Вар'яцкі сышчыкаў. смешны дэтэктыў. СтаВл Зосимов Премудрословски

цьфу, бля, -выплюнул ўсё змесціва з рота ён i закрычаў, перш забраўшыся на стол. -Ты служанка тут. Зразуметая?

      – Так, мой спадар. -поникла Изольдушка і ўстала на калені. Яе галава размясцілася ўпоравень з галавой які стаяў на стале мужа. І памеры іх галоў проста ўразілі б любога песіміста: Яе галава была ў пяць разоў буйней яго.

      – Добра, хе хе хе, дарую, вынесі гэтую бабку за дзверы на ганак. Не, лепш далей ад хаты. Зараз раніца і хто-небудзь яе знойдзе.

      Жонка ўзяла труп і забрала, куды загадаў гаспадар. Бо яна працавала таксама ў апорку на пасады тэхнічкай, дворнікам і сакратаром-рэферэнтам ў званні старшага матраца. Праз хвіліну вярнулася і падышла, маршыруючы да стала.

      – Я яе выкінулі за агароджу.

      – Ты, што, дурніца, ці што? Гэта ж ветэран завода. Праўда, якая сядзела. Карацей – бомжиха.

      – Ты ясі. -жена падсунула талерку.

      – Не хачу. Ты б яе ў талерку яшчэ мне паставіла. Які тут ежа? Прыбяры, вунь, няхай дзеці даедзем. Толькі ім не кажы, што я еў. А то яны грэбуюць.

      – Правільна, калі ў цябе з рота говнищем прэ. Зубы то чысціць трэба, калі ты іх апошні раз чысціў, сто гадоў таму? -жена сабрала посуд са стала і пайшла ў жылую палову бараку.

      – Маўчы, жанчына! Чаго б ты разумела ў пахах? Добра, -Оттила рукавом стёр дробкі і кроплі са стала. -Что я хацеў сказаць. А?.. Значыць так, рыхтуйся камандзіравацца у Піцер.

      – Навошта?

      – О, калега, у нас з'явілася новае сур'ёзная справа. Першае і не апошняе!

      – Нас пераводзяць у Піцер? -Арутун вырваў валасоў з ноздры, узрадаваўся і за стукаў кіем.

      – Не, бяры строме. Мы будзем расследаваць сур'ёзная справа, а не калупацца па адрынам, у пошуках згубленых курэй і Бычыная. І потым, калі мы яго знойдзем, нас перавядуць вышэй…

      – Гэта куды, на неба?

      – Дурань, на небе няма гарадоў, У Амерыку.

      – І што мы будзем шукаць? Што трэба знайсці такога, каб нас адправілі ў Амерыку?

      – Мы будзем шукаць НОС…

      – Чей НОС? -Ці не зразумеў Арутун.

      Оттила залез на стол і прайшоў да другога краю, па бліжэй да яфрэйтара. Прысеў і, звесіўшы ногі, забалбатаць імі.

      – Ну, у двух словах.. -начал ён у падлогу галасы.

      – А што, шэптам то?

      – Крэтын, канкурэнцыя. Гэтую справу могуць адабраць Федэралаў.

      – Аааа! зразумеў, патрон.

      – Так то, гільза. Хе, клёво! Я «патрон», а ты «гільза». А патрон соваюць ў гільзу. Хахаха. Смешна?

      – Не. У патрон соваюць кулю.

      – Што, разумны? А ведаеш, што ў ў нас у краіне ўсё разумныя – бедныя і жабракі. Хочаш обмежевать? Тады слухай, двойчы тлумачыць не буду. Свята месца – пуста не бывае. А тваё месца, не проста Святое.. Ведаеш, колькі хочуць цябе займець беспрацоўных нашага сяла, каб заняць тваё дармовае месца?

      Арутун ад страху Засляпіў вочы і па-старэчы заплакаў сьлязьмі.

      – Прабач, Патрон, у гільзу ўстаўляюць ня кулю, а патрон.

      – Ну, тады слухай, каколь, растлумачу ў двух словах: Ээээ,.. ты чытаў Гогаля?

      – Піў гогаль-моголь.

      – Здзекуешся?

      – Гэта