НА ДНЕ. Гумарыстычная праўда. СтаВл Зосимов Премудрословски

мы працягнулі ў іншым месцы.

      Прайшоў тыдзень. На пятак каля метро Аляксандра-Неўскай лаўры заехаў бубонная ментовско, спыніўся подалёку ад нас і з яго выйшлі двое ахоўніка і рушылі да нас, ну ооочень павольна. Мы распівалі ў калёны гасцініцы «Масква». Перад намі ўстаў выбар: альбо дапіваць, разведзены святой вадой з Лаўры, спірт, але трапляць у рукі правасуддзя; альбо зрывацца ў розныя бакі, але не бухаць і не прыводзіць сваё стан у нармальны стан. Я і яшчэ пару таварышаў, адышлі крыху па далей па розныя бакі, рассредоточивая і рассейваючы выгляд натоўпу.

      Забралі Вялікага Сярога з падбітым вокам, ніжняя стагоддзя якога была падобная на палавую губу. І яго сабутэльнікаў. Прычынаю з'яўлялася, як потым выявілася: вынас трупа з склепа, дзе мы раней паспрабавалі бухнуть. Труп, аказваецца пасля нашага сыходу, у сваю чаргу, зрабіўшы тыднёвы паўкруг, прыстаў да прац цеплатрасы дыяметрам у дзвесце міліметраў кожная, жорсткай парнай звязку і абкручанай мешкавінай, і шкловалакном…

      Малады не мясцовы студэнт, выгнаны на напярэдадні за п'янку з студэнцкай інтэрнаце, пралез у глыб падвала па, кінутай кімсьці, дошцы і памачыўшы ногі і заскочыў на трубу, і хваля захвалявалася. Хлопец, не абвыкшы да падлогі змрочнаму святла, ён п'яны заваліўся бокам на цеплацэнтралях і захроп. Побач плавае труп, рынуўся і падплыў ў шчыльную. Крануўшы пацанячьего хвасца, носам. Труп замер. Раніцай тоўсты прамень святла нават не перашкаджаў адпачываць хлопцу. Той даганяў упушчаныя суткі бессані.

      – - Тут? – проорал Вялікі Сярожа.

      – - Так. – ответил палкоўнік міліцыю – Фууу!!, А смурод ж якое?!

      Каманда па выманні трупаў з падвалаў у колькасці траіх пахмелля бамжоў знікла ў дзвярным праёме. Мянты закурылі і сталі абмяркоўваць свае жыццёвыя праблемы. Труповозка пад'ехала пазней і яе члены падышлі да мянтам. А брыгада, апрануўшы балотныя боты, павольна ў рэспіратарах прабіралася ў глыб падвала, асвятляючы свой шлях на лобнымі ліхтарамі. Троіца разышлася па баках для лепшага пошуку.

      – - Па!! Знайшоў, бацвінне подь сюды!! – проорал Вялікі. Іншыя накіраваліся ў тэмпе да яго. – Оооо?! Ды тут яшчэ адзін труп.

      – - Серьёзно? – спросили з вуліцы.

      – - Так, але ён прачнуўся.

      – - Хто?

      – - Другі труп, пацан трупа ў башку піхаў.

      – - Ня піхаў?! – прошипел сухім горлам, студэнт.

      – - Ды што ты трёшь? – наехал Вялікі. – Я сам бачыў, як ты шырынку Зашпільваюцца.

      – - Я думаў, яна жывая?! – пацан разгубіўся.

      – - Што?? – взорвался Полкан. – А ну цягні гэтага некрофила сюда!!

      – - Можа рожу яму па камячыць? – предложил другі бомж.

      – - А можа гэта ён труп замачыў? І трахнуў?! – предположил трэці і схапіў пацана за каўнер. – Ідзі, педафіл!!

      – - Ня педафіл і ня некрофил. – поправил палкоўнік і пачухаў шыю сваю.

      Пацан ж адказаў:

      – - Менты – гэта не прафесія, а стан душы. А бамжы іх стан.

      – - Разумны? – покосился палкоўнік. – поедешь з намі, як падазраваны ў забойстве і будзеш сядзець, пакуль не скончыцца следства. У машыну