НА ДНЕ. Гумарыстычная праўда. СтаВл Зосимов Премудрословски

Лена! Леночка! – позвал ён маладую практыкантку, мясцовага медыцынскага вучылішча., з прозвішчам Дзьмухавец.

      Дзьмухавец Лена, падціснуўшы попку і какетліва ёю боўтаючы па баках, припёрлась да доктара.

      – - Так, Пуцін Дональд Трамп. Я гатовая…

      – - І чаму ў цябе імя Дзьмухавец?

      – - А гэта, хіхіхі. – прикрыла далонькай свой доўгі носік рудая швабра, якая расплочвалася на заліках толькі сабой, але з выгляду была нявінніца. – па тыпу мяне ў капусце знайшлі і я рада.

      Доктар агледзеў яе, ім яшчэ не заўжды, пакамечаны стройную постаць і, пашырыўшы вочы, глыбока ўдыхнуў водар духаў, бразгочучы Ноздрева вейкамі.

      – - Ух, краля, выйдзеш у прыёмны супакой, спытаеш спадара Іванова. Скажаш яму, калі ён адгукнецца, што роды прайшлі ў нармальным штатным рэжыме, але ў сувязі з мутацыяй, гены не сышліся, і дзіця чорны нарадзіўся. Зразумела?

      – - Так, спадар-таварыш Пуцін Дональд Трамп. – і медсястра горда знікла ў дзвярным праёме. Выходзіць, у прыёмны супакой і кажа:

      – - Добры дзень, а хто спадар Васіль Іваноў?

      Той ўстае і адказвае гучна:

      – - Я!!!!

      Яна агледзела яго з ног да галавы, задраўшы шыю да мяжы, яго масіўныя мышцы, асабліва ў раёне плячэй і шыі і спалохаўшыся раскрыла вочы, рот і ноздры ад страху. Пасля падалася назад таму і вярнулася счырванелая да доктара.

      – - Я, спадар-таварыш Пуцін Дональд Трамп, баюся. Ён такі вялікі, моцны і тупой. – І зарыдала горкімі слязьмі. Доктар узяў падол свайго халата і выцер ёй вочы, размазваючы густыя киселеобразные слёзы ёй па твары, падобна таму, як прыбіральшчыца выцірае з акна падгадаваную пыл. Пацвярджэннем гэтаму ён яшчэ і дыхнёт ёй у шчотку, адагнаў мух і паспрабаваў працягнуць тарку, але Леночка отпихнувшись ўцякла ў працэдурныя і, зачыніўшыся знутры, задрамала на кушэтцы. Калі б у калідоры ня былі чуваць яе свінячаму храп, то мясцовыя таварышы хворыя зламалі б дзвярны замак, ім хацелася мыцца.

      Цела Іванова рэзка вылучалася сярод чаканых, тым больш калі ўлічыць тое, што ён быў там адзін, не лічачы старога пацука, якая пад суседнім крэслам грызла кут лінолеўма, сціпла чмякаючы. Доктар, жахнуўшыся аб'ёмаў чаканага, замітусіўся. Падумаў, што незнарок яшчэ патрапіць пад гарачую руку і пнув пацука па рожы, выбег прэч з прыёмнага пакою.

      – - Што рабіць, што рабіць? – Бормотал ён пад нос і накіроўваўся да сябе ў кабінет. – Во!!! – осенило яго, і ён падняўшы тэлефонную трубу з-за пазухі, набраў нумар збаўчага тэлефона. – Оле, оле… Меркель?.. Гэта я, Пуцін Дональд Трамп. Слухай калега, у цябе ёсць які-небудзь пацыент на цяпер?

      Тэрэза Меркель Мэй, быў яго аднакурснікі і працаваў у мясцовым медыцынскім выцвярэзніку.

      – - Ёсць.., а што? – спросил Тэрэза Меркель Мэй,

      – - Прыйшлі яго да мяне для аб'явы родаў сваяку. Потым разлічуся.

      Я ў гэты час адсыпаўся на жорсткай ложка і рыхтаваўся на выхад. Чесно сказаць я цьмяна памятаў, як мяне даставілі ў медвыцвярэзнік, але ўжо будаваў планы на пахмелле. Праз дваццаць хвілін я даставяць пад канвоем у радзільню, сам таго не ведаючы. Сам я выглядаў схуднелым з нараджэння, па сумяшчальніцтве –