НА ДНЕ. Гумарыстычная праўда. СтаВл Зосимов Премудрословски

што ўзмацняла боль. Сяброўка ўстала, оперевшись аб мой патыліцу і адпіхнулі, дарагім туфляў, мой нос, прайшла далей да выхаду з двара. Я споўз па прыступках на ногі і попёр за яе гуляцьмуць ягадзіцамі ў краму за гарэлкай.

      – - А закіс? – спросил я, выпіўшы глыток з набытай бутэлькі спіртнога.

      – - А ў яго бабка Нюрка, яго маці столькі Марыны і соліць, што на роту хопіць закусіць.

      Атаварыцца, мы накіраваліся да мясцовага аўтарытэту, сваяку, нядаўна незаняты з месцаў пазбаўлення харчовай свабоды і перамяшчэння. Хата ў яго была, як у многіх, пакрывілася. Мы, сагнуўшыся ў паясніцы, прайшлі ў веранду і ня разгінаючыся ўвайшлі ў хату. За сталом сядзеў па пояс, распрануты, увесь у наколках, худы мужык па мянушцы Харя. З цягліц на яго целе былі відаць толькі косткі.

      – - Здорава Харя. – поприветствовала мая гаспадара не разгінаючыся. Столь мабыць пабудаваны быў для хобітаў і карлікаў.

      – - Здароў, калі не жартуеш. – ответил гугнява бяззубым тэмбрам, былы зэка. Я не разгінаючыся гэтак жа, як і мая сяброўка, стаяў у дзвярах і чакаў запрашэння. – садитесь, раз прыйшлі.

      – - вадзяры будзеш? – спросила мая.

      – - А што, ёсць? – спросил Харя.

      – - Канешне, які базар, вось. – радостно адказала мая і паставіла на стол літровую бутэльку гарэлкі.

      – - Ну, давай налівай. – взял бурбалка зэк і раздрукаваць наліў сабе ў кубак. – проходите, сядайце, госці дарагія, будзьце як дома. – предложил ён і залудил з горла, а пасля запіў з гурткі. – Хааа!!! – выдохнул ён і пашырыў вочы. – Только у мяне, як маці пахавалі, з закускі, шарам пакаці, ні храна няма. Толька ікра чорная. Яна ў мяне ўжо ў горле тырчыць. Хочаце, лезьце ў склеп.

      – - дыятэзе, кажаш? – пояснил я.

      – - Што?? – спросил Харя. – хто гэта?

      – - Гэта мой фраер, правільны і ня судзімы. – пояснила мая.

      – - А ты што за цуд? – так жа дзёрзка спытаў я зэка.

      – - Ціха, ціха пацаны ня казыраць. – успокоила мая і прадставіла гаспадара мне халупы. – Гэта мой родны дзядзька з дваццацігадовай адседкі.

      – - У дваццаць пяць гадовай … – поправил Харя. – Ну че, лезь малады ў склеп?! Не будзеш бо бабу сваю пасылаць?

      – -А што? магу ія слазать. – предложила мая.

      – - Ваша справа. прашыпеў Харя і наліў сабе яшчэ гарэлкі. – Кружек больш няма. – і падсунуў яе да мяне.

      – - Сядзі, мілая, я слазаю, а ты ноччу адпрацуеш.

      – - Лады. – ответила мая.

      Я залез у пад полье, запаліў запалку і ачмурэў; на паліцах стаяла штук трыццаць трох літровых слоікаў кансерваванай чорнай ікры. Я дастаў дзве банкі.

      Толькі мы апрыходаванай падлогу літра з адной гурткі, па чарзе, быццам чэфір, як у хату ўвайшлі два ўчастковых міліцыянты.

      – - Ну што, Харя? – наехали яны. – Ці не паспеў адкінуцца і ўжо дзіка ў купчыхі спёр? Давай, збірайся, паедзеш з намі.

      – - Навошта? – спросила мая.

      – - Даваць прызнальныя паказанні. Ты з ім хочаш, Васіліса? – предложил тоўсты і дробны мент.

      – - У прынцыпе, можаш замест