Сайланма әсәрләр / Избранные произведения. Нури Арсланов

генә тибрәлмәде бишегеңдә!

      Язмышлар, әйтәсе юк, булды хәйран…

      Чыдаса чыдар безнең ише генә.

      Күкчәтау, башларыңнан күч киләме?

      Күч артыннан бер тайлак буш киләме?

      Тайлагың булып эзләп кайткан саен,

      Мөлдерәп ике күздән яшь киләде…

      Күгеңнең һаман кояш таңнарында,

      Күлеңнең һаман җиләс ярларында,

      Күңелнең һаман иләс-миләс чагы, –

      Уяна узганнарым алларымда.

      Хисләрнең унсигездәй уйнаганы,

      Хыялның канат кагып туймаганы!

      Кызлар!

      Алар инде бездән башкаларга…

      Нәфесне тыеп булмый, уңмаганны!..

      Күкчәтау, күгең дә күк, күлең дә күк,

      Җанга газиз хатирәләр күңелдә күп…

      Кайткан саен каршы ала унсигезем,

      Яшьлегем шул күлеңә күмелгән күк.

1971

      «Килделәр дә керделәр…»

      Килделәр дә керделәр,

      Кереп түргә менделәр,

      Уйнадылар, көлделәр

      Шатлыклар йөрәгемдә!

      Шатлык ул килә генә:

      Олыга да, кечегә дә,

      Дустыңа да, ишеңә дә,

      Яхшылык телә генә.

1971

      Шомлы төндә

      Бер эт улый күңелгә шом салып,

      Нинди борчу икән ул эттә?

      Үз тавышына үзе исе китеп

      Шыңшый да ул, карый өреп тә.

      Таңда китәм, шуңа улый дисәм,

      Мин түгел бит аның иясе.

      Ни шомлыкка икән тагын бусы,

      Ничек юрап, нәрсә диясе?!

      Әллә минем хисләремне сизеп,

      Сагышыма кушылып улавы?

      Томан баскан тонык айга карап

      Җырлавымы, әллә елавы?

      Мин урынымнан тордым чыдамыйча,

      Әллә нигә сыкрап, пошынып:

      Йөрәгемә җиңел булыр сыман,

      Бер уласам шуңа кушылып…

      Туктатырга теләп, берәүләре

      Таш атарлар эткә – тиярләр…

      Ә мин – кеше, миңа туры карап,

      «Сынаттың бит, Нури!» диярләр.

      Гомер буе шулай сынатмыйм дип,

      Чыгармаган идем өнемне, –

      Сагыш тулган икән чиктән ашып,

      Гарык кылган икән күңелне…

      Ә теге эт улый шомлы итеп,

      Аһ, әгәр дә улау киметсә

      Эчләремә тулган сагышларны, –

      Мин кушылыр идем шул эткә.

1971

      Нәсыйхәт

      Бәйләнчекләр тагын «Дидактика!» дияр.

      Дисә дияр, бәлки, бер файдасы тияр.

      Ачулансаң ачулан, тик явызланма,

      Хөрмәт күрсәт, яраклашма, сагызланма.

      Бул булалсаң эре, ләкин эреләнмә,

      Сүзең якла, җаһилләрчә киреләнмә.

      Гайрәт белән усаллыкны бутый күрмә.

      Горурлансаң горурлан, мактанып йөрмә.

      Түбәнчелекле бул, ләкин түбәнләнмә.

      Ирешсәң данга, бер дә әллә кемләнмә.

      Каныкма көнләшеп, иҗат сөеп көнләш.

      Мәйдан тотар булсаң, аяк чалмый көрәш.

      Тыйнак булу әле йомшак булу түгел,

      Һөҗү-калҗыңлы булсаң бул, чамаңны бел.

      Тагын кирәк булыр кое – төкермә син.

      Көчек булсаң була бир – айга