Сайланма әсәрләр / Избранные произведения. Нури Арсланов

минем акчарлаклы Иделем,

      Үз халкым, үз республикам бар!

      Көзен киткән казлар язын кайта,

      Кыйгаклашып, Идел-суларга.

      Киек казлар… Без дә төрле якка

      Таралганбыз, охшап шуларга.

      Бер кайтмаса, бер кайталар илгә,

      Өмет өзми кайталмаганнар.

      Идел-йортта Татарстан дигән

      Үз илем, үз республикам бар!

      «…Чит Җирләрдә йөреп гыйбрәт ал!»лар

      Борынгыча яңгырый колакта,

      Гадәт булып киткән безгә алар –

      Юллар илткән безне еракка.

      Гизсәләр дә башлар кайда гына,

      Күңелдә гел Идел – якты яр,

      Йөрәкләрдә мәңге яши торган

      Үз илем, үз республикам бар!

1970

      Агыйделдә, айлы төндә

      Палуба тын. Ярда агачларга

      Кача-поса тулган ай чаба,

      Кайчак балкый чыгып тар аланга –

      Толымнары суда чайкала…

      Сердәш итә аны һәрбер гашыйк,

      Моңдаш итә һәрбер сагышлы.

      «Сагынганда айга кара…» диеп,

      Аерылганнар күпме кавышты!..

      Ай – тылсымлы гаҗәп бер алиһә!

      Тик кемнәр соң әфсен өрделәр? –

      Аның серен ачып, космонавтлар

      Туфрагына басып йөрделәр.

      Илаһи дип тапкан һәрнәрсәне

      Фән чыгара бара гадигә.

      Булдырала икән– аның эше!

      Бу хакыйкать миңа соң нигә?!

      Ай шаян да миңа, сагышлы да,

      Бер назлый, бер өзә бәгырьне…

      Бушлыктагы җисем булып түгел,

      Ай миңа ай булып кадерле!

      Фирдәүсидән, Низамидан алып,

      Мәхтүмколыйларга, Тукайга

      Кадәр булган заманнардан бирле

      Табынмаган шагыйрь юк айга!

1970

      Үтенеч

      Үзең коткар бәла һәм афәттән,

      Ярдәмчем бул, ниләр күрсәм дә.

      Тик коткара күрмә мәхәббәттән,

      Учагында көлгә дүнсәм дә.

      Озак яшим инде – күп булгандыр

      Гөнаһлар да, үзең ярлыка.

      Тик мәхәббәт гөнаһларын калдыр,

      Мин бәхетле алар барлыкка.

      Яман телдән, яман күздән сакла!

      Сөю хисен сайрат, телен ач!

      Һич рәнҗемәм гыйш вә гашрәт хакына,

      Калсам да ач һәм… шыр ялангач.

      Шигең булса, Венерадан сораш,

      Синнән-миннән күбрәк белә ул.

      Мәхәббәткә әсир һәр газиз баш!

      Шуңа бездән көлә генә ул:

      Җибрил вәхый илһам китерә диеп

      Көтсәм синнән зарыгып кич-иртә, –

      Амурлары аның килә биеп:

      Уйный-көлә, сөйдерә, исертә…

      Син үзең дә тәхетең – биек күктән

      Алиһәне күрсәң, мөгаен,

      Гашыйк булыр идең һәм мөкиббән

      Китәр идең бугай, Ходаем!..

      Бу дөньяда тынгы белмәгән җан

      Тегесендә, белмим, тынармы!

      Кисәтеп куй әле үзең алдан

      Кабер ташы язучыларны.

      Ташка җамлы амур ясасыннар,

      Җамда шәраб – шатлык яшьләре…

      «Тыныч йокла…» түгел, ә язсыннар:

      «Ул, дип, туды, сөйде, яшәде».

1970

      «Ике Болгар булган…»

      Ике