Луд детектив. Смешен детектив. СтаВл Зосимов Премудрословски

спијам со неговата сопруга! – потврди Харутун. Наредникот се скарал и отишол да пука документи за пиво.

      – И кога ќе биде пуштен на слобода? – одекна во лобито.

      – Како тоалетот е дом и одговорот ќе дојде. Така што веќе три дена имам право да го ебам.

      – Може ли да му помогнам? – предложи Харутун пред целото лоби.

      – Измијте го тоалетот?

      – Да, да се ослободи побрзо.

      – Не, не требаше.

      Харутун за жал ја спушти главата: Мдаа… стигна таму и нема пари и Клоп се спушти.

      – Дали имате пари? – некој му шепна директно во аурикулата до телесните. Тој се тресеше со целото тело и се сврте наоколу. Зад него стоеше маснотија во полициска униформа и џвакаше тврд плескавица.

      – Не.

      – Зошто? Ом јум јум.

      – И пари, апчи, – Харутун се збуни во мислите и, истегнувајќи го показалецот, трагајќи по ученици, укажа на вратата на полициското место. – И парите од мојот, апчи, готвач, таму, во мајмунот од Клоп.

      – Што грешка? Дали е тоа прекар?

      – Не, неговото презиме, апчи, тој беше приведен додека не се утврди неговиот идентитет.

      – Аххх! Ом јум јум., Па ајде да одиме, да ги земеме парите од него, како за себе, и дај ми го.

      – Аххх Тој има, апчи, картичка.

      – Извини. – И полицаецот се повлече во длабочините на предниот дел.

      Една недела подоцна, Бедбуг беше ослободен од 78-та полициска станица. Ова беше петта гранка по ред, започнувајќи со станици полицајци и насекаде миеше тоалети. Никој пред него не се согласи на ова. И тој мораше да ја измие годишната нечистотија.

      Харутун беше уморен да го чекам на станицата цела недела, беше добро лето. Тој контактирал со локалниот гопот и бездомникот. Неговата облека се претвори во подно партал. Неговото потечено лице од «мразот» – средство за чистење очила од етанол, пијан од бездомници и слично – се претвори во црвена боја како газ на шимпанзо. Очите му беа исполнети со солзи, не само од тага, туку и од ужасен мамурлак. Седеше во преминот на московската метро станица. Неговата капа беше наопаку и лежеше на подот. Во него можеше да се види дина: еден, пет и десет монети. Седеше на колена и малку се откина. Фингалите тешко промашија солзи.

      – Харутун? Отила се јави, «која е работата со вас?»

      – Ах? Апчи, – телесни крена погледот полека.

      – Стани, дали седиш тука? – Бубачката излезе и ја крена капа.

      – Не допирајте, апчи. – Харутун викаше хистерично и ја зграпчи шапката. Нешто малку скокна на мермерниот под и заangвони. Ingвонењето се слушнало од бездомници кои стоеле во близина. Тие изгледаа пристојно и помлади.

      – Ај дете, добро, тргни се од очајот. – викна еден од нив

      – Не му пречи да заработува леб, Шмак. – се исплаши втората.

      – Вали, Вали. – го поддржа третиот, – додека беше жив.

      – Дали ми кажуваш млади? – локалниот детектив генерал Клоп ги изненади очите во изненадување.

      – О? Да, ова воопшто не е дете.

      – Дали е џуџе?!

      – Да,