Луд детектив. Смешен детектив. СтаВл Зосимов Премудрословски

оправдан пред Бога.

      – Дали е тој што виси на wallидот во канцеларијата?

      – Скоро. Таму е обесен Ironелез Феликс, неговиот заменик. Океј, оди си домашна работа.

      – јас направив. Мамо, можам да одам на прошетка на реката?

      – Оди, но запомни, кутре: удави, не доаѓај дома. Youе те убијам…

      – Да. – Изи извика и исчезна зад вратата…

      АПУЛАЗ 3

      – Не, покровител, би можел да останам, моето срце е слабо…

      – Ништо, овде во Санкт Петербург ќе дишете гасови и олеснувате.

      Харутун сепак сакаше да каже нешто за да остане заедно со сопругата на Клоп, но тој стана внимателен и погледна на погледот во ползи со две опашки на коленото и со палецот го притисна инсектот во ткаенината на панталоните.

      – Што сакавте да размачкате? – саркастично, кривајќи ги очите, праша Отила.

      – Немам пари или лекови.

      – Па, тоа е решливо. Сè што го плаќа буџетот. Ако го најдеме носот.

      – И ако не го најдеме?

      – И ако не го најдеме, тогаш сите трошоци ќе бидат одземени… од вас.

      – Како така?

      – И така. Ако сè уште поставувате глупави прашања, можете да изгубите работа. Го зеде?

      – Така е, разбрано. Кога одиме?

      – Глупаво прашање. Веќе треба да бидеме таму. Ајде да одиме сега!

      – И што е толку наскоро? Не го спакував куферот?

      – Ние секогаш мора да го подготвуваме. Вие знаевте каде заработувате работа… Патем, истата работа…

      – Што?

      – Не го спакував куферот. Да, не ни требаат. По пристигнувањето, купете што ви треба. Имам банкарска картичка.

      – И ако нема доволно пари?

      – Тој ќе фрли. – и повторно окружниот полицаец okedиркаше прст на таванот и во пигмиски стил скокна, со помош на салто, на масата, мавтајќи со нога пред носот на колегата. Се качи на нозе и ја премина масата пеш во правец од Арутун кон столот. Солзи и се упати кон излезот.

      – Зошто седите? ајде да одиме! – и ја мавтаа со раката, – и, како да долж Санкт Петербург, ја зафати Земјата…

      Тие го напуштија упориштето, оставајќи само нота во креда на вратата:

      «Не грижи се. Заминавме на итна задача на Санкт Петербург. Вие останувате на местото на Инсефалат, а Изија – наместо мене.. Јас!»

      И на дното е додавањето во друг ракопис:

      «Sorryал ми е, Пупсик, ќе се вратам како што морам! Додека вашата Флеа оди нагоре. Чекајте ме и ќе се вратам. Можеби една…»

      Исја ја прочита белешката и, пишувајќи на листот во ракописот на неговиот татко и Интефалопат, ја скри во џебот и го избриша натписот од вратата.

      – Па, стара коза, ја добивте. – Го зедов мобилниот телефон и му испратив СМС порака на татко ми. Потоа влегол во куќата и gave дал белешка на својата мајка. Читаше и се намали.

      Нека се вози. Willе го замениме. И не збор за продолжување на таткото. Го зеде?

      – Секако, мајко, разбирам… И ајде да ја земеме свињата од директорот, а? предложи тој.

      – Што си ти Ние мора да сториме сè според повелбата