Razende Harten. Amy Blankenship

zou hij de demonen in haar wereld toelaten en zouden de mensen geen schijn van kans maken.

      Toya zat daar en deed alsof hij al bijna een uur sliep, wachtend om te zien wat Kyoko zou doen. Het was tenslotte niet zo dat hij iets te doen had nu hij was overruled om de jacht op talismannen voort te zetten. Zijn adem stokte in zijn borst toen hij haar gezicht naar het zonlicht zag kantelen en hij voelde zijn maag samenknijpen.

      Het leek alsof alles wat ze de laatste tijd deed hem aan het denken zette om ... haar te houden. Toya vroeg zich stilletjes af of dit ooit voorbij was, of ze gewoon terug zou gaan naar haar wereld en hem helemaal zou vergeten. Soms merkte hij dat hij wenste dat deze oorlog nooit zou eindigen en dat is nog een reden waarom hij ermee instemde deze pauze toe te staan. Zijn gouden ogen verzachtten met een verborgen verlangen toen ze opstond en haar lange, zijdeachtige kastanjebruine haar begon te waaien in de bries.

      Kyoko was nooit goed geweest in lang stilzitten en haar zenuwen begonnen al te rafelen van verveling. Omdat ze iets nodig had om haar gedachten af te leiden van de rotzooi die ze in deze wereld had gemaakt, stond ze op en liep naar een nabijgelegen pad.

      “Toya, ik ga even wandelen, oké?” Riep Kyoko over haar schouder terwijl ze wegliep ... waarheen, dat wist ze niet. Ze beet op haar onderlip toen ze hem niet hoorde volgen. Prima ... ze wilde toch niet dat hij met haar meeging. Ze trok een wenkbrauw op bij de stille leugen. Ze liepen al dagen, dus waarom deed ze het in vredesnaam als het niet nodig was. Geen wonder dat hij niet had aangeboden haar gezelschap te houden.

      Ze ging mokkend langzamer lopen. Toya deed de laatste tijd zo vreemd. Ze kreeg een whiplash van de plotselinge veranderingen in zijn persoonlijkheid en was het zat om er geobsedeerd door te raken. Kyoko besloot door te gaan tot ze zo moe was dat ze de komende dagen alleen maar zou slapen.

      Toya stond op en wilde niets liever dan haar volgen. Hij schoof weg van de boom en deed een stap om precies dat te doen, maar stopte halverwege. Hij leunde met een zucht achterover tegen de boom. ‘Oh nee, ik blijf hier ... waar het veilig is.’ Hij ademde door op elkaar geklemde tanden en dwong zichzelf haar niet als een stalker te volgen.

      Het was alles wat hij vandaag kon doen om toch afstand te houden. Hij voelde geen demonen in de buurt en dacht dat ze een tijdje veilig zou zijn. De zilveren bewaker ademde diep in toen hij van de boom naar beneden gleed en ertegenaan ging zitten. Kyoko's geur was nog steeds op de open plek en hij werd er gek van.

      Het gebeurde elke keer dat hij te veel tijd alleen met haar doorbracht. Hij zou raar gaan doen en zij zou boos worden, dan zou hij iets doms zeggen en het erger maken. Als hij zeker wist dat ze hem niet zou afwijzen, zou hij haar de hand reiken zoals hij had gewild sinds het eerste moment dat hij haar had gezien. Toya keek boos naar zijn handen en vroeg zich af waarom elke keer dat hij het probeerde, er iets gebeurde dat het verpestte.

      Kyoko liep een hele poos en ongepaste gedachten over de mannelijke bevolking in deze wereld en haar eigen wereld. De klaterende geluiden van stromend water brachten haar aandacht weer op haar omgeving. Toen ze om zich heen keek, zag ze een kristalheldere plas water met een kleine waterval die het constant voedde.

      “Het is verbazingwekkend hoe in een land van monsters sommige dingen zo mooi kunnen zijn,” fluisterde ze vol ontzag. Haar smaragdgroene ogen lichtten op toen ze alles in zich opnam. Kyoko voelde niets in het water dat haar pijn zou kunnen doen of zou willen vechten en begon zich uit te kleden, wetende dat ze ver van elk type dorp verwijderd waren.

      Ze kon haar geluk niet geloven dat ze dit allemaal in haar eentje tegenkwam en ze was niet van plan om de kans aan haar voorbij te laten gaan. Ze stak eerst haar tenen erin om het water te testen, maar ze smolt bijna toen ze ontdekte dat het van nature verwarmd was.

      Kyoko liep het water in en spetterde het op zichzelf, genietend van het reinigende gevoel ervan. Ze was zo verwend geweest in haar eigen wereld en had als vanzelfsprekend aangenomen dat ze een warme douche kon nemen wanneer ze maar wilde. Deze wereld was een heel andere zaak. Ze stapte dichter bij de waterval, liet die op haar haar neerkomen en voelde zich rustiger dan ze in lange tijd had gedaan.

      Ze vond het heerlijk om even iets anders te hebben dan Toya om over na te denken. Ze was het zat om in een roes te zitten vanwege hem en zijn stemmingswisselingen. De laatste tijd hoefde hij haar alleen maar aan te kijken en ze zou blozen. Dat maakte haar boos. Het ging hem erom de talisman te vinden en demonen te doden.

      Toen Toya de demonen onder ogen zag, kon hij soms angstaanjagender zijn dan het kwaad waartegen hij vocht. De waarheid was dat de meeste mensen dachten dat Toya iedereen haatte ... het was gewoon zijn persoonlijkheid. Ze herinnerde zichzelf er constant aan dat hij verre van menselijk was en zich niet aan hun regels hield ... geen van de bewakers deed dat.

      Soms ving ze echter een glimp op van de man achter de bewaker. Op die zeldzame momenten leek hij anders ... zachter. Hij zou per ongeluk iets doen waaruit bleek dat hij meer om haar gaf dan hij liet blijken. Hij was de enige van de vijf bewakers die het Hart van de Tijd kon oversteken naar haar wereld en ze vroeg zich af waarom. Betekende het iets? Waren ze stiekem meer met elkaar verbonden dan zij en de andere bewakers?

      Kyoko beet naar zichzelf van teleurstelling omdat ze nog steeds aan Toya dacht nadat ze had besloten dat niet te doen. Ze schrobde haar huid en haar tot het straalde en ging toen op het wateroppervlak liggen. Ze was nog niet klaar om zo'n mooie plek te verlaten. Het was niet te zeggen of ze het ooit nog zou zien.

      Ze helderde haar hoofd op terwijl ze luisterde naar het water dat tegen haar oren kabbelde. Kyoko sloot haar ogen, ontspande zich en liet haar door het water wiegen.

       *****

      Kyou had zijn broers van een afstand gevolgd ... vaak het gebied rondom hen ontdaan van de demonen die elke beweging van het meisje achtervolgden. Hij was tot de conclusie gekomen dat zijn broers lui werden of dat de vijand sterker werd. De demonen die op hen jaagden, wonnen aan kracht.

      Hij voelde een scheiding binnen de groep en gromde afkeurend. Hij ademde diep in en volgde de geur die hem riep. Even later bereikte hij zijn doel. Kyou keek naar het kristalheldere water terwijl hij hoog in de lucht zweefde en zijn engelengezicht naar het meisje wendde dat op het glinsterende oppervlak van het water lag.

      Er was geen emotie te zien in zijn uitdrukking toen hij zijn blik haar lichaam liet strelen. Zijn zilveren haar wapperde in de lichte wind terwijl glinsterende lokken over zijn rug tot aan zijn dijen hingen. Hij kon haar zoete geur ruiken vanaf de hoogte waarop hij was, waar hij tot stilstand was gekomen.

      Kyou was verslaafd aan haar geur, dit meisje dat ze moesten beschermen. Zijn gouden bollen keken naar haar terwijl ze op het water lag als een naakte watergodin die hem wenkte. Zij was degene die het Guardian Heart Crystal terug naar hun land had gebracht, wat niets anders dan onrust en gevaar had veroorzaakt. Het verbrijzelen van het kristal had haar lot snel beslist. Ze behoorde nu tot de bewakers, hoewel hij betwijfelde of ze zich dat realiseerde.

      Zijn lippen gingen vaneen toen hij naar het meisje keek dat hij in het begin had geprobeerd te vermoorden, maar zichzelf er nooit toe kon brengen het te doen. Als hij haar echt dood had gewild ... zou ze dood zijn. In plaats daarvan beschermde hij haar van een afstand terwijl zijn broers dichter bij haar bleven. Dergelijke onschuld mag niet alleen worden gelaten zonder bescherming. Zijn blik vernauwde zich bij de incompetentie van zijn broer. Misschien moet hij degene zijn die haar zo goed beschermt.

      Kyou glimlachte, iets wat hij bijna nooit deed. Hij hield van het kat-en-muisspel en de priesteres moest een lesje worden geleerd over alleen betrapt worden in zo'n gevaarlijk land.

      Hij gleed langzaam naar haar toe en zag dat haar ogen gesloten waren. Kyou lag uitgestrekt boven haar zonder haar aan te raken, bleef daar maar in de lucht hangen en liet zijn lange haar een gordijn om hen heen vormen. De zachte waaier van haar donkere wimpers over romige wangen deed hem even stilstaan. Zijn blik zakte langzaam naar haar volle lippen van verwondering. Hij legde zijn eigen lippen op de schelp van haar oor en blies zijn hete adem erin.

      Kyoko's ogen gingen geschrokken open en ze sloeg haar hoofd in het rond, waardoor Kyou's lippen over haar wang streek terwijl ze rondkeek ... en stopte precies op haar lippen. Ze keek recht in Kyou's gouden ogen. Ze waren hypnotiserend. Het was alsof ik werd gekust door een engel,