Луд детектив. Смешен детектив. СтаВл Зосимов Премудрословски

на сенилност.

      – Извинете, кертриџот, не е ставен куршум во ракавот, туку кертриџ.

      – Па, тогаш слушнете, колку, јас ќе објаснам накратко: Еее… го прочитавте Гогоol?

      – Пиеше магнат.

      – Дали ме шегуваш?

      – Тоа беше хумор. Гледав филмови со негово учество.

      – Тоа е добро. Дали гледавте филм за НОС?

      – За чиј нос?

      – Па, не за твоето? … – Отила скокна од масата, – пак хумор?

      – Мн, да! – старецот застана на внимание. Отила погледна во препоните на корпорацијата и, со надуени очи, ја крена главата, фрлајќи ја главата до крај и виде само заспан плексус.

      – Седнете заебано!! викна тој. Корпоралниот седеше на почетна позиција.

      – Се сетив. Касетата… ова е местото каде што човекот го изгуби носот…

      – Се сетивте?

      – Така е!!

      – Така ќе го бараме. Самиот себе си … – И Отила oked удри прст на таванот. – ме праша половина ден. Тој многу бараше јас и јас лично да ја преземам оваа работа. Така да се каже, ја презеде личната контрола.

      – Боже?

      – Не, будала, Маршал. Нуу, нашиот бог. Тој рече дека никој не е достоинствен … – Отила скокна на колена, стоејќи подредена и ја презеде контролата врз ситуацијата.

      – И, како ќе го бараме. Ова е приказна?! Покрај тоа, тие починаа.

      – Кои се тие?

      – Па, овие, главните ликови умреле многу одамна… а Гогоolл е главниот сведок, истиот… добро, мртов.?! Ова не е хумор.. Ахх?

      – Будала. – Бубачката скокна од скутот на Инсефалопат. – lookе бараме споменик на бакарна плоча што беше украдена. Или бездомници или гласаме за арамии. Сеедно, споменик на НОСУ, а можеби и… антиквитети.!?

      – А кој ќе остане тука?

      – Изолде и Изи за главниот.

      – Дали е тој сè уште мал?

      – Ништо не е мало, веќе знаев жена во неговите години.

      – За ова, не е потребно многу умот: ставете го, испрскајте и отидов…

      – Како да знаете, како да знаете…

      – Не, покровител, би можел да останам, моето срце е слабо…

      – Ништо, овде во Санкт Петербург ќе дишете гасови и олеснувате.

      Харутун сепак сакаше да каже нешто за да остане заедно со сопругата на Клоп, но тој стана внимателен и погледна на погледот во ползи со две опашки на коленото и со палецот го притисна инсектот во ткаенината на панталоните.

      – Што сакавте да размачкате? – саркастично, кривајќи ги очите, праша Отила.

      – Немам пари или лекови.

      – Па, тоа е решливо. Сè што го плаќа буџетот. Ако го најдеме носот.

      – И ако не го најдеме?

      – И ако не го најдеме, тогаш сите трошоци ќе бидат одземени… од вас.

      – Како така?

      – И така. Ако сè уште поставувате глупави прашања, можете да изгубите работа. Го зеде?

      – Така е, разбрано. Кога одиме?

      – Глупаво прашање. Веќе треба да бидеме таму. Ајде да одиме сега!

      – И што е толку наскоро? Не го спакував куферот?

      – Ние секогаш мора да го подготвуваме. Вие знаевте каде заработувате