НА ДНЕ. Гумарыстычная праўда. СтаВл Зосимов Премудрословски

Значыць справа была так: на вечаровай праверцы, раз нарядчика не знайшлося.

      – - А хто гэта? – спросил я, які прайшоў зону завочна.

      – - Гэта зэк, які іншым вязьням працу дае, з гаспадаром зоны бухае. – пояснила мая. Харя закурыў цыгарэту і выпусціў кольцы дыму.

      – -… Усю зону перавярнулі. мае за мэту працягнуць Харя. – Нет казла гэтага і ўсё, а мароз – мінус сорак пяць. Паўночнае ззянне так і прэ з неба. Вось тады-то я і нагамі сплоховал, потым пайшла гнілая масць, мучыўся нагамі.

      – - А што, гэтага то знайшлі? – перебила мая.

      – - Аааа… Ды знайшлі.., хэ.., у душавой, у натуры, бля буду. Гэта чмо, голы перад люстэркам-трумо на сваю дупу шняга драчыў.

      – - хахахаха!!! – Заржал Я. – Что, у натуры?

      – - Чаго, чаго? – переспросила мая.

      – - Чаго, чаго?! На свой гудок (дупу) прыкалываўся. Там уся зона да гэтага часу трашчыць … – Харя залудил яшчэ кружку і Астапа панесла. – А прыкол яшчэ быў. Расказаць?

      – - Давай, давай, прыкольна! – поддержала мая.

      – - Цуд адно ў сарціры з лайна зляпіў. З усіх штуршкоў сабраў не змыць гавно і вылепіў тоўстую колбасину, падобную адзін у адзін на хрэн мужчынскі, падлогу метра вышынёй. І ўсе хадзілі, глядзелі і не разумелі, у каго ж такі шырокі анальны праход, што аж забыць не можа і монументализировал ў статую. Доўга яна там стаяла і весяліла ўсіх наведвальнікаў. Карацей, адзін там дурдом і рабіць там няма чаго. Раскажыце лепш вы, як там, у Піцеры ці ў Маскве?!

      Мы пераглянуліся і хакнулі, усміхнуўшыся.

      – - Ды што там кажа!? – произнесла мая, габарытамі цела: сто дваццаць – пяцьдзесят – сто дваццаць. – Як ўсюды: сёння пан, а заўтра прапаў.

      – - Ды ёсць прыколы і там. – перебил яе станок-вібратар, то бок, я, наліваючы чарговую кружку. – Анекдот лепш слухай. Плыве, значыць, бобёр і бервяно супраць плыні штурхае, а на суку дрэва варона дур курыць і глядзіць на цяжкія пакуты бабра. Той плыў, плыў, бачыць, варона сядзіць і жуе. «Дай, – думает, – передохну» і пытаецца ў яе: – - Што, маўляў, творыш Пэрнат? а яна: – - Я? – ухмыльнулась варона. – курю бамбук,.. Ууууу!!! … Хууууу.

      Бобёр: – - І што? Кхэ, хр.. – откашлялся бобёр ад пушчанай у яго бок дыму.

      Варона: – - прэ.., па прыколе всё.., і жыць хочацца… Аххахаха!!!

      Бобёр: – - А як-паліць-то?

      Варона: – - Ды ўцягвацца і трымай, трымай, пакуль не паляціш.. Хочаш паспрабаваць?

      Бобёр: – - А што, давай?!

      І варона вдул бабру слуп дыму, як з паравознай трубы. Бобёр праглынуў яго і затрымаў у глыбіні сваіх лёгкіх. Накаченный грызуна цела павольна пагрузілася на спіну, і ён стаў сыходзіць на дно, адпусціўшы бервяно і раскінуўшы ногі. Бабра напаўняла пачуццё цікаўнасці, калі міма яго праплывалі рыбкі і багавінне махалі яму ў дарогу, куды несла яго плынь. І як ён раней не заўважаў такога бачання і красотищи. Упершыню за ўсё сваё жыццё ён падпарадкаваўся рацэ і прыродзе.

      За паваротам у гэты ж час сядзіць на беразе гэтай ракі Бегемот і сцірае свае трусы. Бачыць, бобёр ўсплывае і выдыхае дым.

      Бегемот: –