Razende Harten. Amy Blankenship

... hoef ik het Guardian Heart Crystal niet terug te brengen naar mijn wereld?” Fluisterde ze bezorgd.

      Toya glimlachte alleen maar naar haar en schudde zijn hoofd. “Weet je niet dat ik van je hou en je nooit zou laten gaan?” Hij bracht zijn lippen naar de hare en de kus benam haar de adem. Het was diep en gepassioneerd. Het voelde zo echt. Ze sloot haar ogen en de kus veranderde.

      De kus was hongerig en sensueel tegelijk. Ze realiseerde zich het verschil, opende haar ogen en staarde in de gouden ogen van Kyou. Ze voelde zijn handen op haar lichaam, langzaam bewegend en haar verleidend om te reageren. Ze gaf toe aan het gevoel en sloot haar ogen weer.

      Toen veranderde het allemaal en Kyoko voelde een rilling over haar ruggengraat lopen. De warme lippen werden gloeiend heet en ze voelde het kwaad van hen uitgaan. De handen die haar lichaam streelden waren als vuur en de klauwen trokken overal dunne strepen bloed waar ze elkaar aanraakten. Haar ogen vlogen open om in de ogen van middernacht te kijken ... Hyakuhei.

      Ze hoorde hem fluisteren met een zachte, verleidelijke stem die besmet was met het kwaad: ‘niemand kan je redden.’

      Kyoko begon te worstelen en hoorde zichzelf schreeuwen, maar hij was te sterk. Hij hield haar met een dodelijke greep vast. Ze schreeuwde opnieuw, in een poging hem van zich af te weren. De handen die haar vasthielden verdwenen en ze voelde dat ze werd opgetild en tegen iets stevigs aangedrukt.

      “Kyoko, word wakker ... Kyoko.” Wacht ... dat was Hyakuhei niet ... haar strijd vertraagde. Ze voelde een hand door haar haar glijden, haar wiegen en haar een veilig gevoel geven.

      Langzaam opende ze haar ogen en kon ze het donkere haar met zilveren highlights zien. Ze werd tegen Toya's borst gedrukt en hij hield haar vast ... haar langzaam heen en weer wiegend. Kyoko dacht dat ze nog steeds droomde, nestelde zich tegen hem aan en sloot haar ogen weer omdat ze niet wilde dat de droom zou eindigen.

      Zolang Toya haar vasthield, zou Hyakuhei niet terugkeren naar haar dromen om haar te achtervolgen. Ze zat bijna op zijn schoot en ze kon hem horen. “Het is goed, Kyoko. Ik heb je. Het is nu in orde. Shhh ...” Ze voelde haar lichaam nog steeds trillen van de droom, maar ze kalmeerde door Toya's zachte stem. Het geluid van zijn hartslag bracht haar veilig in een droomloze slaap.

      Toya voelde dat ze langzaam kalmeerde. Ze had hem bijna doodsbang gemaakt, zo spartelend en schreeuwend in haar slaap. Wat het ook was, het had haar de stuipen op het lijf gejaagd en zij had hem de stuipen op het lijf gejaagd. Hij trok aan haar totdat ze helemaal op zijn schoot lag. Hij hield haar stevig vast terwijl haar trillen langzaam afnam. Haar wang werd tegen zijn borst gedrukt en hij wiegde haar lichaam in zijn armen. Ze was zo licht als een veertje voor hem en Toya vond het heerlijk dat ze tegen hem aankroop.

      “Shhh ... ik heb je. Niets zal je pijn doen. Ik laat het niet toe. Ga nu maar weer slapen, Kyoko.” Hij wiegde haar zachtjes terwijl zijn vingertoppen haar haar uit haar gezicht veegden. Ze bloosde van de droom en had haar ogen dicht ... maar hij voelde dat ze wist dat hij degene was die haar vasthield. Zijn hart sloeg een slag over toen hij dacht dat Kyoko wist dat hij haar vasthield en toch maakte ze geen bezwaar.

      Ze viel weer in slaap toen hij zachtjes haar wang aanraakte, de omtrek volgde en haar zijdezachte huid voelde. In haar slaap zag ze eruit als een engel in zijn armen ... zijn engel. Dit was wat hij wilde. Hij zou zich nooit door iemand laten afpakken, de demonen niet en vooral zijn broers niet.

      Langzaam, om haar niet wakker te maken, leunde Toya achterover op de deken en legde ze allebei neer, terwijl hij de bovenkant over hen heen trok. Hij hield haar vast, hield haar lichaam tegen het zijne en krulde zich om haar heen in een beschermende omhelzing. Het was het meest comfortabele dat hij ooit in zijn leven had gehad en het duurde maar een minuut voordat hij in de eerste diepe slaap viel die hij had gehad sinds ... ooit.

      Enkele uren later voelde Kyoko warmte en reikte ernaar. Ze bevroor. Langzaam, alsof ze bang was om de waarheid te weten, draaide ze haar hoofd opzij, net toen Toya rechtop ging zitten.

      Hij voelde hoe ze zich roerde en fronste zijn wenkbrauwen, wetend dat hij al uren geleden had moeten opstaan en bij haar weg had moeten gaan.

      Kyoko staarde hem nieuwsgierig aan en probeerde zijn ogen te zien, maar zijn hoofd zakte en zijn haar viel over hen heen en beschermde hun uitdrukking. Hij stond op zonder iets te zeggen en liep het gebladerte rond hun kamp in.

      Kyoko's wenkbrauwen gingen verward naar beneden. Heeft hij vannacht hier met haar geslapen? Toen kwam er een herinnering bij haar terug. Ze herinnerde zich dat ze gedroomd had en Toya ... Ze hapte naar adem. Het was geen droom. Hij had haar gisteravond vastgehouden. Ze keek naar de deken waar zijn afdruk nog op stond. Hij moet naast haar in slaap zijn gevallen. Ze glimlachte met haar geheime glimlach, reikte naar haar toe en streek met haar vingers over de afdruk die hij had achtergelaten.

      Ze keek op toen Kamui de open plek binnenkwam, “hallo, Kamui. Blij dat je terug bent.” Zijn warrige haar glinsterde met paarse highlights in de ochtendzon en zijn ogen vertoonden de mooiste kleuren. Degenen die dichtbij genoeg waren om te zien, wisten dat ze veelkleurige glitter in de glanzende bollen hadden, maar voor Kyoko was het zijn glimlach die hem onweerstaanbaar maakte.

      Kamui keek om zich heen en zag dat ze alleen was en vroeg zich af waarom. “Waar is iedereen? Zijn Suki en Shinbe nog niet terug? En waar is Toya?” Kamui trok een zak van zijn schouder en zette die met opgetrokken wenkbrauwen voor Kyoko.

      “Nee, nog niet, maar Toya zou over een paar minuten terug moeten zijn. Wat heb je hier?” Kyoko keek toe hoe Kamui voedsel uit de zak begon te halen.

      “Sennin gaf dit aan me mee en zei dat we ervan moesten genieten, omdat we bijna nooit een echt goede maaltijd krijgen, tenzij je het meeneemt uit je tijd.” Kamui keek naar haar op met zijn grote ogen die fonkelden van een scala aan kleuren en straalde van haar gezichtsuitdrukking toen ze de snoepjes zag die bij het kleine feestmaal hoorden. “Kom op, laten we erin graven.” Kondigde Kamui aan.

      “Nou, je bent vanmorgen vroeg terug, Kamui,” zei Toya lui terwijl hij terugliep naar de open plek. Hij wierp een blik op Kyoko met enkele onleesbare emoties weerspiegeld in zijn gouden ogen en keek toen snel weg.

      Kamui keek op naar Toya. Ze vochten veel, maar in werkelijkheid keek Kamui op naar Toya. Hij was veel veranderd sinds hij zoveel tijd in Kyoko doorbracht. Volgens Kamui heeft Kyoko Toya tot een beter mens gemaakt.

      “Sennin zei dat het bos in het oosten de afgelopen week een opstand heeft gehad van demonen die het gebied terroriseren. Er kunnen talismannen bij betrokken zijn, dus we moeten het gaan bekijken.” Het laatste werd gezegd toen Kamui zijn mond volpropte met een smaakvol stuk brood.

      “Hé, daar ga je me wat van bewaren, toch Kamui?” Toya ging naast hen zitten en begon wat eten voor zichzelf te pakken.

      Kyoko grijnsde toen ze hen zag vechten om een aardbei-rijstbal die Sennin had gestuurd. De normaliteit ervan duurde echter niet lang.

      Toya verstrakte en ving een geur op in de wind. “Verdorie!” Hij sprong overeind toen zijn ogen zich vernauwden. “Wat wil hij in godsnaam?”

      Voordat Kyoko kon vragen wie, blies er een luchtstroom over de open plek en stopte nog geen dertig centimeter voor haar, waardoor Toya uit z’n evenwicht raakte. Kyoko merkte dat ze in de ijsblauwe ogen van Kotaro, één van de vijf bewakers, staarde. Net als Kyou jaagde hij alleen op de talisman, op zoek naar aanwijzingen waar Hyakuhei zich verstopte.

      Hij was perfect, met magere spieren en door de wind opgeblazen ebbenhouten haar dat langer naar achteren hing en ijsblauwe ogen. Hij was helemaal in het zwart gekleed met een paars hemd eronder. Hij en Toya konden elkaar niet uitstaan, maar dat kwam vooral omdat Kotaro iedereen had verteld dat Kyoko van hem was.

      “Goedemorgen, Kyoko,” zei Kotaro met een zachte, mannelijke stem, terwijl hij haar handen in de zijne nam en ze voor hem ophief. “Hoe gaat het vanmorgen met mijn toekomstige maat?” Hij keek diep in haar ogen waardoor ze bloosde.

      Hoe vaak Kyoko hem ook had verteld dat ze niet van hem of van iemand anders was, hij noemde haar nog steeds zijn toekomstige partner met zoveel vertrouwen en charme.

      “Kotaro, verdomme!