Sêgoed met slaankrag. George Claassen

blywend toespin in sy droom.

      Geen jaarlikse belastingheffing

      op hierdie langtermynbelegging:

      geagte leser, dié geleentheid

      bied hom slegs een keer in ’n leeftyd.

      ELISABETH EYBERS, “Wespark”, Die helder halfjaar, 1956

      Die grassaad sal nog buig,

      die beeste bulk, die lewe roep,

      maar jy?

      Hier waar jy was, sal skape wei.

      C.M. VAN DEN HEEVER, skrywer en digter,

      “Die gevalle Zoeloe-indoena”, Aardse vlam, 1938

      En al die mensgeslagte sal vergete

      en weggebrand wees net soos gras:

      Maar, God, die swaarste – hoe klein! – is tog die wete

      dat ek ook deel van dié verwoesting was!

      C.M. VAN DEN HEEVER, “Eenmaal”, ibid.

      want alles was deurweek van sterflikheid.

      N.P. VAN WYK LOUW, digter,

      dramaturg en prosaïs, “Aanraking van die dood”, Die halwe kring, 1937

      Tevergeefs die gebede

      teen sterwe –

      sy kom:

      wit voorskoot

      vol haelkorrels . . .

      D.J. OPPERMAN, digter en dramturg, “Wit duiwelin”, Edms. Bpk., 1970

      Die dood is die lewe se kloon.

      JOHANN DE LANGE, digter, “Die dubbelganger”, Snel grys fantoom, 1986

      mense gaan dood

      maklik soos ander

      asemhaal.

      JOHANN DE LANGE, “Selfmoord in 5 reëls”, Akwarelle van die dors, 1982

      Watter pyn,

      watter verlange

      vorm my

      en slyt my weg

      vir die ewigheid reg?

      JOHANN DE LANGE, “Groei”, Waterwoestyn, 1984

      Die eerste dood is, nugter beskou,

      van die lyf; die tweede se verderf

      volg wanneer niemand jou meer onthou.

      JOHANN DE LANGE, “Na die eerste dood”, Stil punt van die aarde, 2014

      Om pyn te verduur

      selfs te seën as ’n kuur?

      Om die dood te sien nader

      as sorgsame vader?

      HENNIE AUCAMP, skrywer, Met permissie gesê, 1980

      plant my op ’n heuwel naby ’n dam onder leeubekkies

      laat die sluwe bitter eende op my graf kak

      in die reën

      BREYTEN BREYTENBACH, digter en skilder, “Bedreiging van die siekes”, die ysterkoei moet sweet, 1964

      – moet ek ook ’n dieper wending gee?

      dat ons almal net ballinge is van die Dood

      om binnekort ‘huis toe’ te mag gaan?

      BREYTEN BREYTENBACH, “luistervink”, Kouevuur, 1969

      daar is niks met ons verkeerd

      wat die dood nie reg kan maak nie

      BREYTEN BREYTENBACH, “beskrywing”, Raster 5 (1), 1971

      meng my as met as met hierdie lekkerruikkruie

      en strooi dit uit om die dood te vang,

      met hierdie grond is ek terug in die Suide

      terug in die grond is die uitstap voltooi

      B.B. LASARUS (BREYTEN BREYTENBACH), ’n Seisoen in die paradys, 1976

      maar kyk, ons is elk

      self die koetsier van vergaan, goejop-regop met hande

      verwelk

      om die doodskar se leisels. want só bid-bid is ons reis

      gewik, koel, ’n skelet gekelk in die dagkabaai van vleis . . .

      BREYTEN BREYTENBACH,

      “om te lewe is om te brand – Andrei Voznesenski”, Eklips, 1983

      anoniem maar rustig

      en aan geen bloed verknog:

      miskien is die dood dán ’n verowerde asiel

      BREYTEN BREYTENBACH, “23 Februarie 1974”, Soos die so, 1990

      die dood is niks

      is slegs ’n oorgang van asem na ontasem

      BREYTEN BREYTENBACH (onder Jan Blom), “vuur op die maan”, Oorblyfsels: ’n roudig, 1997

      die dood is ’n afglansing vir die lewe:

      wanneer die spieël breek kom die tyd van onbevangenheid

      BREYTEN BREYTENBACH, ibid.

      Al