НА ДНЕ. Гумарыстычная праўда. СтаВл Зосимов Премудрословски

Ці что?? – взорвался ён. – Якое такой беременный???? Эй, ці тёт доктар, учорашні, я табе даведацца!! Ты помсьціш!!!

      – - Ды не, што вы. Усе сімптомы сыходзяцца да аднаго дыягназу, да цяжарнасці.

      – - Які такі яшчэ сімптом, цяжарнасць?! Эй, вах вах, пайшоў ты. Пайду іншы лекар. Ты мне помсьціш за урук. – і, ускочыўшы горда, сышоў прэч. Я хіхікнуў, і яхідна хіхікнуў сам сабе і падняўшы трубку, набраў нумар другі паліклінікі.

      – - Але, Сярога. Жоўты Снег? – Яна таксама Бомж, але вучыўся ў Публічнай Піцерскай бібліятэцы і больш ведаў, чым я, тым больш ён у адрозненне ад мяне, акрамя «начлежкі» і скляпоў, жыў яшчэ і ў аперацыйнай, дзе любіў задаваць дурныя пытанні. Чукча, бо і ў Афрыцы чукча. І таму займае пасаду загадчыкам тэрапеўтычнага аддзялення і таксама, як і я – тэрапеўт. – Слышь, Сярога, да цябе зараз Гомиашвили прыйдзе, з атручваннем кішкі. Скажы яму, што ён цяжарных.

      – -Ты ўпэўнены?

      – - Якая табе розніца, скажы і ўсё!

      – - Добра.

      – - Атрымаў, а то гэтыя ўрукі зажраліся ў нашай Расіі, нас лекараў-бамжоў наогул за людзей не лічаць…

      – - Хэ, зраблю, браценік. – І зрабіў.

      Ідзе другі грузін па рынку сумны-сумны і плача. Да яго падыходзіць трэці грузін, маленькі і тасуе калоду карт спатыкаючыся носам.

      – - Гэй, Гіві, чтотакой сумны?? Хадзем, у ачко (дупу) з граем?!

      – - Гэй, вах вах, адстань, дааа!! Бачыш, жывот? Хопіць, ужо дагуляўся. Отэц ты будзеш хутка.

      – - ээээээ?! – прогундел трэці грузінаў і спыніўшыся, позіркам праводзіў роднага дзядзьку…

      запіска 13

      Выбачайце, калі ласка, падайце на хххх…

      І было гэта ў тую марозную зіму, перад юбілеем Санкт-Пецярбурга, напярэдадні свята Міколы Цудатворца, захавальніка ўсіх валацугаў і бяздомных і было так, што ўсе праваслаўныя рыхтаваліся ў храм, а якія думкі яны неслі з сабой, гэта іх асабістая справа. Я ж не мог адвыкнуць ад божачкі Леніна, якога мне ўсё дзяцінства і юнацтва ў білі кіруючая партыя, а тут як школу скончыў, так перабудова, да какая, І багоў перабудавалі з Леніна на Ісуса, хочаш – Госпада, а хочаш і Алаха, Крышну, буду, Не буду… На выбар, які падабацца ці па душы?! І нават камуністы, у якіх ісціна ў тым, што Бога няма, пачалі верыць кожны ў свайго. Модна, ды і выбаршчыкам па душы. Канцы свету, паралельныя свеце, іншапланецяне, карацей, пудрылі і пудраць мозг народны, каб не бушаваў і жэрці не прасіў. Перевёртыши ўсё. А Вера – ёсць сумнеў і пазнанне, а фанатызм – гэта понт пера адзін адным. Як адзін праваслаўны сказаў: праваслаўныя – гэта не хрысьціяне, а алахакбаров трэба забіваць усіх. Карацей, божае справа, гэта справа асабістая. Мы ж сядзелі ў Лаврской лесе, у зіму страшна і спрабавалі падпаліць вогнішча з марожаных брёвнышек, припасённых манахамі для крытычных дзён, а так у іх гарадское ацяпленне. А тапілі то навошта? А затым, каб спазнаць гарачага. У бяздомнага жыцьця гарачай стравы вельмі не хапае, асабліва зімой. Каўбасы, паўфабрыкаты і іншыя фастфуды даўно надакучылі. Але галоўнае было наперадзе. Пазней падышоў і Лёха па мянушцы Гуманоід. Яму ўчастковы дазволіў