Änfach frei laafe geloss. Josef Peil

Читать онлайн.
Название Änfach frei laafe geloss
Автор произведения Josef Peil
Жанр Контркультура
Серия
Издательство Контркультура
Год выпуска 0
isbn 9783898018999



Скачать книгу

Rosekranz vun domols, mit ehrem immer gleiche Singsang, de awer doch so beruhichend sin konnt. Nou trifft mer en nou Litanei uff die Ohre, en endlos Wummere, wo mich kribbelich micht. Misse Fuchs, Reh unn wille Säi eigentlich nitt schlofe?; schießt’s mer dorch de Kopp. Gut dass das Wummere bis ans Kapellche nitt reicht. Je nächster ich komme, desto deitlicher weerd de alte Singsang. Dene gitt’s also noch, unn Kapellche, Kanzel unn Muttergottesfigur siehn aus, als wäre se grad erst uffgebaut wor. Wäre nitt die noue Sitzbänk, könnt ma werklich mäne, die Zeit wär stehn geblieb. En Heerd Leit is do, warte uff die Prozession, wo ma vun unne schun komme hört. Alles noch wie domols. Alles? Eich erkenne Gesichter aus de Jugendzeit, Gesichter, dene eich es Alter aansiehn, e paar nicke mer zu, hom-mich erkannt. For ze schwetze is awer kä Zeit, de Rosekranz is im Gang, do derf ma nitt störe. Hinnenoh e paar Moh: »Bist de’s? Dou musst doch aach schun in Rente sinn. – Unn, wäßt de noch, awer mer müsse häm, bis uff en anner Moh.«

      Unn dann war ich wiere allän, zu Fuß is kä Mensch meh gang. Es war Mitte Sumer, vor’m Dunkelwere braucht ich kä Ängscht ze honn. Wie gere härr ich de Pastorepaad for de Rückweech genomm, wie uff de anner Seit is aach hie de Ingang noch gut ze siehn. Wie ruhich wär’s do wor, unn ich hätt Zeit gehatt, de Gang ze genieße. So awer honn ich mich ertappt, dass ich immer flotter gang sin, je nächster eich dem Wummere kam, unn wie gut das gedon hot, wie mer das nimmee uff de Ohre gelehn hot. Awer do war ich schun wiere nächst beim Doref unn domit zurück im Weile.

      Als Kind hätt ich vielleicht das Wummere vun de Windriere mit Rosekranz unn Litanei iewertönt. Awer aach do draan konnt ich mich nie gewiehne, honn ich mit der Kinnerzeit hinner mer geloss. Eich sinn froh, dass ich de Weech gemach honn. Eich wusst jo, dass de Pastorepaad kä gangbarer Weech meh is, awer das musst ich selwer siehn. Unn eich wäß, dass mer de Schotterweech kä Ersatz sin kann. Das musst ich selwer siehn unn dorum sin eich froh, dass ich de Weech gemach honn. Weile kann ich’s gut sin unn hinner mer losse.

      Fassonschnitt

      Eich honn uff em Frisierstuhl gehuckt. Newedraan de anner war frei. Vor mer honn bunte Zeirunge gelehn, awer was die Feerschte vor Wehwehcher honn, war mer dann doch nitt so arich interessant. Was kam-ma suns noch mache, wem-ma beim Hoorschneirer wart unn suns is kä Menscheseel do. Die Mästersch war in der anner Eck mit eme Fraamensch beschäfticht, hot nor em Lehrmädche Order genn, es soll mer schun emoh Kraach unn Umhang aantun. Viel Luste ze schwetze harre eich unn aach das Mädche nitt.

      Hucke unn warte, hucke unn warte. Vun der Deck kam Musik runner. »So en Gedudel«, daacht ich. Am beste, e bisje lunzele, Aue zu unn Ohre zu. Es hot funktioneert.

      Uff ämoh kam aus dem Radio in der Eck en Lied, das honn ich kannt, das war en Schlager zu meiner Kinnerzeit. Wie eich en klä Kerlche war, is mei Vadder sunndaachs Nummedaachs mit mer ins anner Doref bei de Hoorschneirer gang. Das war de Ernst, en alter Junggesell, de hot de Mannsleit sunndaachs Nummedaachs for 50 Penning die Hoor geschniet. Mondaachs is er dann als bei Fraaleit ins Haus unn hot dene mit de Brennscheer Locke gemach.

      Wie mer aankame, war die Stuh schun gestoppte voll, do honn se aach noch im Hausgang gestann. Das schönste war die Musik. De Ernst hatt immer die noue Schallplatte. Do ware jo nor zwei Liere druf, uff jeder Seit äns. De Ernst hatt awer aach schun en Zehn-Platte-Wechsler. De hot automatisch zehn Platte hinnernanner gespielt, das hot en gut haleb Stunn gedauert, dann hot es Heinzje de Stapel rum gedreht, unn währenddem die anner Seit gelaaf is, hot de Heinz de nächste Stapel Platte ausgesucht. Hout tät mer’n DJ häße, nor honn domols die Kerl dem Heinzje aach gesaht, was er for Platte uff-lehe sollt. Do hot’s so ebbes wie en Hitparade genn. So is die Zeit rumgang, unn irgendwann is ma draankomm. Dann war paar Wuche Ruh, bis die Hoor wiere lang genuch for die Scheer ware. Dann sim-mer als wiere bei de Ernst. Unn es Heinzje war aach wiere do, de war nämlich immer do. De is jo aach nor for die Musik komm, hot jo en Hoorschneirer gar nitt gebraucht. De hatt en Pläät.«

      De kam wehe de Musik unn wehe de Gesellschaft. In de Weertschafte honn domols die Musikboxe gestann, unn die honn nor gespielt, wem-ma Geld nin geschmiss hot. De Ernst hatt die selwe Platte wie in de Musikbox ware. Beim Ernst war’s billicher.

      Mei Händie hot sich gemeldt. »Wo bleibst dou? De hast doch nor 10 Eier hule solle!«

      »Beim Friseur sin ich.« Eigentlich war ich uff em Weech ins Geschäft in de Friseurlare nor nin gang for mer en Termin genn ze losse, weil ich das immer noch nitt so gere per Telefon mache. Awer do honn ich Beschäd krieht, en Kunne hätt grad abgesaht, eich könnt mich schun emoh hucke, käm gleich draan.

      Dass ich hout vun praktisch iewerall aanrufe unn ausmache kann, wann ich draan komme, dass ma sich nimmee die Bään in de Bauch stehn muss, das is schun bequem, unn dass ich kaum noch ze warte honn aach. Awer dass ich so gut wie kä Leit meh treffe lo, dass beim Warte nimmee verziehlt unn als emoh gesung weerd, irgendwie will mer das nitt gefalle.

      Indem hatt aach es Warte en Enn. »Wie soll ich heute schneiden?«, die Froh kam jedesmoh, unn wie immer mei Antwoort: »Wie immer, en halwe Meter keerzer. Wenn ich en anner Fasson honn will, sahn ich’s.« Unn dann hom-mer iewer’s Were, Orlaab unn annere Leit geschwetzt. Wie se fertich war, hot mer die Fraa meine Hinnerkopp im Spiehel gezeiht, ob’s mer so reecht wär. Ei jo, warum dann nitt. Wem-mer die Hoor nitt ins Gnick sperre, is es gut. Unn das merk ich aach ohne Spiehel.

      Beim Ernst hatt kä Spiehel an de Wand gehonk unn en Handspiehel is aach nitt gebraucht wor. War aach gar nitt näärisch, Hoorschneire war ganz änfach: vun unne aus em Gnick grad nuff, alles noh der seleb Fasson. – No ja, is jo hout aach nimmee ze mache, for 50 Penning Hoor schneire. Unn is jo aach wohr, sunndaachs nummedaachs hot mer hout doch ebbes anneres ze tun als wie stunnelang beim Friseur ze warte. Moh ganz abgesiehn dovun, dass dem Ernst das hout jo ganz verbot wär. Die Zeite ännere sich. Mach ebbes draan.

      Nor, wenn’s aach schun Johrzehnte her is, en fein Kerlche sin eich doch immer noch, gelle?«

      Zwei Punkte im Lann

      De äne springt mer gleich ins Au. Fahr ich aus dem Nohberdorf häm, is er nitt ze iewersiehn, so hoch unn brät, wie er vun uus aus aussieht. Ich fahre druf zu, unn ich wäß, där ich weirer fahre, es wäre noch 70 Kilometer uff de Stroß, richtaus noh Norde sinn’s nitt so viel, awer do leit die Musel dezwische. Richtaus druf zu fahre, das geht nitt.

      Umgekehrt, wenn ich uff em Rückwech aus em Nierelann uff de Autobahn do langst fahre, wäß ich, wie weit ich noch bis häm honn und gucke moh korz noh de Seit noh dem Berg, ob er’s aach werklich is. Weil, vun nächst is er nitt so leicht ze kenne wie von weirem.

      Was hinner’m Berg leit, wäß ich aach: de Laacher See, unn ich stelle mer vor, wie vor e paar tausend Johr vun meiner Stell aus jemand mit zugeguckt hätt, wie’s do gerummst hot. Bis bei uus is das Zeich gefloh. So nächst is das, so nächst sieht de Hubbe aus, wenn ich druf zu fahre, als könnt’ ich en gleich greife. Awer er is doch wiere so weit fort, dass er mer ins Au springt. Unn wie oft fällt mer dann in, do mächt ich moh wiere hien. Es gitt viel schöne Platze uff de Welt, wo ich moh gere hien mächt. »… und wie die Welt so weit«, das honn ich immer gere gesung unn aach so gemänt.

      An dem zwote Punkt fahr’ ich langst. In äner Kehr leit die Galjehöh sogar riecht vor mer in äner Flucht mit dem Laacher See. Die Galjehöh, wo ehre Name vun känem schöne Instrument hot. Zwo Skelette honn se noch gefunn, wie se mitte der zwanziger Johr de Sportplatz do uhe gebaut honn. Es hatt tatsächlich Tore (Tote) do genn. Tät mer hout noch emoh grawe, tät mer die alte Postelöcher vun de Fußballtore finne, die vun dem Galje wahrscheins nimmee. Vielleicht hot’s die nie genn. Am höchste Punkt vun de Galjehöh steht en Eich. Vielleicht war die de Galjebaam. Wie alt se is, wisse mer nitt, paar hunnert Johr bestimmt. Das is aach kaum noch ze sahn, vum Stamm es merste is vum Blitz verbrannt, nor noch uff äner Seit is en gut Stick Rinn do unn so wenig Stammholz, dass mer mänt, es nächste Lüftche muss de Baam doch umblose. Unn doch stehr-er unn steht unn werd jed Johr grien. Wibke hot im Wald die stärkste Bääm geworef, dem Eichebaam konnt de Storem nix tun.

      Eich wäß, dass de Baam do is. Nor guck ich vun de Stroß aus nitt hien, eich müsst de Blick noh de Seit wenne. Unn das tun ich im Auto die wenigst Zeit, muss doch uff die Stroß gucke.

      Zwei Punkte im Lann,