Вар'яцкі сышчыкаў. смешны дэтэктыў. СтаВл Зосимов Премудрословски

таму.

      – Ты Што? Изольдушка!? -удивлённо спытаў ён на лета і пасля адчуў боль на патыліцы, стукнуўшыся аб падлогу.

      – Ногі выціраць, я там памыла. -рявкнула яна і працягнула мыць падлогу, сагнуўшыся ў паясніцы, задам да яго. Участковы абышоў яе зад, выцер ногі, абуў тапачкі з трусінай вушкамі і ўвайшоў у кабінет. Першае, што ён зрабіў, залез на крэсла, потым на стол падышоў пешшу да тэлефона і падцягнуў яго да свайго краю. Зняў трубку, сеў на край стала і прыклаў яе да вуха. Набраў тэлефон свайго начальніка і, матаючы нагамі, стаў чакаць, лічачы гудкі.

      – Улы! -послышалось на тым баку провада пасля пяцідзесятага гудка.

      – Таварыш Маршал? Гэта тэлефануе спадар участковы генерал Клоп.

      – Ааааа,.. гэта ты? -недовольно узрадаваўся таварыш Маршал, -Як справы на новым месцы? Доўга ты не тэлефанаваў, забываць стаў, хто цябе е… э..хм, корміць.

      – Не, што Вы, Ексимендий Джэніс аглы Снегирёв. Проста не было падставы дарма турбаваць Вашу пажылую башку.

      – Башку, кажаш, карлік?

      – Эээ.., не, прабачце, башку.

      – Добра, разбярэмся пасля, аб этыкі падначаленых і гаспадароў. Ну, што ў цябе, ліліпут, што нешта важнае?

      – Да!!!

      – Што орёшь, пігмей не рускі?

      – Прабачце, дааа.

      – Добра, аб межах гукавой дапушчальнай нормы размовы па тэлефоне, прынятага ў першым чытанні заканадаўчага сходу Масквы і Расіі, мы гэтак жа пагаворым пазней.. І так, што ў цябе, Клоп смярдзючы? І давай хутка, я спазняюся на нараду.

      – Вы глядзелі ўчора ноччу чарговы выпуск дзяжурныя часткі?

      – Не, у мяне ДиВиДишка. А што?

      – У Піцеры скралі помнік Носу.

      – І што?

      – Я б хацеў заняцца расследаваннем гэтай справы, калі Вы дазволіце, аб шаноўны спадар Маршал.

      – Якога яшчэ носа, мне ні хто не дакладваць, кажы больш зразумела. У якога помніка адрэзалі нос?

      – Ну, у Гогаля..

      – У гогаля адрэзалі нос?

      – Не, у Гогаля ёсць расповед пра НОС.

      – І што?

      – У гонар гэтага аповеду ў Піцеры ўсталявалі памятную дошку і яго спёрли. І я ведаю, прыкладна, хто гэта зрабіў.

      – Бамжы ці што? Больш няма каму. Ён жа медны. І што ты ад мяне хочаш?

      – Заняцца гэтай справай, патрон.

      – Так займіся, у чым жа справа? Але толькі ў вольны час.

      – Але мне патрэбныя будуць выдаткі, камандзіровачныя, харчаванне, пражыванне ў гасцініцы, праезд на таксі.

      – М-да. З гэтага і трэба было пачынаць. Вось толькі даехаць да Піцера ты можаш і на электрычцы зайцам, Справа бомжовскую, па гэтым гасцініца няма да чаго. Перайначваць можаш і на вакзале ці, на благі канец, у бамжоў у склепе. З імі ж і пожрёшь. А па горадзе і пешшу можна прагуляцца, заадно і паглядзець на славутасці Піцера. Грошай у бюджэце няма да таго часу, пакуль я дачу ня дострою. Ну, ты мяне разумееш?

      – А з касы майго апорных пунктаў? Я накалупаць тут малось на штрафах ў калгаснікаў.

      – І