Сайланма әсәрләр / Избранные произведения. Нури Арсланов

–

      Син яз идең үзең!..

1971

      Кыз бала

      Каш астыннан күзен сирпеп,

      Карый бигрәк серле итеп, –

      Җанда дәртләр кузгала…

      Яратса – яр итә белә,

      Вәгъдә бирсә – көтә белә

      Безнең чибәр кыз бала.

      Кыз бала!

      Хәтерләрен калдырырлык

      Сүз әйтмәгез сез аңа.

      «Ярар микән?» дия-дия,

      Мини юбкалар да кия,

      Калышмаска үзара:

      Заманча атларга кирәк,

      Әдәп тә сакларга кирәк,

      Нишләсен соң кыз бала!..

      Кыз бала!

      Шушы тыйнак кыз баланы

      Җаным-тәнем кызгана.

      Казахы да, кыргызы да,

      Үзбәге дә бик кызыга –

      Татарлардан кыз ала:

      Бигрәк матур татар кызы,

      Гашыйк итә барчабызны…

      Күз тидермик без аңа!

      Кыз бала!

      Ике бите – пешкән алма,

      Кояш кебек кызара.

1971

      Кайтар мине

      Каркаралның16 күге – күчмә болыт,

      Җире – биек таулар:

      Әкияттәге кебек урманнары

      Мәңге-мәңге шаулар!

      Шунда, балачакта, бер иртәдә,

      Көтү куган төштә,

      Әллә нәрсә булды кинәт миңа, –

      Бүгенгедәй истә:

      Бөдрә болытларның арасыннан

      Фәкать миңа гына

      Балкып торды Кояш, алып мине

      Алтын михрабына

      Вәхый килгән чакта пәйгамбәр дә

      Шулай булмагандыр:

      Минем кебек бөтен җаны-тәне

      Нурга тулмагандыр!..

      Шул таңда, шул гаҗәп бер мизгелдә

      Рухым ашты «мин»нән,

      Мин матдәдән кинәт мәгънә булып

      Күтәрелдем җирдән.

      Бар табигать миңа баш игәндәй,

      Буйсынгандай булды:

      Фанилыктан өстенлеген тоеп,

      Җаным оеп торды.

      Кытыклады күкрәгемне шатлык,

      Сулкылдады күңелем:

      Беренче кат шунда шигъриятнең

      Күк капусын күрдем.

      Кайтар мине, хәтерем, үткәннәргә,

      Кыя тауларыма,

      Сабый җанга хикмәт нуры салган

      Гаҗәп таңнарыма.

      Элеккедәй пакьләп вөҗүдемне,

      Кояш, нурыңны чәч!

      Күтәр мине алтын михрабыңа,

      Илһам, күгеңне ач!

1971

      Асау атым

      Туры килде атның иң асавы, –

      Тәвәккәлләп мендем ияргә,

      Шуннан бирле форсат табалмады

      Аякларым җиргә тияргә.

      Ярышларда сынды өзәңгеләр,

      Тезгеннәрем шартлап өзелде.

      Чапкан шәпкә кинәт ялтарды ат, –

      Егып китмәк булды үземне.

      Заман аты – юртак, әйдәүләрең

      Кирәк түгел бер дә ул атка!

      Мин үземне үзем камчыладым,

      Тиң булыйм дип шушы поракка17.

      Юк, ул атны явыз ният белән

      Бирмәделәр, белеп бирделәр, –

      Исән килеш егылмас, ул – батыр,

      Бабалары кебек, диделәр.

      Шул асауның чыгымчылавына,

      Дулавына тәмам өйрәндем…

      Килә әнә моңы ил җырлаган

      Борынгы

16

Каркарал – Казахстандагы шәһәр.

17

Порак – канатлы ат.