Вар'яцкі сышчыкаў. смешны дэтэктыў. СтаВл Зосимов Премудрословски

гэтага шмат розуму не трэба: сунуў, плюнуў і пайшоў…

      – Хто ведае, як ведаць…

      – Ня, патрон, мог бы і я застацца, у мяне ж сэрца слабое…

      – Ні што, вось у Піцеры і падыхаеш газамі і па легчает.

      Арутун хацеў было яшчэ сказаць што-небудзь, што б застацца з жонкай блашчыц, але задумаўся і адвёў погляд на поўзлую двухвостку на сваім калене і вялікім пальцам уціснуў казурка ў матэрыю штаноў.

      – Ты чаго то хацеў ляпнуць? -ехидно, прыжмурыўшы вочы, спытаў Оттила.

      – У мяне няма грошай і лекаў.

      – Ну, гэта адрозная. Усё аплачвае бюджэт. Калі мы знойдзем НОС.

      – А калі не знойдзем яго?

      – А калі не знойдзем яго, то ўсе выдаткі аднімуць… зь цябе.

      – Як так?

      – А вось так. Яшчэ будзеш задаваць дурныя пытанні, то можна і страціць працоўнае месца. Зразумета?

      – Так сапраўды, зразумета. Калі едзем?

      – Дурны пытанне. Мы ўжо павінны быць там. Едзем зараз жа!

      – А што так хутка? Я ж чамадан не сабраў?

      – Трэба заўсёды трымаць яго напагатове. Ты ведаў, куды ўладкоўваецца… Я дарэчы, тое ж…

      – Што?

      – Не сабраў чамадан. Ды яны нам і не патрэбныя. Па прыбыцці купім, што трэба. У мяне картка банкаўская.

      – А калі грошай не хопіць?

      – Ён падкіне. -і зноў ўчастковы ткнуў пальцам у столь і па-пигмейски заскочыў, пры дапамозе сальта, на стол, махнуўшы перад носам калегі нагой. Ўстаў на ногі і перасёк стол пешшу ў кірунку ад Арутуна да крэсла свойму. Слёз і накіраваўся да выхаду.

      – Што сядзіш? паехалі! -і узмахнуў рукой, -і нібы ўздоўж па Піцерскай, пранёсся над Зямлёй…

      Яны выйшлі з апорнага пункта, пакінуўшы толькі запіску мелам на дзверы:

      «Не хвалюйцеся. З'ехалі па тэрміновым задання ў Піцер. Застаешся ў месца Инцефалата, а Ізя – замест мяне.. Я!»

      І ў нізе дадатак іншым почыркам:

      «Прабач, Пупсік, вярнуся, як прыйдзецца! Пакуль твой Блох Выгуляецца. Чакай мяне і я вярнуся. Можа быць і адзін…»

      Ізя прачытаў запіску і, перапісаўшы на лісток почыркам бацькі і Инцефалопата, схаваў яе ў кішэню і стёр з дзвярэй надпіс.

      – Ну, стары казёл, ты трапіў. -взял мабільнік свой і адаслаў SMS бацьку. Потым пайшоў у дом і аддаў запіску маці. Яна прачытала і паціснула плячыма.

      Хай едзе. Мы яго заменім. А пра працяг бацьку ні слова. Зразумеў?

      – Вядома, маці, я разумею… А давай ў дырэктара школы адбяром свінню, ааа? -предложил ён.

      – Ты што? Мы павінны рабіць усё па статуту і па справядлівасці.

      – А ён крычыць на мяне па справядлівасці?

      – Ён дырэктар. Яму добра бачу. І ён сам будзе перад Богам адмазвала.

      – Гэта які на сцяне ў кабінеце вісіць?

      – Амаль. Там вісіць Жалезны Фелікс, яго намеснік. Добра, ідзі ўрокі рабі.

      – Я зрабіў. Мам, можна я пайду на рэчку пагуляю?

      – Ідзі, але памятай, шчанюк: патонеш, дамоў не прыходзь. Прыб'ю… Зразумеў?

      – Так. выгукнуў Ізя і знік за дзвярыма…

      АПУЛАЗ 3

      – Ня, патрон, мог бы і я застацца, у мяне ж сэрца слабое…

      – Ні