Луд детектив. Смешен детектив. СтаВл Зосимов Премудрословски

во гушење. Таа дури и не се пресели. Кога се качил над својата сопруга и се наоѓал меѓу wallидот и неговата сопруга, тој бил запрепастен од грчењето и ветрот од усните на прекрасната половина. Отила зеде длабок здив на воздухот и ги крена горните гради, малку поголеми од главата, ја залепи главата во задниот дел на главата кон заспаниот плексус на неговата сопруга. Го положи увото на долниот и го прекри горното уво со горните гради. «Рчењето исчезна и тој се оддаваше како бебе, во топлина и удобност.

      Утрото се разбуди завиткан на перница. Немаше жена. Отиде во машината за миење садови и, откако се изми, се облече во целосен фустан. Отиде до вратата на влезот во Силниот пункт, ја зеде рачката и… Вратата се отвори од него во ваква ситуација и се поздрави, во моментот кога ја притисна рачката на вратата, влечејќи ја Отила во просторот на Силниот, како без тежок воздушен суштество. Тој налета и се урна во планината Сопруга. Стомакот со градите удиран и го фрли пределот назад.

      – Што си ти Изолдувка!? – Тој во изненадување праша во мувата и после тоа почувствува болка на задниот дел од главата, удирајќи го подот.

      – Избришете ги нозете, јас се измив таму. таа лаеше и продолжи да го дупчи подот, свиткувајќи се во долниот дел на грбот, назад кон него. Полицаецот тргнал по газот, ги бришал нозете, пукал папучи со зајаци уши и влегол во канцеларијата. Првото нешто што го стори, се качи на стол, а потоа одеше по телефон на масата и го влече до работ. Тој го собра телефонот, седна на работ на масата и го стави на увото. Го повика телефонот на шефот и, тресејќи ги нозете, чекаше, сметајќи ги сигналите.

      – Улах! – слушнал од другата страна на жицата по педесеттиот тон.

      – Другар Маршал? Ова го повикува господинот Општински област Клоп.

      – Ахххх, дали е тоа? – Другарот Маршал беше незадоволен, – како се работите на ново место? Долго не повикавте, почнавте да заборавате кој е… ах, ве храни.

      – Не, што си ти, Егзимендиус Janенис оглу Снегиров. Едноставно немаше причина да ја вознемирувам вашата постара глава залудно.

      – Башка, ќе речеш, џуџе?

      – Ух… не, извини, тргнете.

      – Во ред, да дознаам подоцна, за етиката на подредените и сопствениците. Па, што имате, нешто важно?

      – Да!!!

      – Што викате, пигмијата не е руска?

      – Извини, да.

      – Во ред, ќе разговараме и за границите на звукот на прифатливо ниво на телефонски разговор, усвоен во првото читање на законодавното собрание на Москва и Русија.. И, па, што е со вас, Снек Буг? И ајде брзо, задоцнив за состанокот.

      – Дали го забележавте синоќа следниот број на Телефонскиот центар?

      – Не, имам ДиВидишка. И што?

      – Во Санкт Петербург му беше украден споменик на Носот.

      – А што?

      – Јас би сакал да го испитам овој случај, ако ми дозволиш, господине, г-дин Маршал.

      – Што друго нос, никој не ми го пријави, зборувај