Вар'яцкі сышчыкаў. смешны дэтэктыў. СтаВл Зосимов Премудрословски

Инцефалата, а Ізя – замест мяне.. Я!»

      І ў нізе дадатак іншым почыркам:

      «Прабач, Пупсік, вярнуся, як прыйдзецца! Пакуль твой Блох Выгуляецца. Чакай мяне і я вярнуся. Можа быць і адзін…»

      Ізя прачытаў запіску і, перапісаўшы на лісток почыркам бацькі і Инцефалопата, схаваў яе ў кішэню і стёр з дзвярэй надпіс.

      – Ну, стары казёл, ты трапіў. -взял мабільнік свой і адаслаў SMS бацьку. Потым пайшоў у дом і аддаў запіску маці. Яна прачытала і паціснула плячыма.

      Хай едзе. Мы яго заменім. А пра працяг бацьку ні слова. Зразумеў?

      – Вядома, маці, я разумею… А давай ў дырэктара школы адбяром свінню, ааа? -предложил ён.

      – Ты што? Мы павінны рабіць усё па статуту і па справядлівасці.

      – А ён крычыць на мяне па справядлівасці?

      – Ён дырэктар. Яму добра бачу. І ён сам будзе перад Богам адмазвала.

      – Гэта які на сцяне ў кабінеце вісіць?

      – Амаль. Там вісіць Жалезны Фелікс, яго намеснік. Добра, ідзі ўрокі рабі.

      – Я зрабіў. Мам, можна я пайду на рэчку пагуляю?

      – Ідзі, але памятай, шчанюк: патонеш, дамоў не прыходзь. Прыб'ю… Зразумеў?

      – Так. выгукнуў Ізя і знік за дзвярыма…

      – Ух, -покачала галавой контролёрша, ураджэнка якога то латвійскага калгаса, прапускаючы прыезджых. -Совести няма, відаць жа рожа не руская, а яшчэ генеральскі мундзір памчаўся.

      – І на гэта маецца адміністрацыйнае пакаранне.. -пояснил сяржант Голытько, родам з Львова.

      – А вось мой пашпарт, з яхіднічаў Арутун Карапетович і працягнуў яго Пента. -российский. Я рускі, свой!

      – Як і я, -добавил Пента

      – І я. -выпучив вочы, дадала контролёрша.

      – Ну, з вамі ўсё ў парадку. -Листая пашпарт вымавіў Пента, -хотя, секундочку, -посмотрел з пад лобья, -Ты артыст? -у вочы рознакаляровыя, пасля апусціў вывучае погляд на Калошы, -или зоофил?

      У Оттилы вылупіліся вочы і ён заржаў, як конь, гледзячы на Инцефалопата. Яфрэйтар пачырванеў.

      – Ну, каліся, з якой скатабазе ты, ці дома культуры? -дежурный працягнуў пашпарт Арутуну.

      – Які я артыст? Я не штатны памочнік участкаў пасёлка Сакалоў ручай, Ленінградскай вобласці.

      – Ой, забадае, ідзі адсюль. -предложил дзяжурны.

      – Вось маё пасведчанне.

      – Яфрэйтар, кажаш? -сержант пачухаў шчаку і паклаў семачку сабе ў рот. -ладно, ты вольны, а гэты пойдзе са мной.

      – Што значыць, «пойдзе са мной»? -возмутился Клоп. -Давай вось зараз пазваню свайму шэфу? Ён табе ўправіць мазгі…

      – патэлефануюць, там патэлефануеш, у мяне ў кабінеце, а ў пачатку я на вышук цябе праб'ю, можа ты тэрарыст чачэнская або ўцёк ад сваіх бацькоў. Давай, пайшоў. -осерчал службака і проста за пхнуў: то прыкладам, то ствалом даверанай яму аўтаматам Оттилу ў дзяжурку ж.-д. вакзалу. Инцефалопат прайшоў за ім і хацеў было нават пайсці на агонь са сваім Оттилой, як здавалася блашчыц, тут жа знік за калонай і зрабіў выгляд, буд-то не ведае клапы.

      – Арутун, патэлефануй Ізольду, хай прывязе дакументы! выгукнуў Клоп.

      – І па быстрей, -добавил сяржант, -а то ён на доўга ў нас затрымаецца.

      – А калі