Änfach frei laafe geloss. Josef Peil

Читать онлайн.
Название Änfach frei laafe geloss
Автор произведения Josef Peil
Жанр Контркультура
Серия
Издательство Контркультура
Год выпуска 0
isbn 9783898018999



Скачать книгу

suns beim Bossele gut ze brauche.

      In de nächst Fassenacht war das Laab sauge schun kä Witz meh wert.

      Es hot e paar Johr gedauert, uff ämoh hot’s extra Laubsauger genn, wo nitt nor sauge, nä, aach blose konnte. »Häst de das als Patent aangemeldt«, hot die Fraa gemänt, »was könnst de weile Geld mache.« Ruckzuck war das More unn se harre all äne.

      Ja, unn de Pitter? De lacht seitdem die Leit aus, wo es Laab mit dem Reche scherre. »Lumpekrämer, honn noch nitt emoh Geld for en Laabsauger.« Nor de Pit schreibt kä Fassenachtsvorträäch meh, seitdem se de Pere selwer moh ausgelacht harre.

      So honn sich die Zeite geännert. Fortschritt is doch, wenn sich ebbes ännert. Gelle?!

      De Mensch is von Natur aus faul

      Das war im Paradies schun so: Die Geschicht mit dem Abbel konnt nor deswehe passeere, weil se gemänt honn, se könnte’s noch besser kriehe, wie se’s schun harre.

      So newebei: Warum hot die Schlang die Eva angeschwetzt, se soll de Abbel hule? Ganz änfach: De Adam hätt sich wahrscheins nor unner de Baam gelaacht unn gewart, bis em de Abbel vun selwer ins Maul fillt. Die Eva konnt so lang nitt warte, unn das wusst die Schlang.

      Unn dodorch wiere komme mer druf, dass Mannsleit unn Fraleit vun Natur aus uff unnerschiedlich Art unn Weis faul sinn. Awer do driewer müsse mer noch emoh extra schwetze. Das is en Thema for seich.

      Jedenfalls, mer wisse jo, dass die Geschicht langst gang is. Se musste aus em Paradies raus unn vun do aan schaffe. Awer was honn se gleich angefang? Ganz änfach: For sich schaffe losse.

      Se honn de Speer erfunn, weil das leichter war als wie dem Vieh noh ze laafe. Se honn es Rad erfunn, weil’s dann leichter war, noh de Jagd es Gescherr häm ze brenge.

      Unn dann honn se Vieh vor Plug unn Wahn gespannt, weil se zu faul ware, selwer ze ziehe.

      Mer könnte awei en endlos lang List mache, was Mensche alles angestallt honn, weil se for en Arwet zu faul ware. Mache mer ruhich en große Sprung, nenne mer de Fotoapparat. Geht doch viel änfacher unn schneller wie gemolt. Unn Bilder, wo do raus komme, könne doch so schön sin wie gemolt. Weirer: Dass Auto unn Motorrad gut sinn for dem Mensche sei Bequemlichkät, brauche mer gar nitt erst zu dispeteere.

      Awer domit komme mer uff noch en ganz wichtiche Punkt, was mer bis awei noch gar nitt bedappelt honn. Eich will’s do draan festmache, wie eich an de Computer komm sin. Sobal eich mitkrieht hatt, dass eich dene als Schreibmaschin gebrauche konnt unn dann nimmee ganze Seite nou unn wiere nou abtippe musst, weil ich mich beim vorletzte Wort uff de Seit beim drittletzte Buchstawe verhau hatt. Sobal eich das spitz krieht hatt, sin eich kaafe gang. Unn seitdem geht das so: Es fillt mer in, wär jo ganz praktisch, wenn de Computer das unn das könnt. Kann er das? Unn schun geht’s los. Handbücher wälze, ausproweere, fluche – weil’s nitt geht, noch emoh proweere, stunnelang simmeleere – muss doch gehn, annere Leit frohe, unn dann endlich honn eich’s geschafft. Unn eich sin geschafft.

      Unn dann dämmert’s mer so langsam: Was mache eich mer als en Arwet, weil ich for en anner zu faul sin. Es is ganz änfach so: Alles was Arwet iewerich mischt, mischt Arwet.

      Es hot sich nix geännert seit dem Paradies: Die Mensche wolle faul sin unn komme grad dodorch ans Schaffe.

      Es fünfte Element

      (En Täl vun der Aantrittsvorlesung for de Lehrstuhl for elementares Platt)

      In de Schol kriehe se hout noch uff die Froh noh de Elemente vier Punkte. Unn wenn se dann noch verklickere solle, warum die Elemente Elemente sinn, brouche se nor uffzeschreiwe, das wär das ganze Komm-her-devun, das wär alles was ma for die Welt brauch, unn dann sinn se dicke do.

      Nou sin eich aus de Schol, unn wem-ma iewer die Fufzich is, könnt ma jo doch schun e bisje Verstand honn unn zugenn, dass ma sich das mit de Elemente lang lang dorch de Kopp gehn geloss hot, hien unn her proweert, uffgestallt, umgeschmiss, hergehult, verworf und nou endlich sahn kann, was Sache sinn. Dass in Fouer, Wasser, Luft unn Erd alles drin is, mah jo stimme. Awer allän for seich sinn die aach noch käh Schuss Pulver wert.

      Es muss doch ebbes genn, was aus de Elemente erst ebbes mischt. Das hot mer schun seit de Scholzeit käh Ruh geloss. Unn wie das so geht, do wo’s is, was ma sucht, do sucht ma deletzt. Neilich honn ich die Antwort gefunn – unn dehr werd lache, wo: in de Biewel.

      Do steht doch drin, dass Adam unn Eva im Paradies ware unn alles harre, was se gebraucht honn.

      Nou stelle mer us moh vor, das wär so geblieb. (Paus, dass die Vorstellung komme kann)

      Was wär ’n dann hout? – (noch emoh Paus, v’leicht meld sich jo än[er])

      Nä, die Sach is ganz änfach: Wäre Adam unn Eva im Paradies geblieb, wäre mer hout aach drin. Unn dann …?

      Was wär das so langweilig. Mer härre kä Fernseh, kä Computer, kä Internet, mer wüsste jo gar nitt, iewer was mer schwätze sollte.

      Eich will’s awei korz mache, das Zwischedrin is sowieso in de nächste Zeit noch ze unnersuche: Alles hom-mer dem ze verdanke, dass Adam unn Eva en Fehler gemach honn, dene mit dem Abbel. Unn wem-mer das moh so iewerlehe: Was wär das Lewe so langweilich, gäb’s kä Fehler. Wer alles hot, kann nix Noues meh erfinne. Unn wodriewer sollte mer dann schwetze?

      Eich honn gemerkt, wenn eich ebbes Gures unn Richtiches geschrieb honn, dann sahn se all nor änfach »gut« unn fertich. Honn ich awer Fehler drin, was gitt’s dann ze schwetze.

      Unn all das zesamme häßt doch: Das ganze Komm-her-devun is de Fehler. Ohne Fehler gäb’s nix. Ore mit eme Bild gesaht, Fouer, Wasser, Luft unn Erd sinn die vier Finger, richtig greife – unn aach drufhaue – könne se awer nor mit dem Daume. Unn das is de Fehler.

      Eich komme for hout an de Schluss: Hält jemand die Wett, dass in dem Vortrag lo kä Fehler is? Wer’s nitt raus krieht, kann mich jo weirer höre. Wer’s nitt höre will, geht am beste gleich ins Paradies.

      Pastorepaad

      Als wem-ma die Zeit zurückdrehe könnt, wollt ich noh iewer 50 Johr noch emoh de Weech gehn, wo ich als Kind öfter gang war – ans Kisselbacher Waldkapellche. In de 50er Johre hot’s noch die Bittprozessione vor Hiemelfahrt genn unn die ganz Schol musst mitgehn. Unnerwechs en Rosekranz unn en Litanei bere unn Kerchelierer singe, das hot bei die Prozession debei ge­hort. Awer de Spaß is aach nitt zu korz komm, vor alle Dinge uff em Rückweech vum Kapellche. Seitdem’s das nämlich genn hot, is an änem Daach de Weech do hien gang, vun de Schol aus en gut haleb Stunn iewer de Pastorepaad, de domols en schöne bräre Waldweech war. Warum Pastorepaad? Ganz änfach, dene is de Pastor zu Fuß gang for in Kisselbach sei Messe ze halle. Das war Filiale unn musst aach versoricht were. Mitte der 50er war de nou Pastor äner von de erste, wo en Auto krieht hot, unn seitdem is de Pastor seine Paad aach nor noch for die ä Bittprozession gang.

      In dem Kapellche steht en Muttergottesfigur vun Fatima, unn deswehe geht vun Mai bis Oktower an jedem 13. vun de Kisselbacher Kerich en Prozession ans Kapellche, wo gepriericht, gebet unn gesung weerd, ehb’s for de Schluss wiere zurück in die Kisselbacher Kerich geht. Die Leit, wo vun de Dörfer runderum zu Fuß ans Kapellche gewalljert sinn, honn uff de Schluss-Sehe in de Kerich verzicht, sinn vum Kapellche gleich wiere häm. Im Herebst is es als in die Naacht nin gang unn dann is es uus aach passeert, dass die Batterie vun de Taschelamp leer ware unn de Weech zu me böse Irrweech wor is, dass mer iewer Worzele gestolpert unn ge’n Bääm gerannt sinn unn hälfroh ware, endlich vum Waldrand aus es Doref wiere ze siehn, dass mer häm gefunn honn.

      An all das honn ich gedaacht, wollt de Weech noch emoh mache. Wollt ich zurück in de Zeit? Vielleicht. Awer eich wollt de Weech allän mache, allän for meich. De Pastorepaad is tatsächlich noch in de Kart als gestrichelt Linie ingezeichent, awer gehn kam-ma’n nimmee, das harr-ich mer sahn geloss. Er is zugewachs, awer komisch, de Ingang is mit bloßem Au ze erkenne, zwei festgetrampelte Spure wie vun Wahnsriere newernanner. Am Waldrand sinn se noch do, vielleicht e Meter ore zween weit. Was frieher moh war, hot also Spure hinnerloss. Die nou Zeit hot größere Spure gezoh, do is de Borem nitt vun Menschefieß platt