НА ДНЕ. Гумарыстычная праўда. СтаВл Зосимов Премудрословски

апрануты ён быў стрёмно: плющевая чорная шуба ў раёне локця парвалася па швах і відаць была светла шэрая праслойка, што прыніжала яго выгляд да стану шаромыги. Яго плюшавая светлая шапка мела выгляд, паход на партызанскую. Не хапала толькі чырвонай стужкі на брылі як у партызан, але яе замянілі плямы ад сіняй фарбы. Яна гэтак жа відаць была і на пальцах яго рук і шчок, якое ён чухаў, калі фарба яшчэ мабыць не высахла. А запэцкаўся ён на напярэдадні раніцай, калі мы яго сустрэлі ля метро. Ён патлумачыў гэта тым, што ахоўнікі з метро папрасілі яго пафарбаваць фанерны бардзюр у вулічнай елкі, пастаўленай у Напярэдадні Новага года за пяцьдзесят рублёў. Але ён і пагадзіўся на гэта прадпрыемства, але пэндзлікі не знайшлося і Леха выкарыстаў шавецкую шчотку, а шчокі чухаў таму, што свярбелі, а шапку хапаўся афарбаванымі рукамі таму, што вошы заелі башку, якая складае ў дыяметры не больш за кацінай галавы і гэта не смешна. Увечары ёлку садзьмуў буран. Але Лёха быў няпросты дэбіл, а бія тэрарыстычным схільнасцямі, дакладней сказаць, калі ён прасіў на хлеб грошай, няма не так. Калі ён крычаў просячы на ўсю вуліцу грошай на хлеб, то шмат хто проста кідаліся ў бок ад яго і тады ён, щепанув пад пахай або з галавы і іншых месцаў жменьку вошай, падкідваў іх, цішком падбегшы, за каўнер ахвяры, якой аказваліся і прагныя жонкі новых рускіх і розных нацыянальнасцяў. І цішком смяяўся, праклінаючы іх на чатыры пакалення. Вось такі быў Лёха. Тады то ён і прапанаваў нам схадзіць вечарам у Мікалаеўскую царкву, размешчанай у Сянной плошчы і стригануть грошай.

      Вядома, Чурко і Віка адышлі ад прапанаванага, маўляў, пустая задума. Дзіма з'ехаў у Кукуево да бацюшкі-земляку, а Віка за бутэльку віна дамовілася з Бязухаў Косцем, які і сапраўды быў без вуха, яму яго ў Чачні адрэзалі, а забіць – не забілі, але гэта іншая гісторыя.

      Рабіў замах на марозе гарачай ежы, прыгатаванай на свежым паветры і ў цэнтры мегаполіса і, запіўшы яе спіртам, мы разышліся па справах, як пчолкі. Грошай на метро было і нам прыйшлося скакаць праз загароды. Лёха, ня багаты ростам спакойна прайшоў пад турнікетам, злёгку нагнуўшыся. Тарзан пралез пад пераносным плотам, а я, са сваімі сто трынаццаццю кілаграмамі, прайшоў праз турнікет, прыціснуўшыся ў шчыльную Пахом да якая ідзе стройнай худзенькай студенточке, дакладней да яе пругкім ягадзіцах, тым самым патрапіўшы ў прастору рухаючых прыступак і ашэсткаў. Дзяўчына ахнула пяшчотна, калі я яе падштурхнуў шчыльней сваім «шуруповёртом» папрасіў прабачэння і пабег, губляючыся ў натоўпе. Унізе ў фае метро мы сустрэліся. Дачакаўшыся электрычкі, мы ў прэсаваных ў, набіты бітком, вагон і…

      Тарзан закрычаў на ўвесь вагон нам з іншага канца:

      – - Абудзіце, калі прыедзем!!! – пролез да сядзенняў і ў нахабную па вышпурляюць сядзяць клеркаў і менеджэраў. Абмацюкаў іх і лёг спаць. Людзі моўчкі і цярпліва па абураліся. Праўда, двое маладых хацелі дыню яму падушыць, але адзін з іх праз імгненне заплюшчыў вочы і павіс прыціснуты натоўпам. Проста Тарзан некалькі гадоў семейничал ў зоне з былым тыбецкім манахам, знаўцам