НА ДНЕ. Гумарыстычная праўда. СтаВл Зосимов Премудрословски

забіваць і гэтаму падобныя дзеянні. Трэба каяцца толькі перад Богам і спадзявацца на Яго міласць, бо толькі Ён мае права дараваць, а людзі моляць Яго аб прабачэнні ў малітвах, гэта значыць: Прабач нам правіны нашы, яка жа і мы даруем даўжнікоў нашых і ня ўводзь нас у спакусу, але збаў нас ад злога духа. Таму, прасцей ня трэба здзяйсняць злых намераў, каб не маліць Бога аб прабачэнні. А выбачэнняў перад пакрыўджаным, ёсць пасіўная наркаманія, якая просіцца яшчэ свядомасцю Душы ў Выбачэнні, а значыць і прычыну таго. – додумал я і пачаў падлікі, што шукаю і што мне трэба. Спыніўся, агледзеўся – Калгасны рынак ужо зачыняецца. Многія збіраюць павольна свой разнастайны тавар. Грузчыкі-калдыроў вязуць поўныя каляскі па кантэйнерах, а я стаю і ўспамінаю прычыну маёй тут прысутнасці. Мне шмат думак прыходзіць у галаву і менавіта тады, калі няма ручкі пад рукой. І ў гэты раз мае думкі, як скакуны ускачут ў за быццё, і хто ведае, успомню Ці я іх зноў, дзе-небудзь у сябе ў кабінеце, каб зафіксаваць іх на вечнасць, а цяпер я ўспамінаю іншае… Успомніў і стаў шукаць у тэмпе, што трэба, бо рынак зачыняецца, а раней я не магу яго наведаць з-за працы, да якой я стаўлюся трапятліва і добрасумленна. Гляджу, першы грузін стаіць за прылаўкам, перад ім бочка стаіць і надпіс на ёй: «жывая рыба!». Я падыходжу да яго і пытаю. Гарадок наш невялікі і ў сувязі з прафесійнай дзейнасцю, я ведаю практычна кожнага жыхара па імені і прозвішчы. Карацей кажучы, звяртаюся да яго па імені.

      – - Прывітанне, генацвале! – поприветствовал я яго.

      – - Кабар Джеб, брат! – радостно адказаў ён.

      – - Што, рыбу продаёшь жывую?

      – - Дааа. – нехотя адказаў ён. Чаму неахвотна? А таму што ён мой супернік, ён прыстае ўвесь час да маёй жонцы. Я зазірнуў у бочку і спытаў.

      – - А што яна ў цябе да версе пузам плавае?

      – - Цішэй, тщщщщ. – предупредил ён. – Ці не бачыш, яна спіць. Час пазней, за дзень набегаўся, як сайгак па горах, у вадзе ў бочцы. Даааа?!

      – - Дааа?! – Заглянул бліжэй у бочку я і рэзка адхіснуўся галавой на зад. – Фууу!! А чё яна ў цябе так смярдзіць??

      – - Ці што, дурань?? Калі ці спіш, што сябе кантралюеш?? Ідзі, не перашкаджай працаваць. Увесь кліент параспужваў, свой дурному пытанне, а яшчэ інтэлігент?! Вах вах, ідзі ад сюды … – продолжал ў догонку спяшаемся-Адходы мне грубіян Гіві.

      Іду далей: другі грузін варта, урук прадае. Больш ні каго няма, усё ўжо згарнуліся.

      – - Пачым урук? – спрашиваю я.

      – - пят дзесяць рублёў, кілаграм! – ответил ён.

      – - Слухайце, Вы новенькі? Я Вас раней не бачыў. – спросил я.

      – - Я Гіві брат, пераехалі ўчора.

      – - А я доктар, вунь, бачыце бальніца? Там я працую. Побач з рынкам.

      – - Бачу.

      – - Слухайце, у мяне толькі дваццаць рублёў. Взвешайте на дваццаць, калі ласка.

      – - Гэй, ці щтё, нэ бачыш, адзін кілаграм застаўся. Бяры ўвесь.

      – - Ды я ў радзільню да сужыцельцы спяшаюся з працы, калі пабягу дадому, то спазнюся на час наведвання. Прадайце на дваццаць?! Калі ласка. Атрымаў, а я Вас потым як-небудзь выручу.

      – - Нэт!! – отрезал другі