Änfach frei laafe geloss. Josef Peil

Читать онлайн.
Название Änfach frei laafe geloss
Автор произведения Josef Peil
Жанр Контркультура
Серия
Издательство Контркультура
Год выпуска 0
isbn 9783898018999



Скачать книгу

kann @. Zesamme: Eich kann Pl@tt. Meine Computer kann nor @. – Sin eich also doch noch e bisje schlauer.

      Do fillt mer in: Schwobe mache im Fernseh Werbung, se könnte alles – außer hochdeutsch. Se wolle domit sahn, was for schlaue Leut se doch wäre. Awer verstehn dene ehr Computer dann aach schwäbisch? Meiner jedenfalls kann das nitt. Unn das leit bestimmt nitt do draan, dass eich dene uff em Hunsrück kaaft honn. Meine Computer is kä Schwob unn is kä Hunsrücker.

      Awer das müsst doch ze mache sin, dass eich dem aach noch beibrenge, dass er ganz stolz schreiwe kann, wenn eich’s em sahn: »Eich sinn en Hunsrücker« unn »Eich kann Pl@tt«.

      Dann kann eich mer aach Werbung im Fernseh vorstelle, so ähnlich wie die Schwobe, awer am wichtigste Punkt ganz anners: Mer sinn Hunsrücker, mer könne alles, hochdeutsch sowieso, das kann doch jeder. Was awer nitt jeder kann: Mer könne aach Pl@tt.

      Bildung uff Platt

      Es hatt in de Zeirung gestann, en Architekt hatt uff die Wand vun eme Kinnergarde schön groß »Kinnergade« schreiwe geloss. Unn do driewer harre sich Leit so uffgereht, dass se en böse Brief an die Ministerin geschrieb honn.

      Eich honn do druf noch emoh en Leserbrief geschrieb, uff Hochdeutsch, dass die Wissenschaft hout sogar säht, Platt is iewerhaupt gut for die Bildung.

      Daachs druf siehn eich meine Name groß in de Zeirung. Do steht uff Platt: Guckt ouch dene aan, was de so schön hochdeitsch kann. De is sogar Schullehre wor, unn dobei horr-er doch so viel Platt geschwetzt unn sogar geschrieb.

      Nor wäß ich nitt so ganz genau, wie das gemänt is: Sin eich nou Schullehre wor, weil ich Platt geschwetzt honn? Ore sin ich das wor, obwuhl ich Platt geschwetzt honn?

      Wenn’s das erste war, kann ich jo vun Glück sahn. Awer eich kenne Leit, die sinn aach Schullehre unn könne iewerhaupt kä Platt.

      Wenn’s das zwote war, kann ich mich ärjere: Was hätt aus mer were könne, wenn eich das Platt sin geloss hätt? Awer eich kenne aach Leit, die sinn Dokter unn sogar Professor – unn schwetze Platt.

      Eich wäß noch, wie ich in junge Johre als schepp aangeguckt wor sin, wenn ich in Geschäfte in de Stadt uff Platt gesaht honn, was ich wollt. Unn dass ich im Uffsatz die Wörter »bei« unn »auf« als dick rot aangestrich krieht honn als Ausdrucksfehler. Das erste honn eich weirer gemach, obwuhl se mich schepp aangeguckt honn. Unn das mit de falsche Wörter konnt ich ännere.

      Hot meich das nou uffgehall ore flotter gemach? Also, Nohtäl honn ich schun gemerikt. Es hot Leit genn, die mich for en Dumme gehall unn mer nix zugetraut honn. Wie oft honn ich ze höre krieht: Wie, das kannst dou? Härr ich nitt gemänt.

      Wenn ich Vortäl suche, brauch ich doch en Weil. Es fillt mer nor in: wie ich französisch geler’t honn, honn ich gemerikt, dass ich en Heerd Wörter schun kannt honn. Unn mei Platt hileft mer aach, wenn ich moh weirer fort fahre, die Leit do ze verstehn, wenn se ehr Sprooch schwetze.

      Eich besinne mich uff en Besuch vun Verwandte aus em Nierelann. Die harre en Fliecher mitbraacht unn honn domit uff use Wies gespielt. Ob eich aach emoh de Fliecher schmeiße derf, honn eich gefroht unn ze höre krieht: Du? Nee! Du kannst ja noch nitt emal richtich reden, dat is ene Fliejer.« – Also, vun dene is käner Schullehre wor.

      Wo ich moh draan sin, fillt mir noch allerhand in unn eich bräicht nimmee fertig ze were mit Verziehle. Awer eigentlich will ich gar nitt wisse, was aus mer wor wär, hätt eich käh Platt geler’t.

      Nor äns wäß ich bestimmt: Die Geschicht lo hätt eich dann nitt schreiwe könne.

      In junge Johre

      In junge Johre

      honn eich gemänt,

      eich könnt,

      eich müsst,

      eich wollt

      ebbes verännere.

      Hout mäne eich,

      eich honn das geschafft.

      -

      Eich honn mich verännert.

      Ma soll

      Ma soll

      jo änfach

      nitt vorwärts gehn

      unn rickwärts gucke.

      Schun plotzt ma sich die Nas

      ore

      rasselt mit jemand zesamme.

      Awer,

      marscheere eich nor noh vore

      unn gucke nitt zerick,

      were eich

      mich moh schwer umgucke.

      Dann kann eich mer

      de Buckel nitt sauer halle.

      Gucke eich nor zerick,

      komme eich

      nimmee vorwärts.

      Am beste weerd sin,

      eich gehn richt fort

      unn gucke mich

      vorsichtshalwer um.

      Fortschritt

      In de Geschiecht lo spiele mit

      de Peter, de Pitter unn de Pit

      De Pit konnt reime unn hot Fassenachtsvorträäch geschrieb, wo de Pere dann vorgetrahn hot.

      De Pitter hatt en Au uff die Leit, was die so gemach honn unn was dene so passeert is. Er hot gere gelacht, am liebste iewer annere Leit. Unn er hot dem Pit gesaht, iewer wene unn was er schreiwe soll.

      De Peter hot gere vun sich gesaht, er wär vun Natur aus faul. Do driewer honn dann Leit gelacht, weil se jo doch gesiehn honn, wie de Peter schaffe konnt. Manichmoh honn se awer aach de Kopp geschierelt: Uff was for Idee de kimmt.

      Mit äner is er dem Pitter besonners uffgefall. Dem Peter seine Hup war geteert, unn domols hot samsdaachs de Hup gekehrt were müsse, ob Dreck do war ore nitt. Vun alters her war das so gewes: Samsdaachs nummedaachs weerd gekehrt unn samsdaachs omends gebaad.

      Nou war newer’m Peter seinem Hup en Bitz. Die Keersche, Quetsche unn Beere honn die Besitzer selwer ge-ernt, unn mit de Holzäppel konnt käner ebbes aanfänge. De Peter hatt gar nix vun de Bitz. Das häßt, im Herebst harr-er schun ebbes. Es Laab, unn das nitt so wenich.

      Do war aach samsdaachs Kehre bei weirem nitt genuch. Unn wer schun emoh versucht hot, Laab mit dem Besem ze kehre, kann wohl nohfühle, dass dem Peter das nitt de allergrößte Spaß gemach hot. Beson­ners lustich is es wor, wenn aach noch die Luft gang is, die hot dem Peter es Laab schön uff en Haaf vor die Hausdeer geblos, do awer kräftich gedrinnelt unn dann wiere iewer de ganze Hup vertält. Unn harr-er dann trotzdem de Hup sauer krieht, spätestens de nächste Daach hot’s wiere ganz genau so ausgesiehn.

      Wer will’s dem Peter verdenke, dass er do noh Miehlichkäte geguckt hot. Die Bääm abmache wär ä Miehlichkät gewes. Awer aach wenn se sein gewes wäre, de Peter hätt se stehn geloss. Nou war de Peter äner, wo so manche Handwerker arm gemach hot. Er hot immer de-erst emoh geguckt, ob er nitt passend Weerkzeich findt, dass er’s selwer mache könnt, eh’b er äner komme geloss hot. »Wenn ich Werkzeich honn, kann ich mache«, horr-er immer gesaht, wenn sei Fraa geschennt hot: »For was brauchst de dann das schun wiere?«

      Änes Daachs harr-er gefunn, was er for das Laab gebrauche konnt: en Staubsauger for die Bosselstuh. Ganz praktisch mit eme lange Schlauch unn uff Rolle. Domit konnt er es Laab beim Fliehe in der Luft erwische. Ruckzuck war de Hup gekehrt. »De hot se doch nitt all, wenn er fertich is, lehr-er aach noch Teppichborem uff de Hup«, hot de Pitter räsoneert, unn de Pit hot sich das for die nächst Büttered noteert. De Pere wusst, wie er betone musst, dass die Leit ganz genau wusste, an wieler Stell se lache musste. »Der Peter saugt seinen Hof so fein, doch die Steine, die wollen nicht rein.« Se honn sich krumm unn schibbelich gelacht.

      De