НА ДНЕ. Гумарыстычная праўда. СтаВл Зосимов Премудрословски

Сам ты вырадак!! – агрызнуўся Лёха і гэтым самым выклікаў буянства Тарзана.

      – -Ты яшчэ тут? Віно купіў?

      – - А на што?! – спросил, вылупіўшы свае маленькія пацучыныя вочкі Гуманоід.

      – - На сваю дупу! Пшёл вунь, пёс смярдзючы!! – приказал Тарзан.

      – - Чё орёшь, тая?! – обиделся Лёха.

      Шчыра сказаць, калі б у мяне былі грошы, я б яму даў, але такія назіраліся толькі ў гуманоідаў. У яго заўсёды былі грошы. Толькі ён думаў, што мы не ведаем, а мы думалі, што мы ведаем, так як стаялі заўсёды ў яго за спіной.

      Выпіўшы па бутэльцы портвейна, Лёха окосел і паплёўся за намі. Выйшаўшы на прамой тратуар, мы яго ўжо не турбаваліся.

      – - Бессаромны!! – услышали мы гучны, стары голас. Павярнуліся і ўбачылі які стаяў Лёха, які проста пісаў пасярод тратуара, не звяртаючы ўвагі на мінакоў. І толькі старая бабка-цыганка зрабіла яму заўвагу. Ён адрэагаваў інакш. Выцягнуў дзяжурную Савецкую открывашку і ня схаваўшы стыдства, і нават не перастаўшы апаражняецца, схапіў яе за каўнер і замахнуўся открывашкой.

      – - Я зара табе, старая, вока выкалі.

      – - Лёха, тармазі. Ты што, дурань? – остановили мы яго.

      – - І вы з ім?! Страляць вас трэба!! – вырвавшись з касматых лапы гуманоіда, крыкнула, якая ўцякае старая.

      – - Гэта цябе страляць трэба. – і мы падхапілі за падпаху Леху і Проня метраў пяць, шпурнулі яго ў гурбу, што б астудзілі. Папаліць, мы працягнулі шлях далей.

      Разагнаўшы ля царквы цыган-жабракоў і старых, мы паставілі Леху са знятай шапкай каля ўваходу на дзядзінцы, а самі пайшлі, як яму сказалі, у храм маліцца Богу, каб больш накідалі. Ён паверыў, а мы зграшылі. Мы зайшлі ва ўнутр і, сеўшы на лаўкі заснулі. Падзейнічала цёпла.

      Колькі мы праспалі, не ведаю, але разбудзіў акуратна нас Лёха.

      – - Стася, Тарзана!

      – - Сыдзі ад мяне сатана!!

      запіска 14

      Кабачный падвал

      – -Ну што? Гэты двор пойдёт?

      – - Блін, тут басейн.

      – - Ну.., і тачкі кругам.

      – - Ты ж, Дэна базар, што тут ёсць месца?

      – - Мууу. – произнёс Дзяніс. – подождите, а?! Вон!.. Склеп!!. Я ў ім шэсць месяцаў жыў!!!

      Мы згарнулі да яго.

      Спусціўшыся праз кардон па прыступках падвальнага ганка ўніз, з лёва мы ўбачылі вушак і траціна дзверы, якая вісела на ім, па ўсёй бачнасці, уваход у склеп.

      – - адрывалі!! крыкнуў я цыгану. Той ліха тузануў ад сябе яе, дзверы і адвалілася з грукатам. Цыган ступіў ва ўнутр дзвярнога праёму.

      – - Ой-бой, ды тут гавно плавае?! – испугался цыган і, пляскаючы па вадзе, вярнуўся задам да нас.

      – - Чё такое, лунаючы? – спросил Дэна.

      – - Ды добра і тут на астраўку попьём. Святло падае з праёму і шытца няма. (Гэта значыць, мянтоў). – решил я і ўзяў бутэльку партвейну. Адкрыўшы еёё па крузе зубамі, я працягнуў таварышу. Хачу заўважыць, што толькі камуністы, мянты, вайскоўцы і бамжы маюць права па-сапраўднаму звяртацца адно да аднаго «таварыш!», Па прычыне таго, адкідаючы першых трох, бамжы адзіныя сацыяльныя пласты насельніцтва,