hom dit te ontneem?

      Ek gaan nie my ewige stad verruil vir jou stad van goud nie, meneer Hammond. Moet dit ook nie aan jou seun doen nie, klink die pleitende stem weer in sy ore.

      Hy dwaal op die balkon rond. Die feit dat hy nie dieselfde as hulle oor dié dinge voel nie, gee hom nie die reg om dit te minag nie. Want ook hý het amper so ’n pad gekies. Pieter se woorde daardie dag toe hy hom met ’n Bybel in die hand teruggestuur het Babel toe, kon hy nie vergeet nie. Elke keer dat hy daardie deel oor die ryk man gelees het, wou ’n benoudheidin hom posvat, maar die veeleisende lewe het hom nie toegelaat om daaroor te peins nie. Want die Ewige Lewe waarna verwys word, is ver en onwerklik. Babel is hiér en nóú. Midas se borskas het geswel van trots oor sy stad. Hy het sy Babel gebou. Wat daarna gebeur … Sy blik het na Zia se praalgraf gegaan. Daarná ook die graf …

      Daar is nóg mense wat in hierdie nag nie kan slaap nie. Dié wat bid. ’n Meisie, Pieter en die ander straatwerkers. Ná die nag se werk kom hulle in die gebedskamer van die koffiehuis byeen, word daar gebid vir ’n Vegter en ’n Midas Hammond. Toe hulle opstaan, is die vrede terug in hul harte. God sal voorsien. Hy rig die voetstappe.

      Toby kyk verbaas op toe Midas skielik voor hom staan. “Ek het jou eers later vandag terugverwag.”

      “Daar was geen rede om langer te versuim nie.”

      Toby kyk oor Midas se skouer. “Is jy alleen?”

      “Ja. Ek is alleen.”

      Die ander man se mond gaan oop, maar dan keer hy die vraag op sy lippe. Midas Hammond se oë vertel hom dis beter om dit liewer nie te vra nie.

      “Ek is bly jy is so vroeg terug. Die mense wil met die arena begin, maar daar is nog ’n paar dingetjies …”

      “Goed. Stuur hulle in sodra hulle hier is.”

      “Goed.”

      Toby aarsel nog, sien dan dat die koning van Babel van sy teenwoordigheid vergeet het; sien hoe sy blik na buite dwaal, op die graf teen die koppie rus. Ook hý kyk daarheen. ’n Praalgraf … Dis al wat die koning van Babel nog van sy kinders het.

      Die mense aan die etenstafel kyk op toe iemand in die deur verskyn. Dan sit almal hul messe en vurke neer, staar na hom. Een word bleek. Hy het seker net kom groet …

      Maar dan glimlag hy, ’n glimlag van oorwinning wat hulle stom laat.

      “Ek is terug.”

      ’n Stoel kraak, twee paar oë ontmoet … en dan hou hy sy arms vir haar oop. Die ander om die tafel se koppe sak in ’n dankgebed.

      “Maar hoe …?” kry sy dit later uit terwyl die dankbare trane op haar wange blink.

      “Ek weet self nie. Ek weet nie hoe dit gebeur het nie. Dit moet Jesus se werk gewees het. Gisteraand was my pa nog vas oortuig dat ek by hom in Babel hoort. Vanoggend toe ek wakker word, was hy weg – en dié brief en pakkie op die tafeltjie langs my bed.”

      Hy haal die enkele vel papier uit die koevert, lees hardop:

      In die pakkie is ’n paar rand in note. Dit kom nie uit Babel se dobbelmasjiene nie. Dis die bedrag waarvoor ek die hotel wat ek destyds van my pa geërf het, verkoop het. Dis eerlike geld. Gebruik dit na goeddunke in jul bouwerk. Ek het my Babel gebou, Sean. Bou jy voort aan jou ewigheidstad.

      Ek sou graag kontak met jou wou behou, soms hoor hoe die bouwerk vorder.

      Mag God jou seën, my seun.

      Midas Hammond.

      Dis ’n ander dag, ’n ander jaar. Babel skitter in die somerson. ’n Man stap stadig teen ’n koppie uit. Dan kom hy tot stilstand op een van die marmertrappe wat na bo lei, haal ’n brief uit sy sak.

      Liewe Pa

      Die bouwerk wat ons by Trovato aangepak het met Pa se rojale skenking is nou klaar. Ons kon uitbrei om aan meer mense tydelike huisvesting te verskaf totdat hulle ’n vaste betrekking en ’n nuwe heenkome gevind het. Ons is Pa en God innig dankbaar daarvoor. Pa onthou nog vir Spike? Wel, hy het ook nou by die Jesus-bende aangesluit. En Pa sal nooit glo wie nou die aand ingespring en my lewe gered het toe ek iemand in ’n bende-onderonsie wou help nie. Dit was Mac – van alle mense! As ek hom net kan oorreed. Mac ken nie ’n ander soort lewe as dié wat hy lei nie. Ek het ook nie. Ek glo Jesus sal my nog help om hom ’n nuwe pad te wys. Ek en Elske het die afgelope paar maande veral met die jong meisies in die gesellinklubs gewerk. Ons kon al vir drie van hulle ’n betrekking en ’n ordentlike verblyfplek kry.

      Elise – ek weet nie of Pa haar nog kan onthou nie – doen wonderlike werk onder die hawemeisies. Ons het net stof tot dankbaarheid. Ek en Elske trou oor ’n maand. Ons wil graag die onthaal in die koffiekamer hou. Ek sal my pa baie graag daar wil hê.

      Groete van almal hier. Met liefde en seënbede in Christus Jesus.

      Vegter.

      Hy vou die papier toe, druk dit terug in die koevert. Sy oë verteder, rus op die graf voor hom en hy glimlag. Niks sal my daar weghou nie, my seun. God seën julle.

Huise van klei

      1

      ’n Entjie van die twee meisies lê die hawewater donker in die nag.

      “Ja, wat wil jy hê?” wil die jonger een uitdagend weet.

      “Ek wil met jou praat.”

      “Waaroor?”

      “Oor jou lewe, Rita. Oor die lewe wat jy lei …”

      “O … ek sien. Jy is een van dáárdies! Daardie heiliges. Wel, ek het nie tyd om met jou te praat nie. Loop!”

      “Rita …”

      “Loop, sê ek! Loop sanik op ’n ander plek. En in die toekoms los jy my uit!”

      “Jy is op die verkeerde pad, Rita. Op die pad van selfvernietiging, op die pad van die dood en die hel …”

      “Na die hel met jóú, man! My lewe is myne en ek lei dit soos ek wil en dis mý saak as ek op pad hel toe is, soos jy sê! Dis mý lewe en ek doen wat ék wil!”

      “Waar kom jy vandaan, Rita?” Dis ’n vraag wat altyd tref, wat ’n oomblik van huiwering in die stortvloed aanvallende woorde bring. Want dis ’n vraag wat jou laat terugdink en onthou, of jy wil of nie. Elise maak gebruik van hierdie oomblik, en waag ’n raaiskoot: “Uit ’n Afrikaanse huis êrens op ’n dorp in die platteland?”

      Weer ’n kort stilte. Dan: “Luister hier … snuffel sal jou niks help nie. Jy het boggerôl te doen met waar ek vandaan kom …”

      “ ’n Huis met ’n pa en ’n ma en miskien broers en susters en waar jy gelukkig grootgeword het en …”

      “Shut up! Jy weet nie waarvan jy praat nie! Gelukkig grootgeword … Moenie my laat lag nie!”

      “Wat het daar gebeur? Vertel my.”

      “Wat bedoel jy ‘gebeur’? Vra liewer wat daar nié gebeur het nie. Maar dit het niks met jou …”

      “Vertel my daarvan, Rita. Jy het nog nooit met iemand daaroor gepraat nie, het jy? Dit lê nog al die jare soos ’n klip hier binne-in jou. Dis dit wat jou hawe toe gedryf het, is dit nie?”

      Elise sien die stryd, hou asem op. Gaan Rita omdraai en wegloop of gaan sy oopmaak? Sy kies haar woorde versigtig toe sy met groot deernis verder praat: “Iets moes jou hierheen gedryf het, want jy weet daar is ’n beter lewe as hierdie. Wat was dit, Rita?”

      “Goed. Ek sal jou vertel.” Die emosiebelaaide stem is skor en laag. “Dit was my pa. Hy het my … misbruik. Jy sien, my ma … as sy spiteful wou wees, het sy nee vir hom gesê. En soms moes hy haar eers betaal of anders weier sy hom ook. En toe … toe het hy my begin gebruik …”

      ’n Siddering gaan deur