Stracony. Jane Harper

jeśli znajdę ślady świadczące o przemocy.

      Wszyscy spojrzeli na samochód. Okna były w całości, siedzeniom nie przytrafiło się nic gorszego niż brud i kurz, lusterka znajdowały się pod prawidłowym kątem.

      Ludlow spojrzał na Xandra.

      – Przykro mi.

      Kontynuował swoją pracę skrupulatnie, zatrzymał się tylko na chwilę, kiedy otworzył bagażnik. Stał tak jak oni wcześniej, patrząc na starannie ułożone zapasy jedzenia i picia.

      – Zostawił to wszystko?

      Nathan nie wiedział, co powiedzieć. To ty masz się tego dowiedzieć, pomyślał.

      – Masz na to jakieś wytłumaczenie?

      – Słyszałem o ludziach, którzy… którzy z jakiegoś powodu opuścili auto, w pogoni za zbłąkaną jałówką, i niebacznie odeszli za daleko. – Nawet w jego uszach brzmiało to bardzo nieprzekonująco. – Biegną i nie zdają sobie sprawy, jak daleko, a potem tracą orientację w terenie.

      Ludlow ściągnął rękawiczki.

      – Sądzisz, że coś takiego mogło przydarzyć się twojemu bratu?

      – Nie. Sam nie wiem, tylko powtarzam, co słyszałem. Ale nie sądzę, żeby Cam mógł się zgubić w tej okolicy.

      – Jasne. Na moje oko z samochodem wszystko w porządku, ale powiedzmy, że coś mogło być nie tak. W takich wypadkach zaleca się zostać w środku, prawda? Słyszałem, że w tej okolicy jest to złota zasada.

      – Tak.

      Sierżant wyłapał dziwną nutę w głosie Nathana i popatrzył na niego. Zdecydowanie był lepiej poinformowany, niż się wydawało na początku.

      – Tak, ale? – dociekał Ludlow.

      – Nic. Po prostu chodzi o to, że w równej mierze kierujesz się własnym zdrowym rozsądkiem. I Cam dobrze o tym wiedział. Przecież tuż obok jest ta cholerna droga. Miał ze sobą mnóstwo wody. Gdyby z samochodem coś się stało i gdyby Cam musiał gdzieś iść, to poszedłby do drogi, nie ma żadnych wątpliwości. No i wziąłby ze sobą wodę.

      – A zatem, dlaczego…?

      – Nie mam pojęcia. – Nathan słyszał, że zaczyna podnosić głos. – Ja tylko mówię. To właśnie powinien był zrobić. Tutaj, jeśli zepsuje ci się samochód, naprawdę nigdzie nie idziesz. Siedzisz w aucie z włączoną klimatyzacją i wzywasz pomoc przez radio. Ale gdyby zdarzyło się coś, nie wiem co takiego, co zmusiłoby Camerona do opuszczenia auta, poszedłby w kierunku drogi, a nie pustkowia.

      – Tak zrobiłby Cameron.

      – Tak.

      – Gdyby chciał zostać znaleziony.

      Słowa sierżanta zawisły w powietrzu.

      – Tak, oczywiście, stary. – Nathan cały się najeżył. – Zrozum, wiem, do czego zmierzasz, równie dobrze możesz powiedzieć to na głos.

      Sierżant nie spłoszył się, co dobrze o nim świadczyło, i skinął ze zrozumieniem głową.

      – Myślę po prostu o tym, co powiedział twój drugi brat. Że Cameron zachowywał się niespokojnie.

      – Miał dostęp do broni.

      – Tak?

      – No tak. Tutaj w każdym domu jest gablota ze strzelbami.

      – W samochodzie nie ma broni.

      – Nie nosił jej przecież cały czas ze sobą. Ale w domu nie miałby żadnych problemów, wiesz? Gdyby chciał jej użyć.

      – Czyli myślisz, że…

      – Ja nic nie myślę. Ja tylko mówię. Jeśli ty tak myślisz, dlaczego on… – Nathan urwał. Nie mógł tego powiedzieć.

      – Masz rację – odrzekł Ludlow. – Widziałeś kiedyś, jakie zniszczenia wyrządza pocisk?

      – Tak, oczywiście, na zwierzętach.

      – Twój brat pewnie też?

      – I co z tego?

      Na twarzy sierżanta pojawił się grymas, który niespodziewanie dodał mu lat.

      – Może nic. Ale czasem ludzie popełniają błąd, myśląc, że broń palna oferuje łatwe wyjście z sytuacji, a tak nie jest. Psychicznie to wielka przeszkoda. Dla wielu nie do przejścia. Czasami… – Ludlow urwał i zmarszczył brew. Powoli rozejrzał się dookoła. W każdym kierunku krajobraz był nieskończony. – Czy to jedno z najwyżej położonych miejsc w okolicy?

      – Te skały to najwyższy punkt – poprawił go Nathan. Kiedyś nazywali je punktem obserwacyjnym i nie do końca był to żart. – Co czasami?

      Ludlow nie odpowiedział, tylko zrobił kilka kroków i stanął na skraju skały. Pochylił się. Nathan nie musiał za nim iść, żeby wiedzieć, co tam zobaczył.

      – Stary, co czasami? – powtórzył. – Co chciałeś powiedzieć?

      – Że czasami ludzie po prostu szukają wyjścia. A najprostsze rozwiązanie nie jest dla wszystkich.

      Nathan podszedł do sierżanta. Czuł na sobie wzrok syna. Pod nimi znajdował się pięciometrowy spadek zakończony łachą piasku. Z trudem można by tu skręcić kostkę, a co dopiero kark. Nigdzie tutaj nie było na tyle wysoko, żeby zrozpaczony człowiek mógł to wykorzystać.

      Nathan odwrócił się i spojrzał ponad głową syna na zachód. Jak sięgał wzrokiem, krajobraz ciągnął się, przechodząc w pustynię. Morze nicości. Jeśli ktoś szukał zapomnienia, był na właściwej drodze.

Rozdział 5

      Nathan zaciskał dłonie na kierownicy. Na siedzeniu pasażera siedział skulony Xander, obejmując się rękoma. Obydwaj patrzyli przed siebie.

      Nie rozmawiali od dwudziestu minut i nagle dotarło do Nathana, że jego syn był na skraju łez. Powstrzymywał je z całych sił, jak tylko nastoletni chłopcy potrafią – z pobladłą i napiętą twarzą, siląc się, jakby bronili tamy przed pęknięciem – ale rozpacz brała górę. Xander zawsze podziwiał Camerona, Nathan dobrze zdawał sobie z tego sprawę, i nawet teraz, chociaż to on był cały i zdrowy, poczuł zazdrość o swojego brata spowitego tarpem.

      Zanim zostawili land cruisera Camerona, Ludlow wyjął rolkę taśmy policyjnej z torby i zastanawiał się, jak zabezpieczyć pojazd. Nie było żadnych drzew, ani nawet patyków, żeby wbić je w ziemię. W końcu uciął kawałki taśmy i przywiązał je do klamek.

      – Nie sądzę, żebyś musiał się tym zbytnio przejmować, stary – powiedział Nathan, ale Ludlow i tak zamknął drzwi samochodu i wręczył mu kluczyki.

      – Możesz się nimi zaopiekować? Wasz miejscowy sierżant chce jutro obejrzeć auto.

      Nathan schował kluczyki do kieszeni i nawet teraz, kiedy prowadził, czuł ich ciężar. Odwieźli sierżanta z powrotem do grobu pastucha w milczeniu. Na szczęście Steve skończył już przeprowadzać najbardziej naglące czynności. Tylne drzwi ambulansu były zamknięte i Nathan odetchnął z ulgą, że ciało jego brata znalazło się poza zasięgiem wzroku.

      Sanitariusz spojrzał na nich badawczo.

      – Czujecie się na siłach jechać do domu?

      Do Nathana dotarło, że wszyscy wyglądali strasznie, ale i tak pokiwali głowami.

      – Może powinniśmy rozbić tutaj obóz? – zaproponował bez przekonania. – Oszczędzi to nam jutro jazdy tutaj z powrotem.

      – Nie ma mowy. Po dzisiejszej nocy mam dość. Dziękuję. –