НА ДНЕ. Гумарыстычная праўда. СтаВл Зосимов Премудрословски

і без папярэджання тыкаю хлопца ў бочину. Ён задыхаючыся падкошвацца і, спрабуючы выстаяць, чапляецца за мяне адной рукой інстынктыўна, а другі – хапаецца за печань. П'е, вось і пячонка слабенькая.

      – - Забірай свае грошы, таварыш. – говорю я лоха і адбіваюць нож у хлопца ў бок.

      – - Дзякуй!!! – благодарит мяне ён, а хлопец у сьмяротных канвульсіях губляе прытомнасць і дыхне. А мог бы дзе-небудзь працаваць і пры насіць карысць дзяржаве і людзям, але бязмежжа дэмакратычны ў краіне павярнуў яго ў звар'яцей… Вось, вазьміце ўзнагароджанне. – суёт мне купюру лох і хутка ўцякае прэч, скачучы ў свой Лексусе і зрываючыся з месца. Шкляначку гарбаты і дзве сасіскі ў цесце, падзяку за выратаванне дзясяткаў тысяч і зладзейскай Жмур. Але грошы трэба эканоміць. Так, людзей тут шмат і ўсе гуляюць. А цану – шалёныя і яшчэ растуць. Чым беднай народ у краіне, тым даражэй цэны.

      Ну што тут?! Я стаю і гляджу, як іншы хлопец даймае мінакоў. Бачу, тырчыць чал і не ў кіпіш, піва смокча, і бомж да яго. Нешта просіць, а лунаючы да яго адразу.

      – - Паважаны!!! Дапамажыце на хлеб, дайце дробязь грошай?! – глаголет загадкавы жабрак.

      – - Пайшоў вон, таварыш Хуй!! – встрял ў гутарку хлопец. – Иди крадзі, вонючка!! – обломал ён бамжа. – Надоели напэўна, бамжы?! – заулыбался хлопец. Лох звярнуў увагу на яго, агледзеў яго і прыняў зыходнае становішча, прыняўшы хлопца, за свайго ўзроўню грамадзяніна. Той працягнуў. – Только купіў півасік і толкам не попьёшь.

      – - Так. – протянул ён. – только купіў піва, адзін падыходзіць: «Дай два рубля?», зрабіў глыток, іншы: «Дапамажы з'ехаць на метро, з пастарунку толькі адпусцілі.» Няўжо, наша доблесная міліцыя адбірае асабістыя грошы? Абсурд нейкі, па тэлевізары кажуць адваротнае.

      – - Мда, так! – поддержал лунаючы лоха. І той працягнуў:

      – - Зрабіў іншы глыток: «Атрымаў, братка, зэка валацугу …", ты ўжо сёмы робіш глыток.. – подчеркнул ён.

      – - Дванаццаты. – перебил лунаючы, выкарыстоўваючы прыёмы нейралінгвістычнага праграмавання і парады Карнегі.

      – - Што? – Ці не зразумеў Лох.

      – - А ты дванаццаты…

      – - Чаму?

      – - А таму, што мы самі стаміліся ад гэтага жыцця, зіма, блытаніна ў краіне. Аж на душы шчыміць. Вось і вырашылі арганізаваць Незалежную Грамадскую Арганізацыю Бяздомных, карацей: НООБ! Ужо офіс арандуем і шматлікім дапамаглі з жыллём, з працай, з паездкай дадому, для нас жа дакументы няважныя. Гэта праца пашпартных сталоў і УФМС. Сумленнасць ў сэрцы, а не на паперы. Якой мерай меришь, той табе Бог і аддасьць…

      І лох адкрыў лопатник, а за спіной яго мянты ўжо спалілі ў гэты міг і чакаюць за барыш. Звычайна гэта піва і шаурма. А я не бянтэжуся, не ахвота спугивать мяшка, такі не часта трапляецца, але невялікі прэс сотавых купюр, падсыпаў і пажадаў росквіт, а хлопец яго… падзякаваў і хутка схаваўся…

      Фу, ад міліцыянтаў сышоў, а вось ад сваіх – не. Калі сустрэнеш, той свой, а так ідзеш і марнаваць. Вось і я апынуўся сваім і падышоў да пары.

      – С наварам,