НА ДНЕ. Гумарыстычная праўда. СтаВл Зосимов Премудрословски

Дубіна, ты куды страляеш?! – вырывая аўтамат, усміхнуўся старшына.

      – - Ды чё, аддача ж? – отмазался яфрэйтар.

      – - Ты чё гоніш? Як гэта, спачатку аддача, а потым залп? прыцэліўся старшына і «Пух!». Куля-дура, праляцеўшы над бараном і накіраваўшыся ў луг, ўвязалася за зайцам. Той небарака і мае права, і налева, то пригнётся і падскочыць, а куля, як бзык-зануда: то праляціць, то вернецца; то прыме, то промажет. Так і забраў касога ў лес.

      – - Эх!! – произнёс напружана, які назіраў за зайцам, старшына і стукнуўшы аўтаматам аб земь, апусцiў галаву. – Гэта чача. Нездарма абазвалі абрэка.

      – - Так, сапраўды, чача пакос. – поддержал яфрэйтар.

      – - Не адчайвайцеся спадары таварышы аднапалчане. – утешил я, радавы, не памятаю якіх войскаў РФ, узяў аўтамат, адкруціў глушыцель, прыме, ды як дам залп на ўсю акругу, ды яшчэ і не метясь, а так з пояса і ў барана, які стаяў да нас задам, адваліліся насеньне вытворныя органы, гэта значыць па-руску – яйкі. Баран падскочыў метраў на тры ў верх, жорстка прызямліўся, інтэнсіўна апаражніўся, як кулямёт, закрычаў, як наш камбат бацька, няма, айчым камбат і, з агітаваць усё любо наспяванні чараду вярблюдаў, уцёк за вяршыню гары. Бавоўна ад стрэлу ўжо знаходзіўся на вяршыні і справакаваў скаланаючы масіўныя висячки снегу, што прывяло да адукацыі лавін, якая добраахвотна спаўзла па той бок скалы, зачапіўшы траціну які бег статка і восем жоўтых кішлакоў. Былі ахвяры не толькі сярод людзей, але і сярод мясцовых жыхароў. Мы змянілі зь левага пазіцыю на сталовую і ня, выдаючы адзін аднаго, хадзілі, быццам ні ў чым не бывала.

      Абед няўдалага дня!!

      Пасля абрызглы трапезы, мы зноў працягнулі заслужаны адпачынак мясцовага маштабу, дадзенага нам самім айчымам у званні палкоўніка. Злавіўшы Духа, сяржант загадаў яму залезці на высокую скалу з выступам, з якой відаць быў увесь стары кішлак, які застаўся ў баку ад праходжання лавіны. А дакладней яго Чайхана, дзе суткамі праседжвалі мясцовыя бамжы. Яго задача заключалася ў разгоне наведвальнікаў з дапамогай аўтаматычнай чарзе па саламянай даху мясцовага кафэ, які прымыкае да гандлёвай частцы гэтага гэтак зручнага установы.

      Стары Гіві павольна, мыліцах набліжаўся да піўнушку. Яму памахаў які заўважыў сусед і паклікаў яго гасцінна за свой столік. Стары Гіві не звярнуў, як буд-то ўвага і, адкруціўшы задраны нос, сеў за свабодны столік. Да яго ў припрыжку падляцеў тоўсты афіцыянт сярэдніх гадоў.

      – - І щтё, отэц, вах вах, здароўе як?

      – - Што сляпы, щтё Ці, нэ бачыш я жывы!!

      – - Што прыйшоў?

      – - Пожрать. Дзядзька. – прорычал дзед. – Даа?!

      Тоўсты афіцыянт сярэдніх гадоў паглядзеў на старога Гіві прыўзняў бровы ўверх.

      – - Дай мнэ шашлык, дааа?! З такой, з здаровы мяса, здаровы баран які быў. Чыстай нажом адрэзаны… Здаровы шашлык. – выпучив левае вока, а прыжмурыўшы правы, прыўзняў мезенец Гіві.

      афіцыянт паляцеў. І тут пачаўся абстрэл даху. Ўсе, хто быў наведвальнікі і кафешники разьбегліся хто куды. Стары Гіві адзін настойліва чакаў заказ. Шальная куля трапіла ў папаху і скінула яе на земь. Гіві