Луд детектив. Смешен детектив. СтаВл Зосимов Премудрословски

е? Нешто вие, апчи, вие возите глупости, Шмак. – Арутун погоди.

      – Каде го фативте? – бубачки Клоп. – далеку од тука?

      – Не, низ куќата, во ѓубре. Апчи, и што е најважно, расте таму рамномерно, како во градина.. Си засадил, апчи, куче?

      – Чекај, Харутун,.. ајде овде сиуди? – нареди Клоп.

      Идот неволно се приближуваше.

      – Седнете. Отила ја посочи блиската корпа и ја преврте, но беше без дно. Идот седна.

      – Раширете ги рацете кон мене, дланките надолу… Еве. Сега, Харутун, донесе го весникот.

      – Од каде? апчи.

      – Прашај ја сопругата..

      – Пизјуња, дај ми весник! апчи.

      – Кој? Pisyunya?

      – Апчи, Апчи, Апчи … – Харутун се претвори во црвена боја

      Идот се исчука.

      – На што се смеете? – Отила се сврте кон тремот. «Изолда, донесеј ја хартијата овде!»

      – Однесете го сами! Не порасна маќеа! Изолда клечеше.

      – Оди, земи го. – со низок глас испрати корпорацијата Клоп. Харутун го донесе весникот за половина час, Отила веќе успеа да усогласи сто нокти.

      – Што ебам си отиде за смрт? Ајде овде.

      Отила го зеде весникот и го шири на наковална.

      – Три. – нареди бубачка

      – Четири. – Идота одговори во зачуденост.

      – Што, четири?

      – Па, три – четири – пет…

      – Дали ме шегуваш? плукаат во рацете и три, три до дупки. Избришете ги сите свои срања од вашите раце.

      – Зошто?

      – Дали сакате да го демонстрирате ова во лабораторијата на полициското одделение?

      – Не.

      – Потоа три тука и брзо.

      Детето брзо триеше топка со грашок и му ја предаде на Клоп.

      – Во? Леле! – изненади Клоп.

      – Веднаш почувствував, апчи, рака на професионалец.

      Грашок од Отила завиткан во злато од цигара под парче хартија нагоре. И запали запалка. Хартијата гореше и сушеше грашокот. Отила се расплетува и тресна грашок со чекан. Се олабави со цигарата испуштена од цигарата и се поврати. Запечатена и завршена на крајот. Јас ставам изопачено парче картон од под полето за совпаѓање во филтерот. И со јазикот го навлажнуваше врвот на цигарата и ја запали. Ambамбата се сруши и повлекувањето директно го цицаше во белите дробови на пределот и се сети на Африка. Неговите отворени простори и џунглата. Танцувајќи се таму под тоа, што папуаските смрдеа од устата. Оливие од мозоците на црнец од соседното племе, кое дојде за сол. Прв секс со хипо и многу повеќе. На крајот, тој, удирајќи како меур, го држеше здивот, постепено пуштајќи го крилестиот чад на џин во налетите. Неговата крв беше збогатена со весел кислород и се чувствуваше како да леташе во нулта гравитација. Сè околу беше светло и зуеше. Детството на Отила дојде и сè околу тоа почна да се радува. Кучето се искачи од штандот и, гледајќи го глупавиот поглед на сопственикот, танцуваше и ја мачкаше опашката.

      – Ништо не се срамиш?! – Тој не го изговори гласот, и ја предаде цигарата на Интерсефалопат. – Harарун, држете се. Како експерт, најдете ја разликата помеѓу срамот и шалот.

      – И никогаш не сум пушел. Апчи. Не знам